Waar de belofte begon

Ik heb Margreet op 8 januari 2023 een brief geschreven met de volgende inhoud

08-01-2023

Als je er straks niet meer bent, vind ik je altijd terug in de mooie momenten van herinnering.
Kijk ik naar de foto’s van onze belevenissen samen, en ga even terug in de tijd, daar ben je dan weer in levenden lijve.
Kijk ik de filmpjes, en hoor ik je stem.
Bezoek ik plekjes, waar we samen waren, en denk jou er dan bij.
Op ieder plekje, praat ik even tegen je, alsof je bij me bent, en we er samen van genieten.
En op ieder plekje neem ik even afscheid van je, het is goed, denk ik dan.
Want onze reis samen, is nog niet ten einde, in mijn hart, neem ik je mee.
Jij was 30 en ik 32, nu zijn we 63 en 65, en al meer dan ons halve leven, bij elkaar.
En als het slijt, en het stil wordt, denk ik met liefde aan je terug, want helemaal weg zul je nooit zijn.
De woorden:
Ik hou van jou, voor altijd
Liefs M
Herinneren me aan jou, en ik weet dat je ergens bent, en dat je weet dat ik je mis.
Liefde sterft niet, als een, er niet meer is
15 Februari 1990, 4 Februari 1994, hoe kan ik dat ooit vergeten.
We hebben het fijn gehad samen.

Liefs,

Peter

Dit is de brief, die Margreet heeft gelezen, en voor het eerst in heel lange tijd heb ik daarnaast ook een gedicht geschreven, ik hoopte dat het haar hart zou raken, dat we dichter bij elkaar zouden komen, en eindelijk zouden praten.

Als ik in je ogen kijk, zie ik nog steeds de vrouw waarvan ik houd.
Als je er niet bent, lijkt het leven soms, alleen en koud.
Jij geeft het dan weer warmte, en ik hoop, dat ik dat ook doe voor jou.
Je bent het straaltje licht, voor dag en dauw.
De regen na de droogte, na het donker de zon.
We weten alle twee nog, hoe onze weg begon.
Mijn vrouw, is het plekje in mijn hart.
Daar waar onze liefde huist, daar vanaf de start.
Je bent als de sterren, tot het eind een deel van mij.
Waar het leven heen gaat, ik blijf aan je zij.

Maar nog steeds praatte ze niet, en vanaf 7 Februari, zijn de kinderen ieder dag thuis geweest, en met ieder van hen heeft ze hele lange en diepgaande gesprekken gehad,.
Amanda sliep 's-nachts op de bank, Bas, sliep bij een vriend vlakbij, en Bob Sliep gewoon thuis.
Toen Margreet niet meer voldoende energie had, om zelf, naar de WC te gaan, heb ik haar ondersteund, en soms stond ze even stil, met haar armen, om mijn hals, even bijkomen.
Maar Amanda was na een aantal dagen uitgeput, wat op een stevige woordenwisseling kwam te staan.
Het was ook de boosheid van margreet, die eruit kwam.
Daarna heb ik het een aantal dagen overgenomen, zodat Amanda gewoon in haar eigen huis kon slapen en bijkomen.
Slapen op de bank, maar eigenlijk doe je geen oog dicht, midden in de nacht naar de WC, stapje voor stapje, en ik heb naast haar bed gezeten, en geprobeerd, met haar te praten, en nog praatte ze niet, ook niet over afscheid, ook niet over wat haar wensen waren.
Dan voel je je buitengesloten, hoe kon ze daar op dit moment nog mee bezig zijn.
Familie, vrienden en kennissen zijn geweest om afscheid te nemen, maar tegen mij geen woord, ik heb het echt geprobeerd, maar had geen behoefte aan een woordenwisseling, gezien, hoe mijn woorden aan anderen werden uitgelegd.
Ik weet nu dat het anders was, maar ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, ze was er nog, maar eigenlijk ook niet.

Nadat ze overleden was, heb ik ze een brief geschreven, en die in haar kist gelegd, vlak voor we hem sloten, en daar schreef ik in dat de mooie plekjes in Edinburgh zouden zijn.
Maar ja, die heeft ze niet gelezen.
Toen ik de financiën op orde had, en mijn pensioen in zicht kwam, ben ik gaan plannen, om naar Edinburgh te gaan, dat staat in de eerste 7 blogs.
Dat was afscheid, en daarom heb ik mijn trouwring afgedaan, op de terugweg.

Maar kreta stond al jarenlang  op onze bucketlist, maar dat heeft ze niet meer mee mogen maken.
Eigenlijk wilde ik alleen maar Kreta terugzien, maar, hoe dichter ik bij de reis kwam, hoe meer ik voelde dat ook dit een afscheid was, en ik heb de reis gemaakt, die we eigenlijk samen hadden willen doen, maar het stond niet in de 2e brief vermeld.
Ik ben niet iemand die plannen maakt, als ik voel dat ik ergens naartoe wil, dan ga ik gewoon.
Toch stonden de eerste negen dagen, in het teken van herbeleven, en telkens stilstaan, bij de plekjes waar we samen geweest waren.
Een bewuster afscheid kan denk ik niet, maar was het wel afscheid?
Ja en nee, ja in de zin, dat ik een stukje van ons leven, opnieuw heb gedaan, en dingen afgesloten heb.
Nee, in de zin, dat Margreets rol in mijn leven, een blijvende is.
Ik heb nu de rust, en telkens als ik een kastdeur opentrek, komt een leven voorbij, denk ik aan haar, denk ik aan de plaats, en tijd dat ze een bepaald jurkje droeg, aan dat we bij elkaar waren.
Ik hoor heel vaak dat ze er nog is, Amanda wordt soms wakker, omdat ze over haar voet wordt geaaid, en ziet haar moeder dan aan het voeteind zitten.
Ik heb niks van dat alles, en eigenlijk wil ik dat ook niet, het lijkt me zo moeilijk om los te laten, als er iets is dat je nog steeds vasthoudt.
Het idee vindt ik ook niet fijn, hoe kun je verder als Margreet zo prominent in mijn leven zou blijven.

Het lot, nee daar geloof ik niet in, ik geloof niet in een vaststaand plan, ik maak mijn eigen weg, ben altijd tegendraads geweest, en zoals ik schreef, dat ik dingen andersom doe, dat is een voorbeeld.
Ik vindt het niet fijn, eenstereotyp te zijn, van wat anderen van me verwachten, 't is mijn leven.
En nu leef ik bewuster, ik weet dat het zomaar kan gebeuren, dat je er ineens niet meer bent, en wat er gebeurd is, heeft mijn leven veranderd, ik ben een man van NU, geworden, niet van straks, en waar ik met Margreet tot in de toekomst plande, doe ik dat nu niet meer.
Ik ben niet bang, leef volgens het principe, wat is het ergste dat me kan gebeuren, en dat is dat het niet lukt.
Dus als ik daarvan uitga, kan het alleen maar beter worden.

Het niet praten, van Margreet, zit me soms dwars, het was een gemiste kans, maar hoe hard ik er ook over nadenk, het zal nooit veranderen.
Het geen afscheid nemen, is moeilijk, om vrede mee te hebben, maar ook daar kan ik niks meer aan veranderen.
En ik denk dat het nu tijd is ook daar afscheid van te nemen.
Dus ik probeer aan de mooie momenten te denken, ga terug in de tijd, en houdt haar nog even vast, kijk ze nog even in haar prachtige ogen, en wordt nog even verliefd, tot ik weer loslaat.

Maar voor deze liefde is een nieuwe andere vorm, van liefde in de plaats gekomen.
Ik durf hardop te zeggen, dat ik liefde voel voor de mensen op het forum, ze graag even vast zou houden, even met ze praten.
Ik heb wel telefoonnummers, maar wil me niet opdringen.
Sommigen heb ik ontmoet, en dan blijft er een gevoel van liefde hangen, en soms denk ik echt, ik houd van je, maar niet op de gewone manier, maar ik wil gewoon dat het goed met ze gaat..
Als ik in mijn reacties het woord LIEVE gebruik, dan is dat bewust, dat is die vreemde vorm van liefde, dat je om mensen geeft, die je eigenlijk niet kent.
Vreemd dat je dat zo kunt voelen, ik kan het niet anders beschrijven.

Ik kan niet wachten tot mijn volgende ontmoeting, ik sta er voor open