Wat was, wat Is, en wat wordt

Soms is het tijd om even stil te staan, en na te denken, wat er belangrijk is, in het leven.
Wat was, is ruim 1 jaar geleden, opgehouden, een vrouw waarvan ik zielsveel hield, een toekomst samen, en samen genieten van de oude dag, we zagen het al voor ons, tot aan de tijd, dat we niet meer thuis konden wonen.
En het plan was, om ook die moeilijke tijd, zoveel mogelijk samen te doen, en proberen te genieten, van wat we nog hebben, en wat we nog kunnen.
Maar vanaf Augustus 2015 doorkruiste kanker onze plannen.
En ondanks dat het ineens een harde realteit werd, leek het alsof we toch samen oud zouden worden, het leek niet zo ernstig te zijn.
Toch hebben we onze dagen, bewuster geleefd, zijn Margreet en ik in 2016 nog een keer naar Edinburgh gegaan, dit keer wilden we ook, naar de Taptoe (tattoo), en we waren blij dat het ons gegeven was, daarna heeft Margreet Amanda 2 keer meegenomen naar Edinburgh, en haar liefe voor Edinburgh, de mooie plaatsen, en herinneringen, en natuurlijk ook de taptoe.
Wat ook was, was Kreta, in 2018, en op het fort in Rethymnon is de foto gemaakt, van de kanonskogels, waar Margreet vlakbij staat, en we wilden nog een keer met zijn Twee, terug, maar dat is niet gelukt.

En dit is wat was, wat we hebben gehad, waarvan we extra hebben genoten, hopende dat we nog veel jaren samen zouden hebben.
En ook kanker hoort bij wat was, en toen het in 2019 serieus zijn intrede deed in ons leven, om nooit meer weg te gaan, hebben we anders genoten, korte tripjes, want een echte vakantie zat er niet meer in, maar daar hebben we ons niet mee bezig gehouden, we hebben het leven omarmd, zoals het zich aandiende.
Ik herinner me de tweede keer dat we in Zeeland waren, het waaide stevig, en het was koud, maar er was ook volop zon, en we vonden aan de kust, een plekje met wat bankjes, dat in de luwte lag.
Ik schrijf best vaak over wat we niet hadden, maar dit hadden we dus wel, in de zon, Margreet lag half tegen, me aan, en we realiseerden ons, dat dit een geluksmomentje was, het leven lachte ons toe, en ook de liefde voor elkaar lachte ons toe, we bekenden elkaar de liefde, en waren gelukkig.
Ik schrijf SAMEN vaak in hoofdletters, omdat het zo belangrijk is, want dit was ons leven, hier deden we het voor, hiervoor hadden we elkaar trouw gezworen.
Dat de kanker terugkeerde in de vorm van AML, was gewoon een hindernis, op onze weg, die we moesten nemen, maar we gingen ervoor.
En het woord uitbehandeld, kwam ineens op ons pad, en we staken, nog meer tijd, in samen dingen doen, de momentjes pakken.
En dan het einde dat zich aandiende, ook weer gewoon zoveel mogelijk doorgegaan met leven, tot de onvermijdelijke boodschap, alle behandelingen worden gestaakt, het is een kwestie van dagen.
En toen stopte ook het leven, wachtten we af, hoeveel tijd we nog een samen zouden hebben.
Langer als gedacht, korter als gehoopt.
Dit WAS allemaal.

Wat is, is dat we alleen verder gaan, en vooral Amanda het er heel moeilijk mee heeft, maar het gaat langzaam beter.
Ik heb mijn afscheid genomen, op mijn manier, en het leven gaat door.
Ik heb ineens alle tijd van de wereld, en moet er nog invulling aan gaan geven, ik ben geen man van plannen, ik zie wel wat er op mijn pad komt.
Geen idee of het de juiste manier is, maar er is maar een manier, om erachter te komen.
Wat ook is, zijn de mensen op dit forum, die elkaar steunen, en er voor elkaar zijn, en ik doe mijn best, daar ook een aandeel in te leveren.

Wat wordt, staat niet vast, ik zie het een beetje, als zwemmen in de zee, je spoelt vanzelf ergens aan.
Plannen maken is moeilijk geworden voor me.
En wat ook is, is mijn wens, om mensen wat energie en een fijne dag te geven, d.m.v. een Djembé workshop.
De eerste keer, was afgelopen week, en was in mijn ogen geslaagd, malende hoofden stil gezet, energie bijgetankt, en gewoon heel veel lol gehad.
Dit gaat zeker binnen niet al te lange tijd, een vervolg krijgen, nieuwe gezichten misschien, misschien bekende gezichten.

Jullie maken allemaal deel uit, van, wat het gaat worden.
Ik verwelkom je met open armen.