Het monster in de bek kijken
René Gude deed het. De inmiddels overleden Denker des Vaderlands en filosoof was ongeneeslijk ziek en besloot het monster in de bek te kijken: alles onder ogen te zien. De ziekte, de angst, het verdriet. Ik vond dat ongelooflijk sterk. Sommige mensen noemen mij nu sterk, omdat ‘ik deze strijd ga winnen’. Hoe meer ik ongewild in het gevechtsharnas geduwd word, hoe zwakker ik me voel.
Het monster in de bek kijken. Niet weglopen maar de nare realiteit onder ogen zien. Mijn dagelijks leven wordt een stuk gemakkelijker als ik wegkijk als iets niet lekker loopt. De Flexa Heavenly Delight die op mijn muur veel te roze blijkt te zijn wordt minder erg als ik het stoer noem. Franse maten vallen gewoon klein, dat heeft niets met mijn billen te maken. Lichte ontkenning werkt voor mij prima bij lichte weerstand.
Dat werkt niet meer als er een brullende leeuw voor je staat. Dan kunnen we niet blijven staan. Onze primaire reactie is vechten of vluchten. Godzijdank staat er bij mij geen bloeddorstige dodelijke leeuw voor mijn neus. De artsen gaan ervan uit dat de kankercellen door chemo en operatie vernietigd zullen worden. Ik ga dit overleven. Ik sta in shock voor iets anders katachtigs groots dat op het punt staat zijn klauwen uit te slaan.
Meestal ga ik vechten als iets naars me overkomt. Ver weg van acceptatie verzet ik me. Soms met resultaat, vaak niet, mezelf doodvermoeid achterlatend. Tegen de kanker vecht ik niet. Van een wild dier kun je nooit winnen. Ik rol met hem mee en zorg dat ik sterk genoeg blijf. Ik blijf zo goed mogelijk op kracht zodat ik weer op kan staan zodra hij zijn aandacht voor mij verliest. Alert blijven, dat is wat ik te doen heb.
Ik vlucht. In meditaties, in gedachten, in schrijven, in slapen. Het monster zal me verwonden en ik wil niet weten hoe. Over zes weken wordt duidelijk of de chemo verlengd wordt en komt de keuze voor borstreconstructie dichterbij. Ik durf het niet onder ogen te zien. Ik word misselijk van de beeldende informatie over borstreconstructies. Daar moet je ook niet naar kijken, zei iemand. Ik zal wel moeten. Ik zal die keuze moeten maken. Als borstreconstructies uit niets anders dan uit esthetisch oogpunt gedaan worden, waarom ziet het er dan uit alsof een monster heeft toegeslagen? Met alle nekharen recht overeind verzet iedere cel in mijn lichaam zich. En die hebben het al zo druk. Ik wil dit niet, ik wil het niet, ik wil het niet. De derde keer dat ik de site borstkanker.nl open sla ik mijn laptop niet meteen dicht. Ik hoop bijna dat er nog drie kuren volgen zodat ik tijd win om te blijven kijken.
Stil staan en blijven kijken vergt meer kracht dan vechten of vluchten. Als ik dat door mijn kanker maar een klein beetje leer, dan ben ik pas echt een sterke vrouw.