Dan toch maar mijn verhaal
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal bekend wilde maken maar gisteravond heb ik een duwtje gekregen van een vriendin die ook al getroffen was door kanker.
In 2011 ben ik naar de huisarts gegaan omdat een collega van me direct geopereerd moest worden wegens prostaatkanker.
Ik werd doorgestuurd naar de uroloog en er werd natuurlijk bloed geprikt: psa was 9 0f 10 dus te hoog. Pillen gekregen; hielp niet. Toen mocht ik 3 mnd niet fietsen; hielp niet. Er is 2x een biopte genomen; niets gevonden. Uiteindelijk naar Nijmegen gegaan voor MRI en nog een biopte. Daar ben ik toen vreselijk ziek van geweest (prostatitus) en was ook gelijk het einde van mijn werkzaam leven in het onderwijs. Vond ik niet zo erg want ik had net 1 fusie teveel meegemaakt.
Helaas had de MRI een tumor gevonden. Op 21 juni 2013 ben ik geopereerd maar jammer genoeg bleef er een vuile snijkant over. Dat niet alleen: ik kreeg ook de mededeling dat er niet 1 maar 4 tumoren waren waarvan 1 Gleason 9 (45) had.Daarbij was ik volledig impotent en ernstig incontinent (dat laatste is wel verbeterd maar niet over en het eerste kent geen verbetering).
Ik kreeg een blaasontsteking, daarna gordelroos en lekte zo erg dat de bedrijfsarts heeft gezegd dat ik maar beter niet meer voor de klas kon gaan staan. Wat ik erg jammer heb gevonden is dat ik niet normaal afscheid heb kunnen nemen van mijn klassen.
Ik kon gelukkig na een tijdje weer fietsen waar ik veel van heb genoten en nog steeds van geniet. De sportschool gaat ook nog goed alleen wandelen gaat niet langer dan een 1/2 uur vanwege de incontinentie.
Bij de volgende controle bleek er toch weer een psa score te zijn en dat liep weer langzaam op. Dus bestralen. Van februari tot april 2014 35 behandelingen gehad die ik goed doorstaan heb. Van de 35 x ben ik zeker 20 a 25 x van Zoetermeer naar het Westeinde in Den Haag gefietst wat me uitstekend beviel aangezien we toen een mooi voorjaar hadden.
Ik heb in de zomer van dit jaar gevraagd om een 2nd opinion en kreeg toen te horen dat ik nog een jaar of 5 had en dat ik snel aan een hormoonkuur moest. Zelf had ik dat al begrepen uit het Prostaatkanker boek. Voor mijn vrouw, kinderen en vrienden was het wel schrikken.
Dus slik ik nu hormoonpillen. Dat vind ik zwaar omdat je daardoor verandert. Behalve het feit dat je chemisch gecastreerd wordt heeft het ook een aanzienlijke uitwerking op je hele wezen. Ik jank om het minste geringste (ik hoef maar een snik te horen op tv ook al is het van de ergste emo serie) of het is mis. De conditie gaat achteruit; als ik de trap op gelopen ben, moet ik bijkomen; tegenwind is al gauw storm voor me, vermoeidheid. Desalniettemin blijf ik fietsen en ga ik lekker 2x per week naar de sportschool omdat je van bewegen letterlijk opknapt.
Ondanks alles kan ik nog goed van veel dingen genieten: als ik fiets, zie ik van alles. Als ik met het hondje loop (niet langer dan 30 min) geniet ik van de herfst en de wind (dan wel). Ik maak nog steeds muziek in een bandje (After Midlife). Ik ga met vrienden naar de sportschool; ik heb met mijn zwager in oktober een prachtige motortocht (BMW 1200GS) gemaakt door Californie en ga samen met mijn vrouw volgend jaar mei met een camper door Califorie cruisen.
Intussen zijn er natuurlijk wel veel donkere gedachten. Ik ben niet zo zeer bang voor de dood als wel voor wat er aan vooraf gaat. Een hormoonkuur schijnt 2 a 3 jaar effect te hebben en dan worden de kankercellen resistent. Als dan de psa weer gaat stijgen, gaat de kanker zich manifesteren en daar zijn de botten vaak de dupe van. Daar ben ik bang voor.
Verder is er natuurlijk behalve je eigen verdriet ook het verdriet om je heen. Van je vrouw, van je kinderen, van je vrienden.
Samen met mijn vrouw bespreek ik al dingen die onvermijdelijk op ons af gaan komen: hoe gaan we het regelen als ik straks echt ziek word? We moeten over euthanasie praten, zware onderwerpen die heel veel emotie los maken.
Van Rene Gude (Denker des Vaderlands en filosoof, in mrt 2015 overleden aan botkanker) hoorde ik de term: humeurmanagement. Daar probeer ik actief aan te doen en dat lukt me over het algemeen wel, maar natuurlijk niet nu ik dit stukje schrijf.
Ook had hij het over drie emoties: woede, angst en verdriet. Verdriet en angst heb ik al besproken. Emoties die er overigens goed in kunnen hakken. Woede heb ik gelukkig niet. Het is absoluut niet zo dat ik steeds vraag: Waarom ik? Gewoon stomme Pech!
Zo, dat is eruit!
Had ik natuurlijk al veel eerder moeten doen. Foto is van het hondje Keetje.
In 2011 ben ik naar de huisarts gegaan omdat een collega van me direct geopereerd moest worden wegens prostaatkanker.
Ik werd doorgestuurd naar de uroloog en er werd natuurlijk bloed geprikt: psa was 9 0f 10 dus te hoog. Pillen gekregen; hielp niet. Toen mocht ik 3 mnd niet fietsen; hielp niet. Er is 2x een biopte genomen; niets gevonden. Uiteindelijk naar Nijmegen gegaan voor MRI en nog een biopte. Daar ben ik toen vreselijk ziek van geweest (prostatitus) en was ook gelijk het einde van mijn werkzaam leven in het onderwijs. Vond ik niet zo erg want ik had net 1 fusie teveel meegemaakt.
Helaas had de MRI een tumor gevonden. Op 21 juni 2013 ben ik geopereerd maar jammer genoeg bleef er een vuile snijkant over. Dat niet alleen: ik kreeg ook de mededeling dat er niet 1 maar 4 tumoren waren waarvan 1 Gleason 9 (45) had.Daarbij was ik volledig impotent en ernstig incontinent (dat laatste is wel verbeterd maar niet over en het eerste kent geen verbetering).
Ik kreeg een blaasontsteking, daarna gordelroos en lekte zo erg dat de bedrijfsarts heeft gezegd dat ik maar beter niet meer voor de klas kon gaan staan. Wat ik erg jammer heb gevonden is dat ik niet normaal afscheid heb kunnen nemen van mijn klassen.
Ik kon gelukkig na een tijdje weer fietsen waar ik veel van heb genoten en nog steeds van geniet. De sportschool gaat ook nog goed alleen wandelen gaat niet langer dan een 1/2 uur vanwege de incontinentie.
Bij de volgende controle bleek er toch weer een psa score te zijn en dat liep weer langzaam op. Dus bestralen. Van februari tot april 2014 35 behandelingen gehad die ik goed doorstaan heb. Van de 35 x ben ik zeker 20 a 25 x van Zoetermeer naar het Westeinde in Den Haag gefietst wat me uitstekend beviel aangezien we toen een mooi voorjaar hadden.
Ik heb in de zomer van dit jaar gevraagd om een 2nd opinion en kreeg toen te horen dat ik nog een jaar of 5 had en dat ik snel aan een hormoonkuur moest. Zelf had ik dat al begrepen uit het Prostaatkanker boek. Voor mijn vrouw, kinderen en vrienden was het wel schrikken.
Dus slik ik nu hormoonpillen. Dat vind ik zwaar omdat je daardoor verandert. Behalve het feit dat je chemisch gecastreerd wordt heeft het ook een aanzienlijke uitwerking op je hele wezen. Ik jank om het minste geringste (ik hoef maar een snik te horen op tv ook al is het van de ergste emo serie) of het is mis. De conditie gaat achteruit; als ik de trap op gelopen ben, moet ik bijkomen; tegenwind is al gauw storm voor me, vermoeidheid. Desalniettemin blijf ik fietsen en ga ik lekker 2x per week naar de sportschool omdat je van bewegen letterlijk opknapt.
Ondanks alles kan ik nog goed van veel dingen genieten: als ik fiets, zie ik van alles. Als ik met het hondje loop (niet langer dan 30 min) geniet ik van de herfst en de wind (dan wel). Ik maak nog steeds muziek in een bandje (After Midlife). Ik ga met vrienden naar de sportschool; ik heb met mijn zwager in oktober een prachtige motortocht (BMW 1200GS) gemaakt door Californie en ga samen met mijn vrouw volgend jaar mei met een camper door Califorie cruisen.
Intussen zijn er natuurlijk wel veel donkere gedachten. Ik ben niet zo zeer bang voor de dood als wel voor wat er aan vooraf gaat. Een hormoonkuur schijnt 2 a 3 jaar effect te hebben en dan worden de kankercellen resistent. Als dan de psa weer gaat stijgen, gaat de kanker zich manifesteren en daar zijn de botten vaak de dupe van. Daar ben ik bang voor.
Verder is er natuurlijk behalve je eigen verdriet ook het verdriet om je heen. Van je vrouw, van je kinderen, van je vrienden.
Samen met mijn vrouw bespreek ik al dingen die onvermijdelijk op ons af gaan komen: hoe gaan we het regelen als ik straks echt ziek word? We moeten over euthanasie praten, zware onderwerpen die heel veel emotie los maken.
Van Rene Gude (Denker des Vaderlands en filosoof, in mrt 2015 overleden aan botkanker) hoorde ik de term: humeurmanagement. Daar probeer ik actief aan te doen en dat lukt me over het algemeen wel, maar natuurlijk niet nu ik dit stukje schrijf.
Ook had hij het over drie emoties: woede, angst en verdriet. Verdriet en angst heb ik al besproken. Emoties die er overigens goed in kunnen hakken. Woede heb ik gelukkig niet. Het is absoluut niet zo dat ik steeds vraag: Waarom ik? Gewoon stomme Pech!
Zo, dat is eruit!
Had ik natuurlijk al veel eerder moeten doen. Foto is van het hondje Keetje.
6 reacties
Jij ook heel veel sterkte met jouw ziekte.
Een heftig verhaal, goed van je dat je het zo op hebt kunnen schrijven. Je blijft je best doen om te blijven genieten van alles wat je nog hebt en kunt, je hebt dat heel mooi beschreven. Ik wens voor je, dat alles wat je nog wilt doen met je gezin, of dat nu leuke of minder leuke dingen zijn, dat je daar een goed gevoel aan over mag houden en er kracht uit mag putten. Ik wens je nog een lange tijd toe met je gezin en vrienden, en blijf met belangstelling je blog volgen. Blijf knokken!
Een hartelijke groet van Marenov.
dankjewel voor het delen.
dick