Wij zijn geadopteerd

Magreet mijn vrouw was een echt kattenmens, en eigenlijk een dierenmens, haar droombaan, in een asiel werken, is ze nooit aan begonnen, omdat ze wist dat het asiel dan bij ons thuis zou eindigen, allemaal lief, allemaal zielig, en allemaal verdienen ze een goed tehuis,

Toen we elkaar een paar jaar kenden, heb ik haar aangeboden, een paar weken alleen voor de kinderen en het huishouden te zorgen, want moeders hebben nooit vakantie, en ze is 2 weken bij haar moeder op bezoek geweest, die in Spanje overwinterde, met haar nieuwe vriend.

Na een week gebeurde het, een telefoontje, met de veelbetekenende openingszin "ik moet je wat vertellen".

Daar kan van alles op volgen natuurlijk, maar we hadden ineens een hond, er komt geen hond, dat waren haar woorden. Niks zo veranderlijk als een vrouw.

Bo heeft een goed leven gehad, tot kanker in het spel kwam, en we afscheid hebben moeten nemen, maar daarnaast hadden we altijd katten, eigenwijze dieren, die jou uitzoeken, en niet andersom, en het was altijd een kat van het asiel, en altijd eentje, die niemand wilde.

Maar toen kanker bij ons zijn intrede deed en de chemo en immuun therapie, niet zo goed te combineren waren, hebben wij zaken als het verschonen van de kattenbak voor onze rekening genomen, totdat ook de laatste kat afscheid moest nemen, ook weer door ziekte.

Ze voelde zich schuldig, dacht dat haar kanker, overging op de katten, en ik zei, nee zo moet je dat niet zien, ze hebben allemaal een gouden mandje gehad, en heel veel liefde, zonder jou, hadden ze dat misschien niet gehad.

Maar een nieuwe kat mocht niet, en ze miste het heel erg, totdat we onderweg waren, en ik zei, het asiel is vlakbij, ze barstte in tranen uit, ik vergeet het van mijn leven niet meer, mag ik een poes??, natuurlijk, wij doen de kattenbak wel weer, zielsgelukkig was ze, en mij deed het ook goed dat ze weer blij was.

Helaas is deze kat maar 1 jaartje bij ons geweest, toen werd ze ziek, en moesten we afscheid nemen, dat brak haar hart, geen poes.

Maar de oplossing diende zich vanzelf aan, er kwam een scharminkel van een poes aanlopen in de tuin, eerst voorzichtig, maar steeds vrijer, tot ze ineens naar binnen ging, en daar steeds langer bleef.

En sindsdien zijn we geadopteerd, we mogen ze voeren, lekker kroelen, alles om het madame naar de zin te maken, Ze bleek gechipt te zijn, en we hebben de eigenaar gebeld, maar die was en bleef onbereikbaar.

Als ik straks op de bank zit, komt ze weer kroelen, en op schoot liggen, en heb ik het gevoel dat Margreet daar is, klinkt raar, maar zo voelt het nou eenmaal.