Waar eindigt verleden, en begint toekomst

Verleden en toekomst, lopen nog steeds in elkaar over, en ik denk dat dat  nog wel een tijdje zal blijven.
De hele week al gaat het nummer Ich lass dich frei mein Engel, door mijn hoofd, een echte oorwurm.
Gisteren de fiets gepakt, en de route weer eens gefietst, die ik 10 jaar dagelijks gedaan heb, van Venray, naar Vierlingsbeek, waar gevangenis Maashegge was.
Helaas mag ik het terrein niet op, omdat het een opvang locatie voor Oekraïners is geworden, en waar ooit het sportveld was, worden wooneenheden gebouwd, het bos daarnaast, was een Cooperbaan, waar je het circuit, binnen een bepaalde tijd moest kunnen lopen.
Dat wil zeggen, de collega's, ik niet, systeembeheerders werden niet geacht op alarm te reageren.
Iedere collega had een pieper, waar een berichtje op kwam te staan wie je moest bellen.
De collega's die met boeven (we noemden ze echt geen gedetineerden) werkten hadden een bodyguard, iets wat ik niet kende.
Nadat ik er in 1992 stage gelopen had, ben ik er niet meer terug geweest, tot 1997, toen ik een baan als applicatiebeheerder aannam, een functie waar de huidige systeembeheerder, beter geschikt voor was, hij kon echt toveren, met Excel en Access.
Eigenlijk werd het dus toch systeembeheerder, een functie waar ik wel voor geleerd had, maar geen ervaring in had, behalve mijn 3 maanden stage.
Geef me de kans om dingen te vragen, en dingen op te zoeken, en ik kom er wel, was mijn antwoord, en nu ik weet wat er anders aan me is, realiseer ik me pas, dat dat mijn motto was.
Mijn eis was, dat ik wel de officiële Microsoft opleidingen mocht volgen als ik klaar was.
De opdracht was, de oude Novell Netware servers uit te faseren, en over te gaan naar Windows NT server, en alle werkplekken naar Windows 95.
Volgens collega systeembeheerders waren Maashegge, en de Vrouwengevangenis Ter Peel in Evertsoord, de enige inrichtingen die nog niet over waren, dus ik heb er een beetje vaart achter gezet, een paar maanden later  was alles over en waren de oude servers helemaal uitgeschakeld, en toen pas bleek dat het verhaal van de collega's niet klopte, want die gebruikten ook de oude Novell server nog steeds, en zo werden deze 2 inrichtingen de eerste in Nederland die helemaal over waren.

Mijn collega systeembeheerder Gerrit, had allang geen vakantie gehad, en een week nadat ik begon, heeft hij een paar weken vakantie genomen.
Ik zat in de kantine, had net mijn broodjes en beleg betaald, toen mijn pieper ging, een collega PIWér (Penetentaire Inrichtings Werker, da's iets totaal anders als een bewaker) deed zijn beklag over de bodyguard, of ik het maar even op wilde lossen.
Maar aangezien ik er net een week was, had ik helemaal geen idee waar hij het over had, dus vroeg ik, is dit iets wat haast heeft, of kan ik eerst mijn boterhammetje opeten.
Tja, en toen ontplofte hij.
Ik heb een collega van de technische dienst verteld wat er gebeurd was, en gevraagd wat in godsnaam een bodyguard was.
Het bleek dat ik er zelf een had, bij gebrek aan piepers, er zitten twee grote knoppen op, en als een boef moeilijk gaat doen, en het uit de hand dreigt te lopen, drukken ze 1 knop, en gaat er alarm, en op alle bodyguards, komt de locatie te staan waar het voorval zich afspeelt, collega's die in de buurt zijn gaan dan kijken wat er aan de hand is.
Maar als je beide knoppen tegelijk indrukt, is het nood, dan is er een collega in gevaar, laat iedereen die een bodyguard heeft, alles vallen, en begint te rennen, dan zijn de gangen ineens vol rennende mensen.
Toen begreep ik wel, dat mijn vraag of ik eerst mijn boterhammetje op kon eten, niet zo tactisch was, zacht gezegd.
Maar de persoon ik kwestie piepte me op, en ik heb hem gebeld, en hij bood zijn excuses aan, want hij kwam erachter dat ik helemaal niks met piepers of bodyguards, van doen had.
Ik heb hem gevraagd op welk paviljoen hij zat, er waren er 7, en heb gezegd dat ik langs zou komen.
Dus ik ben er langs gegaan, en heb hem ook mijn excuses aangeboden, ook al was het niet mijn schuld, maar ik vond, dat als je in zijn situatie, dat een boef hem te lijf gaat, op zo'n ding Nood drukt, en iemand vraagt doodleuk, of ie eerst zijn boterhammetje op kan eten, het volkomen terecht is dat je explodeert, en we hebben er samen om gelachen.

Maashegge was een half open gevangenis en een Huis van Bewaring (HVB), maar ook de vrouwengevangenis PI Ter Peel behoorde tot mijn werkterrein.
Heel Nederland ( los van de mensen die er werken) weet precies hoe het er in een gevangenis aan toe gaat, beter nog, als de medewerkers.
Ik wil toch een lans voor mijn oud collega's breken, want wat in de krant staat, zijn de verzonnen of aangedikte verhalen, die de boeven naar buiten brengen, en die bepaalde kranten heel graag als waarheid naar buiten brengen.
In een krant stond een foto van iemand die achter een PC, met internet explorer zat, en er stond een telefoon naast, en in grote letters "Deze gedetineerde regelt zijn escortbureau vanuit de gevangenis in Roermond"
In mijn functie als Senior systeembeheerder, behoorde ook PI Roermond tot mijn werkterrein, dus ik wist al 2 dingen, de PC kan onmogelijk een verbinding met internet hebben, het is een los netwerk, dat alleen in het leslokaal staat, waar de boeven een digitaal rijbewijs konden halen, en met de telefoon kon je de hoofdpost bellen, en als je je identificeren kon, kon je een buitenlijn aanvragen, maar dat werd nooit gedaan.
Het hele verhaal was van A tot Z gelogen, ja hij regelde zijn escortbureau, via zijn vriendin, Ik kan het verhaal niet vertellen, maar geloof me het is een leugen.
In mijn hoedanigheid als Senior ICTér, en later ICT adviseur, heb ik volgens mij 15 gevangenissen in Nederland bezocht, en nog een zestal in Kroatië 
Op een zaterdag werd ik uit mijn bed gebeld door PI Vught, de bekende EBI, alles lag plat.
Ik had storingsdienst, en ben gelijk naar Vught gereden, en heb alles weer netjes werkend gekregen.
En als je dan toch moet wachten op de juiste sleutel voor de serverruimte, babbel je even met de collega's, en dat was in de tijd, dat dezelfde baggerkrant, een verhaal schreef over de bewaarsters (hele verkeerde benaming) die hun haren los deden, als ze in de buurt van Holleeder kwamen.
Ook dat was van A tot Z gelogen, en wat opvalt is dat een aantal kranten altijd de verhalen van de boeven, als wereldnieuws naar buiten brengen, terwijl het gewoon leugens zijn.

Nu lees ik de laatste tijd regelmatig over ongewenste toestanden in de vrouwengevangenissen, maar als je wilt weten hoe een vrouw zich voelt, in een kroeg vol bezopen en hitsige kerels, dan moet je als man in een vrouwengevangenis werken.
Briefjes onder je deur door, met de meest rare voorstellen, continue dames die hun kans schoon zien.
De eerste keer dat er een dame  in je deuropening staat, met de vraag "Heb je  vandaag al seks gehad, zal ik eens even onder je bureau kruipen" sta je raar te kijken, maar je went er aan, maar het blijft ongemakkelijk, je bent gewoon aangeschoten wild.
Het is met geen pen te beschrijven, wat de dames uithalen, om je zover te manipuleren, dat je er aan toe gaat geven, en je moet echt sterk in je schoenen staan.
En als je niet meewerkt, wordt er een klacht ingediend, wordt de betrokken medewerker op non actief gezet, of tijdelijk naar een andere PI overgeplaatst, tot het onderzoek afgerond is, en, in de gevallen die mij bekend zijn, het gewoon gelogen was.
De medewerker komt als hij wil, weer terug, op zijn eigen plek, en dan begint het geroddel, en de term, waar rook is, is vuur, en wordt je het werken gewoon onmogelijk gemaakt.
Nou had ik met de dames zelf niet zoveel te doen, maar als ik in der serverruimte moest zijn, die in een hoekje op de gang zat, deed ik wel de deur achter me dicht, voor je het weet, staan er ineens een paar dames achter je.

Afgezien van de medische dienst (vanwege de medicijnen en Methadon), kon ik overal naar binnen, want overal staan PC's, en de cellen van de oude PI Ter Peel waren op de eerste etage van het oude klooster in Evertsoord, de kerk is nu een opleidingsplaats voor de dames, die er een horeca diploma kunnen behalen..

Maar ik ben nooit op die eerste etage geweest, zou niet eens weten, hoe het eruit ziet, daar wil je niet zijn.
Ook op Maashegge, waren de cellen, van het oude internaat op de eerste etage, en ik ben er nooit geweest.
Pas toen het in December 2012 sloot als gevangenis, heb ik voor het eerst een cel van het HVB van binnen gezien
 

Dat is verleden, maar een hele mooie tijd, en ook mijn leven met Margreet, passeert in foto's en filmpjes, en sommige komen nu voorbij.
Ik heb ingelogd op haar gmail account, waar alle foto's opgeslagen zijn, die op haar telefoon gemaakt zijn, alles vanaf 2016, 7 jaar in foto's.
In de keuken hangt nog steeds de kalender van 2023, en die is blijven staan op de week van de 23e Februari, ik heb hem niet meer aangeraakt, de toekomstige behandelingen van het Radboud, stonden er allemaal al in, maar alles is op die ene datum stil gezet.
Ik heb nagenoeg alle foto's verwijderd, meer als 1000, en eerst gecontroleerd of ik ze zelf al op een veilige plaats had opgeslagen, zo niet heb ik ze naar mijn NAS geüpload, gecontroleerd, of alles er was, en daarna in gmail verwijderd, er zijn nog maar een tiental foto's over, die bekijk ik even, en als alles bewaard is, verwijder ik ze.
Margreets telefoon ligt in de kamer, samen met de bril die ze op had, toen ze overleed, en die ik haar afgedaan heb.
Ik heb de WhatsApp foto's al van haar telefoon, op mijn NAS gezet, en af en toe schakel ik de telefoon even in, zodat WhatsApp actief blijft, maar haar telefoonnummer, zal inmiddels wel door iemand anders in gebruik zijn genomen.
Ik heb ik het afgelopen jaar alle instanties waar ze voor werkte, van haar overlijden bericht, en gevraagd haar gegevens uit de database te verwijderen, en zo gaat er steeds meer van een leven weg.
De telefoon wordt bewaard en af en toe opgeladen, en ingeschakeld, maar ik ga de kinderen vragen, of ze de gegevens nog willen hebben, daarna gaat de telefoon weg.
Bob heeft al zijn kleren uitgezocht, en er staan een aantal zakken met kleren voor de kledingbank.
Morgen ga ik door Margreets kast heen, en in principe kan alles weg.
Het zijn allemaal stukjes van Margreets leven die stukje bij beetje verdwijnen, het is verleden, ik hecht er echt geen waarde aan.

En zo komt er weer een leven voorbij, en eigenlijk zou ik het zo graag achter me laten, en doorgaan, met wat er over is van mijn leven.
Maar zo werkt dat niet, je kunt het niet achterlaten, ik zal ermee moeten leren leven.
Door de gesprekken die ik met de mensen op het forum heb, gaat het toch de goede kant op, met af en toe een dipje, en juist die gesprekken zetten me aan het denken, zeker over mijn beweegredenen, en hoe ik ermee omga, en ik heb er maar een gevoel over, Het is goed.

Ik denk verder, en stel mezelf de vraag of er weer iemand in mijn leven gaat komen.
Van de ene kant wil ik dat heel graag, en van de andere kant, eigenlijk ook niet.
Ik ben er wel achter dat ik het Samen gevoel het allermeeste mis, maar een nieuw begin benauwt me.
Ik zie zoveel leuke vrouwen, maar hoe leuk, mooi, of lief ze ook zijn, ik kan me niet in hun leven voorstellen.
Ik voel me een schade autootje, maar wel een die met plamuur niet meer te redden is, daar moet toch echt nieuw plaatwerk op, een beetje zoals de Eend in Zweefs tuin.
Toekomst, da's voor nu even een utopie, maar hij is er wel.