Van oud naar nieuw, van terugkijken, naar vooruitkijken

Het is een bewogen week geweest.
Ik realiseer me steeds meer, dat ik een ander vervolg van mijn weg krijg als ik had gedacht, hoewel ik eigenlijk geen verwachting had.
Mijn gedachte dat ik niet meer in een relatie terecht wilde komen, was gebaseerd op de afgelopen jaren.
Dat nooit meer, ik wilde de resterende tijd gewoon proberen gelukkig te zijn, en te zijn wie ik ben, en ik dacht dat dat in een relatie weer moeilijk zou zijn, en ik had geen zin in een nieuw gevecht.
Vriendschap, af en toe samen een leuk dagje hebben, leek me het hoogst haalbare, en zelfs daar twijfelde ik aan, en ik besefte dat ik me behoorlijk beschadigd voelde, het vertrouwen in de liefde was gewoon weg.

En dan ineens gebeurt er iets dat alles op losse schroeven zet, ik kan er nog steeds niet over uit dat ik na luttele uurtjes ineens dacht, ik wil je kussen, weet nog steeds niet waarom dat zo voelde, maar ik accepteer het zoals het is.
Het raakt nu in een stroomversnelling, Fee is eigenlijk al gestopt met werken, haar kantoor verwerkt geen nieuwe opdrachten meer, alleen was door omstandigheden, de persoon die de financiële afhandeling doet, niet op de hoogte gebracht, dus die belde vandaag, of beter gezegd gisteren, hoe het kwam dat er niks meer door kwam.
Fee legde uit dat ze een breakdown gehad had, en Kelly dacht aan autopech, en dan bel je de RAC, en het duurde even voordat ze doorhad dat wat er aan de hand was, en ze heeft alle hulp toegezegd, maar Fee wordt ook gebeld door mensen en bedrijven die in het verleden met of voor haar gewerkt hebben, en de gesprekken zijn hartverwarmend, vaak krijgt ze te horen, dat als ze hulp nodig heeft, ze zonder meer iemand sturen, als vriendendienst, zonder financiële bedoelingen.
En dat doet haar gewoon goed, haar vriendin Kathleen gaat met ze mee als ze naar het ziekenhuis of de dokter moet, zodat alles ook netjes op papier staat en ze dus niks vergeten kan.
Ik begrijp dat Kathleen afgezien van vrienden nooit mannen uitnodigt, dus ik ben de uitzondering, ik denk dat er veel te vertellen zal zijn.

Grappig is dat iedereen, in ieder geval de dames heel benieuwd is, en vaak hoor ik van Fee, dat ik het vast heel goed kan vinden met de respectievelijke partners, net alsof ik in het mannenhoekje kom te staan, een plaats waar ik me niet thuis voel, nooit thuis heb gevoeld, ik heb het altijd fijn gevonden om nu juist bij andere mensen te gaan staan, die ik niet ken, hoor je eens wat anders.
Vaak genoeg bij een of ander personeels gelegenheid, zie je altijd dat mensen die elkaar al de godganse dag zien, bij elkaar hokken, heb ik altijd stom gevonden, er zijn zoveel andere mensen, probeer ze eens te ontmoeten, en vooral niet over werk praten.
Maar dat ben ik.
De verkoop van haar bedrijf is in volle gang, en ik vermoed dat het de persoon gaat worden, die nu al veel van haar werk doet, en eigenlijk wil die ook Ronah, haar secretaresse in dienst nemen, zij kent het hele systeem, en heeft al vaak met hun gewerkt.
Financieel schijnt dit een topjaar te worden, het beste jaar ooit, ze sprak over een een deal van 2.500.000 Pond, en dat, alle stress die daarbij kwam. en het vele overwerk, om het allemaal geregeld te krijgen, daardoor is het balletje aan het rollen gekomen, begonnen de problemen met haar korte termijn geheugen.
Dus het is geen vraag meer wanneer het verkocht gaat worden, eigenlijk is het al zo goed als rond, maar het leegruimen van het kantoor zal pas ergens in januari plaats gaan vinden, ze wil nu niet meer naar kantoor.

En we kijken uit naar onze eerste kerst samen, en terwijl ik eerst dacht rond 19 januari terug te gaan, vermoed ik dat het misschien later wordt, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee, heerlijk in het diepe.
Zoals gezegd gaan we naar de St. Cuthberts church om kaarsjes op te steken, en naar de begraafplaats, naar de plek waar ik zat toen ik ze ontmoet heb, en vandaar gaan we naar de St'Giles cathedral, want daar staat de originele versie van het gedicht dat op de kaart staat , die ze me gegeven heeft, het schijnt in een steen gebeiteld te zijn, die ze op Orkney gevonden hebben.
Daarna wil ze Edinburgh liever niet meer in, A, omdat ze het na zoveel jaar wel zat is, en B, omdat het ontzettend druk zal zijn.
Eigenlijk zou ik me zorgen moeten gaan maken, in de trend van, wat als, maar ik maak me geen zorgen.

Maar doordat alles nu ineens zo snel gaat, voel ik ook wel het verlangen om te kijken naar wat ik heb gehad, naar de mooie dingen, naar de herinneringen, en soms leg ik oude en nieuwe foto's even naast elkaar, en zie ik dat ik letterlijk de foto op dezelfde plek heb gemaakt, ook op Kreta.
Bij de foto's van de kerkjes waar ik een kaarsje voor ze heb opgestoken, draai ik even "sometimes a prayer will do, van Tracey Campbell", en de woorden hebben ineens een andere betekenis voor me gekregen.

Ik ben gestruikeld en gevallen.
Voelde me verloren, en zonder houvast.
Wist niet hoe, en of ik erdoor zou komen.
Verloor soms de grip, en zocht naar iets om me aan vast te houden.
Maar ik ben sterker, en weet dat ik er op een of andere manier doorheen zal komen, en dat ik de toekomst weer aankan.

Ik vindt het een eer dat ik een knuffelbeer ben, zeker als je bedenkt, dat een knuffel mijn leven totaal veranderd heeft, me op een zoektocht heeft gezet, waarvan ik de uitwerking nooit van mijn leven had kunnen raden.
En in zeker zin heb ik ook een gebed gezegd, dat ik hoopte die vriendelijke dame te kunnen bedanken, haar verhaal te horen, en dat allemaal door één knuffel.

Komende vrijdag ga ik bij mijn oud collega (vriend) op bezoek, hij doet zijn best zoveel mogelijk dingen te regelen nu het nog kan, en de komende week wordt er een video opname gemaakt van hem, over zijn leven, en een bericht voor vrienden en familie, en natuurlijk de kinderen, hij wil toch iets voor ze achterlaten.
Zijn leven is ook met een sneltreinvaart veranderd, maar niet in positieve zin, en hij is op het moment niet zo voor het gesprek, maar af en toe App ik hem, hoe het met hem gaat, en hij schreef iets heel moois, dat ik graag wil delen.

Er zijn zoveel mooie momenten in het leven, alleen je moet ze wel willen zien.
Ik geniet van de natuur als ik met mijn scootmobiel naar Boxmeer of Overloon ga, 's-avonds met de hond, hoop ik, dat wat ik dan allemaal zie, ik de volgende dag ook weer mag zien.
Dat je leeft en geniet van je omgeving, en niet alleen van je directe omgeving

Ik vindt dat een mooie gedachte, die hem tekent.
Ik weet wat ik vrijdag moet komen doen, en wacht af of hij zin heeft in een gesprek, maar voor mij voelt het als afscheid, als de laatste keer dat ik hem zal zien.
Dus ik ga er met een bezwaard hart naartoe, maar voor hem blijft dat verborgen, want ik wil kijken, wat ik nog voor hem kan betekenen, of ik hem kan laten weten dat ik blij ben met zijn vriendschap, en ook hij een plekje in mijn hart heeft.
De tekst die ik voor hem wil schrijven, begint vorm te krijgen, het zal niet gaan om WAS, maar om IS, want dat blijft.