Mijn verhaal wat meer in detail
Het is natuurlijk alleen maar een opsomming, dat verloop van gisteren. Ik zal de komende tijd wat meer vertellen.
Eerst de operatie. Het gesprek met de chirurg in het Radboud was eigenlijk surrealistisch. Natuurlijk had ik me voorbereid maar de termen die in een voor mij en mijn vrouw snel tempo gebruikt werden, de percentages van kans op slagen, de hoeveelheid informatie die je over je heen krijgt, het was erg veel en moeilijk om direct te verwerken en in je op te nemen. Tijdens zo'n gesprek maken je hersens allerlei zijstapjes; je probeert consequenties te overzien maar de informatiestroom is te groot en te onbekend.
Na de operatie mocht ik na een dag naar huis met een katheter. Al gauw knapte ik op en ging ik weer naar buiten om voorzichtig stukjes te wandelen; ik wilde zo snel mogelijk weer de draad oppakken.
Mijn katheter ging eruit en we kregen feedback over de operatie. Hele dag liggen en water drinken en naar de wc om te kijken hoeveel je plast. Nou, ik was de helft al kwijt voor ik bij de wc was. Dat viel tegen. Toen het bericht, na een heel lange dag wachten, van de vuile snijkant en het feit dat er 4 tumoren waren gevonden waarvan 1 met Gleason 9. Voordat je daar de omvang van begrijpt.... Dat komt ook omdat je altijd blijft hopen dat het meevalt en dan druk je de ernst van het bericht zo ver mogelijk weg.
Mijn incontinentie was erg. Als ik lag was er niets aan de hand, dan kon ik ontspannen maar als ik zat was het al lastiger. Als ik liep, liep ik leeg. Mijn vrouw kwam toen op het lumineuze idee om een opengeknipt melkpak naast me neer te zetten. Als ik dan ging staan om naar de wc te gaan, hing ik eerst mijn snikkel erin, dan liep het dus direct, en dan kon ik naar de wc. 's Nachts idem dito. Daarbij kwam dat ik door de katheter ook een blaasontsteking had hetgeen niet meewerkte. Wennen ook aan dat verband dat je steeds in je onderbroek moest stoppen. Maar goed, alles went.
Naar de bekkenbodem fysiotherapeute die me allerlei oefeningen heeft geleerd die ik nu nog trouw elke dag doe behalve op zaterdag! Na verloop van tijd wierpen die oefeningen ook vruchten af. Ik kon naar een dunner verbandje en lekte steeds minder maar ik kan tot op de dag van vandaag nog steeds niet zonder. Snelle bewegingen, een misstap, bukken, hoesten, allemaal acties waarbij je het direct voelt lopen.
Steeds geprobeerd om weer te wandelen maar dat was geen pretje; het liep soms gewoon langs je benen. Nu lukt het dus zo'n half uur, wat ik ook al heerlijk vind. Het is niet alleen het lekken maar ook de blaas, of de bekkenbodemspier die vermoeid raakt.
Het is zo heerlijk om op de wc te gaan zitten en je helemaal te ontspannen!
Wat een genot toen ik na 6 weken weer kon fietsen.
Eerst de operatie. Het gesprek met de chirurg in het Radboud was eigenlijk surrealistisch. Natuurlijk had ik me voorbereid maar de termen die in een voor mij en mijn vrouw snel tempo gebruikt werden, de percentages van kans op slagen, de hoeveelheid informatie die je over je heen krijgt, het was erg veel en moeilijk om direct te verwerken en in je op te nemen. Tijdens zo'n gesprek maken je hersens allerlei zijstapjes; je probeert consequenties te overzien maar de informatiestroom is te groot en te onbekend.
Na de operatie mocht ik na een dag naar huis met een katheter. Al gauw knapte ik op en ging ik weer naar buiten om voorzichtig stukjes te wandelen; ik wilde zo snel mogelijk weer de draad oppakken.
Mijn katheter ging eruit en we kregen feedback over de operatie. Hele dag liggen en water drinken en naar de wc om te kijken hoeveel je plast. Nou, ik was de helft al kwijt voor ik bij de wc was. Dat viel tegen. Toen het bericht, na een heel lange dag wachten, van de vuile snijkant en het feit dat er 4 tumoren waren gevonden waarvan 1 met Gleason 9. Voordat je daar de omvang van begrijpt.... Dat komt ook omdat je altijd blijft hopen dat het meevalt en dan druk je de ernst van het bericht zo ver mogelijk weg.
Mijn incontinentie was erg. Als ik lag was er niets aan de hand, dan kon ik ontspannen maar als ik zat was het al lastiger. Als ik liep, liep ik leeg. Mijn vrouw kwam toen op het lumineuze idee om een opengeknipt melkpak naast me neer te zetten. Als ik dan ging staan om naar de wc te gaan, hing ik eerst mijn snikkel erin, dan liep het dus direct, en dan kon ik naar de wc. 's Nachts idem dito. Daarbij kwam dat ik door de katheter ook een blaasontsteking had hetgeen niet meewerkte. Wennen ook aan dat verband dat je steeds in je onderbroek moest stoppen. Maar goed, alles went.
Naar de bekkenbodem fysiotherapeute die me allerlei oefeningen heeft geleerd die ik nu nog trouw elke dag doe behalve op zaterdag! Na verloop van tijd wierpen die oefeningen ook vruchten af. Ik kon naar een dunner verbandje en lekte steeds minder maar ik kan tot op de dag van vandaag nog steeds niet zonder. Snelle bewegingen, een misstap, bukken, hoesten, allemaal acties waarbij je het direct voelt lopen.
Steeds geprobeerd om weer te wandelen maar dat was geen pretje; het liep soms gewoon langs je benen. Nu lukt het dus zo'n half uur, wat ik ook al heerlijk vind. Het is niet alleen het lekken maar ook de blaas, of de bekkenbodemspier die vermoeid raakt.
Het is zo heerlijk om op de wc te gaan zitten en je helemaal te ontspannen!
Wat een genot toen ik na 6 weken weer kon fietsen.