Wat ook is geweest, mooie momenten

In 2011 vierden mijn ouder hun 60e trouwdag, waarbij er altijd een discussie was, welke datum telde.
Het Burgerlijk huwelijk was toen 60 jaar geleden, maar het kerkelijk huwelijk is, wat voor mijn ouders telde.
We hebben het gevierd in het huis van mijn oudste broer Wil, dat had een bijzondere betekenis, omdat onze grootouders van moeders kant in dat huis gewoond hebben, tot ze naar een bejaardenhuis vertrokken.
Alle ooms en tantes van vaders, en moeders kant waren erbij, en wij hebben dat zo geregeld, omdat het misschien wel de laatste keer zou zijn, dat ze met zijn allen bij elkaar konden komen, vanwege de leeftijd.
Mijn moeder was helemaal in tranen toen ze haar jongere broer Piet binnen zag komen, hij had kanker, en zou een paar weken later overlijden, maar zijn conditie was erg slecht.
Toch is hij gekomen, alle broers en zussen van mijn moeder , de Dinnissen kant, waren er, en ook een halfbroer van mijn vader, dat was de enigste die nog over was van de Fest kant van zijn familie.
Ik heb met opzet veel foto's gemaakt, die ik later ook op CD, aan de neven en nichten gegeven heb.
Margreet is hier nog onbezorgd, en als ik nu de foto's bekijk, zie ik veel mensen die er inmiddels niet meer zijn, de laatste 2 Festjes, op de laatste foto, zijn mijn vaders halfbroer Chris, en rechts mijn vader Piet, die eigenlijk Peter heette, maar iedereen noemde hem Piet, als ik de familietraditie zou volgen, heette ik nu dus ook Piet, mijn  vader noemde me al zijn hele leven lang, Pietje.
De foto boven de blog zijn mijn ouders Annie, en Piet

En nu 13 jaar later, komen ze weer voorbij, en ook Margreet, en ik zie het verschil, tussen toen, en vanaf 2015. Dat zijn de mooie herinneringen.
Ik luister veel muziek, en kijk de foto's waar Margreet en de kinderen op staan, dat waren de goede jaren, zal ik maar zeggen.
en het is goed, om ook deze niet te vergeten, hoe zwaar de laatste jaren ook zijn geweest, dit is er ook geweest.
En ik ben blij, de momenten terug te kunnen halen, dat we toch blij met elkaar waren.

Veel ligt achter me, veel ligt voor me, althans dat hoop ik, maar ik ga het met vertrouwen tegenmoet.
Ik besef hoeveel geluk ik heb gehad dat ik Fiona tegengekomen ben, ik krijg weer een kans op geluk, maar daar zullen we wel aan moeten werken.
Na 34 jaar voel ik me weer een schooljochie, alsof ik alles weer opnieuw ontdekken moet, en in zekere zin is dat natuurlijk ook zo.
2 mensen, die niet op zoek waren naar een relatie, ook niet dachten dat het ooit nog zou gaan gebeuren, eigenlijk ook niet de behoefte hadden zich weer vast te leggen, en na een paar uurtjes, is alles veranderd