Waarom ik het zo beleef, en op mijn manier heb gedaan

Iedereen is anders, is het gezegde, maar ik heb vanaf de kleuterschool gevoeld dat ik anders ben, maar eigenlijk nooit geweten wat, en niemand die het me wilde zeggen.

Een aantal maanden voor Margreets overlijden, had ik moeite om met alles om te gaan, en heb ik hulp gezocht om ermee om te kunnen gaan, Nou dat was een grote teleurstelling, 

Het palliatieve psychologen team gebeld, nee we kunnen niks voor u doen.

Ik  voelde me er echt alleen voor staan.

Emoties was niet mijn sterkste kant, en het was moeilijk om het te uiten, maar muziek hielp me.

Margreets familie kwam oorspronkelijk uit Zwolle, en ik heb vaak gezegd, zou je het niet fijn vinden om er eens een paar dagen rond te dwalen, en telkens stelde ze het uit.

En ik heb een DVD van de Eagles voor ze opgezet, en bij het nummer No more cloudy days op mijn knieen voor haar gezeten, en gezegd, dit is wat ik voor jou had willen zijn, en daar kwamen de tranen,het kwam er allemaal uit.

Iedere keer als ze in het ziekenhuis lag en het moeilijk had , maar niks zei, stuurde ik de link naar youtube, en op een of andere manier werd het ons nummer.

Ze wist dat ik zielsveel van haar hield, en toen we door al het ziekenhuisbezoek soms maar 2 dagen in de week voor onszelf hadden, heb ik een hotelletje geboekt in het Centrum van Zwolle, en heb haar gewoon meegenomen.

En daar liep ze met haar magere lijf, door haar jeugd, Hier woonde opa Huls, en daar woonde Oma van Hoesel, en daar lag de woonark waar oma had gewoond. het deed ze zichtbaar goed, weer even terug te zijn op de plaats van haar jeugd, toen het leven nog onbezorgd was. Soms is het fijn om je even terug te trekken in het verleden.

De tweede dag heb ik een bootje gehuurd, om haar door de grachten te varen, zalig weer, bloedjeheet, maar zij had het altijd koud, en ze zei, nu moet je alleen nog voor me zingen.

En ik zei, dat wil ik je niet aan doen, zoek no more cloudy days maar op op je telefoon, en onder die muziek, was er de liefde weer, de keuze voor elkaar, ik kon ze alleen maar verliefd aanstaren, heerlijk,

Ze was niet zo van de complimentjes, ze zei altijd, je hoeft niet naar complimentjes te vissen, die krijg je toch niet.

En nadat ze overleden was, ben ik wat vaker bij de man langsgegaan, over wie ik schreef in "even een dagje leven".

En er zijn zoveel dingen die parallel lopen in ons leven, ook de emoties niet kunnen uiten, en nog veel en veel meer.

Tot hij zei, ik ben hoogbegaafd, en ik denk dat jij ook zo in elkaar zit,

Zal wel, was mijn antwoord, maar toch begonnen alle stukjes ineens op hun plaats te vallen, en hoewel ik het niet verder ga onderzoeken, heeft het me wel rust gegeven, en lijk ik eindelijk te begrijpen wat er anders aan mij is.

Het is geen zegen, dat weet ik wel, maar het is wel de manier waarop ik me uitdruk, doordat ik jullie blogs lees, roept het heel veel in me op, en voel ik soms de onmacht, willen helpen, en niet echt kunnen, en dan komt er een gedicht of tekst, die voor iedereen bedoeld is.

Het is echt mijn hart dat ik aan jullie geef, het verdriet wat ik deel, en weet je, het maakt me gelukkig, dat ik dan ineens de woorden gevonden heb, die in me zitten.

Ja ik weet het, ik ben anders, maar dat mag ik zijn van mezelf.

En daarom was mijn afscheid ook zo, en ik hoop alleen maar dat ik iemand anders ermee kan helpen