Verliefde tieners, en een zeepkist

Dat is hoe Fee en ik ons voelen, verliefde tieners, al hebben we daar heel wat jaartjes voor nodig gehad.
Het plaatje klopt, hooguit is de haarkleur wat anders geworden, hoewel alleen ik grijs ben, Fee, is nog steeds eh, eh, ik denk roodblond.
Zeker zou ik de plannen voor de nabije toekomst kunnen schrijven, maar dat heeft geen zin, ze veranderen constant, waarbij er maar 1 constante is, en dat is dat de tijdspanne, voordat we elkaar weer in de armen kunnen sluiten, steeds korter wordt, eerst was het november, maar dat was niet haalbaar, december eigenlijk ook niet, maar januari, gaat het zeker niet worden.
En nu gaan we de andere kant op, van ergens in November, naar Oktober, en inmiddels september.
Barcelona, was een goed plan, maar Fee zegt, eigenlijk wil ik niet de musea of de Sagrada Familia zien, ik wil jou zien.
Ik zie de hersencellen van Zweef en mr. Willy al denken, om hier weer iets ondeugends van te maken, nou ga je gang.
Zo'n verliefd brein kan wel wat hebben.

Ik schreef over de zeepkist waarin we zitten, en hoe we de helling af denderen, en eigenlijk zou ik me zorgen moeten maken, over de snelheid, maar dat doe ik lekker niet.
Ergens zal het ooit wel rustig worden, maar nu zitten we er met een brede glimlach op, en vinden we alleen belangrijk, dat we erop zitten.
Misschien kunnen we het karretje verwisselen voor een Puch Zündap of Kreidler, laagje brilliantine in het grijze haar, maar daarvoor heb je een helm, zodat je dat niet in je spiegel hoeft te zien.

Eigenlijk wil ik jullie, met deze blog een beetje uitdagen, om een andere versie van het verhaal te bedenken, liefst een die de lachspieren eens goed masseert, ben benieuwd