Vaarwel werk, hallo Pensioen

Gisteren was mijn allerlaatste werkdag, tot mijn verjaardag op 18 Maart, heb ik verlof.
het was een vreemde week, zeker naarmate de vrijdag dichterbij kwam.
Ik had eigenlijk niet zo veel van het afscheid verwacht, want ik ben volgens mij de eerste in de hele firma die met pensioen gaat, de Taiwanese en Amerikaanse tak meegerekend.
Normaal als iemand weggaat die langere tijd bij ons heeft gewerkt, is er een collega die een soort speech houdt, een bloemetje en een cadeautje, soms een afscheidskaart, met de beste wensen van alle collega's, en een knuffel.
Omdat ik het persoonlijke gesprek altijd fijn vindt, ben ik alle collega's afgelopen voor een praatje, om ze persoonlijk te bedanken, en afscheid te nemen.
Nou werken er bij ons in Nijmegen totaal 22 of 23 personen, ik houd de tel niet meer bij van mensen die komen en gaan.

Ik dacht, zo dat zit erop, weer terug naar mijn werkplek op de begane grond, en de laatste mailtjes beantwoorden, en mensen informeren dat ik mijn laatste werkdag heb, maar mijn collega's het overnemen.
Ik kreeg een brief, van een klant uit Oostenrijk, die een Nederlandse welness bon stuurde, en er belde een klant, om me persoonlijk een fijn pensioenleven te wensen, diverse mensen stuurden een mail.
Ik heb 3 collega's bij support, eentje die Duits en Engelse support geeft, een die Nederlandse en Engelse support geeft, en een collega van de server divisie.
Zelf heb ik Nederlands, Duits en Engelse support gedaan.
En gisteren zat er dus 13 jaar, bij deze werkgever op, best wel een lange tijd.

Als bij toverslag werd ik omsingeld door alle collega's, en mijn support collega deed het woord, ik kreeg een mooie bos bloemen, en wat cadeau's, en een grote kaart, net daarin de mooie wensen van alle collega's.
Maar 1 collega had 1/3 van de kaart gevuld met een afscheidswoord, en mij werd gevraagd dit voor te lezen.
En het blijkt dat mijn passie en zorgzaamheid, en de zorg voor de collega's, en het feit dat ze de momenten gaan missen dat ik ze een glimlach op hun gezicht bezorgde, toch veel meer impact heeft gehad, als ik besefte, en dat doet me toch goed.
En terwijl ik het droog hield, stonden er best veel collega's, met tranen in hun ogen, en ik heb ze allemaal even een knuffel gegeven, en sommigen lieten de emotie blijken, door me extra stevig op mijn rug te kloppen.
En natuurlijk de opmerking van een van de dames,"je bent geweldig", dat is al die jaren, mijn "tover een  glimlach op iemands gezicht" actie geweest.
Een nieuwe medewerker, stond echt met een vragend gezicht, begreep niet waar het over ging, en de opmerking, oh, dat vertellen we je ooit nog wel een keer, alsof het ons geheim was, is toch prachtig.
Gewoon spontaan, als ik bij iemand kwam, even zeggen "heeft iemand je vandaag al verteld dat je geweldig bent?"
Voor de dames, moest ik wat meer fantasie gebruiken, en, "ga je vandaag weer mooi zitten wezen", of, "ik blijf even staan, om je te bewonderen"
Het is nooit als grensoverschrijdend gedrag gezien, maar wel voor wat het was, even een glimlach aan iemand geven.
Als je collega's om je heen staan te snotteren, ja, dan denk ik, ik heb toch iets goeds gedaan, maar ik was er helemaal beduusd van, nooit geweten dat het zoveel impact heeft gehad.
Zelfs de jongste zoon was aanwezig, en ik mocht de voordeur niet openen, voor hij er was.
Dochterlief, heeft haar beste gedaan, om het huis, van binnen, eruit te laten zien, alsof er een confetti bom ontploft was, en er lag al een boekje klaar op tafel met allerlei pensioenwijsheden, en Hans en Inge hadden een kaartje gestuurd, zo lief dat ze aan me denken.
Ik ben dus goed bedacht, zoveel lieve mensen om me heen.
En Bob nam me mee naar Hotel Asteria in Venray, waar we samen zouden eten, ook mijn dochter en haar man, en mijn oudste broer, en zijn vrouw waren er.

Het is weer een bijzonder afscheid geworden, ik voel me echt een bofkont.
Nog 4 weken, en ik pak mijn koffer voor Kreta.
Het leven is mooi

Vandaag was dus de eerste dag, van mijn nieuwe leven, ik ben naar Gemert gereden om 2 kapotte djembe's op te halen, en die naar Renkum gebracht, naar iemand die ze voor de Djemanido, gaat repareren.
En morgen had ik bedacht, naar mijn vriend in Kampen te rijden, gewoon weer een dagje leven, plan was naar het Anton Pieck museum, en het bakkersmuseum in Hattem te gaan, maar dat is zondag gesloten.
En ineens bedacht ik me, dat ik eigenlijk helemaal niet meer op de weekenden aangewezen ben, kan nu iedere dag van de week, en heb dus gelijk de afspraak verzet.
Even afstappen van de automatische piloot, en me bewust geworden, dat alles nu anders is