Gewoon van alles
Sinds augustus 2015 slik ik nu de hormoonpillen Cyproteron, een anti-androgeen, een pil die die de testosteronreceptor blokkeert waardoor dit mannelijke hormoon zijn werking niet meer kan uitoefenen. De eerste drie maanden drie pillen per dag waar ik vreselijk emotioneel van werd, daarna 1 pil.De bijwerkingen vallen me eigenlijk mee: mijn libido was al weg na de operatie en daar bovenop nog eens de 35 bestralingen dus daar was ik al aan gewend (als dat mogelijk is). Soms heb ik problemen met mijn concentratie, ik heb op- en neervliegers; ik heb het op verschillende momenten op de dag verschrikkelijk koud, maar als ik ‘s ochtends thee/koffie drink of ‘s avonds gewoon bij de warme hap, zit ik te zweten. Als ik ga sporten loopt het zweet na 10 minuten in stralen van mijn hoofd. Ik ben snel extreem moe bij een plotselinge inspanning zoals trap lopen of tegen een heuveltje fietsen en ik merk dat mijn algehele conditie wat achteruit gaat maar misschien heeft dat ook wel met mijn leeftijd te maken. Ook heb ik minder geduld en kan ik ontzettend boos zijn als iets niet lukt. Niet leuk voor mijn vrouw, hoor want ik kan flink te keer gaan. Uiteindelijk gaan al die veranderingen langzaam en na verloop van tijd treedt er – gelukkig – gewenning op en weet je niet meer hoe het vroeger was. 20 April heb ik weer mijn drie maandelijkse controle en natuurlijk zit ik nu al in mijn piepzak, maar ik hoop dat mijn PSA weer net zo laag is als de laatste keer. Toen was het 0,03. Als dat weer zo is zou ik de uroloog kunnen voorstellen, heel voorzichtig, om het drie maanden zonder Cyproteron te doen om weer te kunnen ervaren hoe het was zonder chemische spullen in je lijf. Ik heb gelezen dat dat geen kwalijke gevolgen hoeft te hebben (IAD - Intermittent Androgen Deprivation). We gaan het zien.
Inmiddels is er dus al weer een groot deel van het jaar voorbij en knaagt de vraag hoe lang mijn pil stand houdt. Ook is er al weer ¾ jaar afgeknabbeld van mijn levensverwachting die verleden jaar augustus op zo’n jaar of vijf geschat werd. Ik ben me dat terdege bewust dus ik pak wat ik pakken kan. Ik fiets erg veel (reeds 550 km in 5 weken op mijn nieuwe elektrische fiets) en loop mijn dagelijkse rondje met het hondje, 20 à 30 minuten. Heb deze week weer een specht gezien en onlangs 2x een ijsvogeltje. Sowieso is het prachtig om het bos weer langzaam, want nog koud, wakker te zien worden, om de plompenbladeren langzaam hun blad weer boven water te zien steken, om de watervogels geduldig op hun nest te zien zitten, om vogels te zien rondvliegen met veel te grote takken in hun bek voor het nest dat blijkbaar snel af moet. Verder 2x per week naar de sportschool dus ik blijf mooi op gewicht.
Vandaag hebben we onze kleinzoon Jack te logeren omdat de jonge ouders een dagje sauna doen. Dat was natuurlijk een complete volksverhuizing: Kinderwagen, zo’n wippertje dat zo lekker schommelt, kleding, extra kleding en reservekleding, tig flesjes en speentjes en een heleboel aanwijzingen hoe het moet. Het opvouwbare kinderbedje hebben wij al thuis staan. Wat is ie leuk als ie zo rustig en blij in dat bedje ligt; of als ie zijn flesje drinkt daarna een knoert van een boer geeft en dan weer rustig in slaap valt. Wandelingetje in de kinderwagen, mooi weer en Jack slaapt. Maar eenmaal thuis komt toch het moment dat hij wakker wordt en niet meer zo tevreden is en zie hem dan maar weer stil te krijgen. Lukt niet! Wat een herrie kan zo’n kleintje produceren, ongelooflijk. En dat gaat maar door met af en toe even een wat rustiger moment om daarna weer met volle kracht vooruit te gaan. Dan maar weer in de kinderwagen en nog een wandeling, daar is mijn vrouw nu mee bezig. Ben benieuwd. Hij kwam weer helemaal tevreden terug en na z’n flesje leuk gespeeld met gekke geluiden en zo. Hij groeit overigens als kool en kan ‘s nachts al aardig doorslapen. Wat ik persoonlijk altijd zo lastig vond en vind is dat ze dus niet kunnen zeggen waarom ze nu zo schreeuwen …..
Op de tekst van Winnen doe je nooit heb ik een liedje gemaakt en omdat ik 100 % achter de inhoud van het liedje sta, heb ik het na wat overweging naar Giel’s Talentenjacht gestuurd. Niet omdat ik het grote podium op zoek maar omdat ik de boodschap naar buiten wil dragen en ik zie wel of het liedje opvalt. De link naar YouTube voeg ik hieronder toe. Als je kijkt druk dan even op het duimpje!
Heel toevallig zat gisteravond bij Umberto Inge Dekker aan tafel die na een operatie wegens baarmoederhalskanker nu weer aan het trainen is. Ze wil dolgraag naar de Olympische Spelen. De vraag werd gesteld: kan je vechten tegen kanker? Volgens Inge was het een kwestie van geluk of pech. I couldn’t agree more.
Bij het laatste bezoek aan de uroloog in januari had ik pillen meegekregen die de aandrang om te plassen wat zouden verminderen. Ik heb dat een week of 6 volgehouden en ben er toen mee gestopt. Ze vraten een flink deel van je energie op en ze hielpen wel iets maar niet zoveel om het verlies aan energie te compenseren. Toen ben ik weer terug gegaan naar de bekkenbodemfysio en werd er dus weer gemeten hoe sterk de bekkenbodemspier is (fijn) en of ik mijn oefeningen wel goed deed. Ik bleek te fanatiek te zijn. Net als met fietsen of hardlopen vroeger, als er een heuvel kwam ging ik iets harder. Dat was vooral leuk bij bv de City Pier City want vervelend voor degene die naast je liep maar goed voor je eigen zelfvertrouwen. Maar bij deze oefeningen gebruikte ik teveel mijn buikspieren en het was natuurlijk de bedoeling om alleen die speciale spier te trainen. Vanaf dat moment heb ik dat dus gedaan. De week daarop kwam er bij de fysio ook een apparaatje tevoorschijn dat met behulp van stroomstootjes op mijn voet en enkel voor verbetering zou kunnen zorgen. En verdomd, ik verlies minder, zelfs veel minder urine dan daarvoor maar of dat nu door de intensiteit van de oefeningen komt of door het apparaatje. Dat wordt nu getest dmv een pauze van drie weken wat betreft het apparaatje. Vooralsnog denk ik dat het komt door de wat minder fanatieke aanpak van de oefeningen. Alleen doet zich nu weer iets anders voor: de aandrang om te plassen is nu direct na het plassen al weer aanwezig en is soms zelfs pijnlijk. ‘s Nachts moet ik er nu wel vier keer uit. Misschien en hopelijk is daar ook nog wat aan te doen.
Begin mei ga ik met twee vrienden naar Ierland. Vroeger gingen we dan lopen, we zijn in Italië, Schotland, Ierland en Friesland (Slagte marathon) geweest, maar nu wordt het meer sightseeing. En ‘s avonds een pub met goede folkmuziek opzoeken. En een lekker biertje drinken, maar dat deden we vroeger natuurlijk ook.Eind mei met mijn vrouw drie weken Californië in een joekel, voor Europese begrippen, van een camper. Maar nu eerst maar even 20 april weer afwachten.
Inmiddels is er dus al weer een groot deel van het jaar voorbij en knaagt de vraag hoe lang mijn pil stand houdt. Ook is er al weer ¾ jaar afgeknabbeld van mijn levensverwachting die verleden jaar augustus op zo’n jaar of vijf geschat werd. Ik ben me dat terdege bewust dus ik pak wat ik pakken kan. Ik fiets erg veel (reeds 550 km in 5 weken op mijn nieuwe elektrische fiets) en loop mijn dagelijkse rondje met het hondje, 20 à 30 minuten. Heb deze week weer een specht gezien en onlangs 2x een ijsvogeltje. Sowieso is het prachtig om het bos weer langzaam, want nog koud, wakker te zien worden, om de plompenbladeren langzaam hun blad weer boven water te zien steken, om de watervogels geduldig op hun nest te zien zitten, om vogels te zien rondvliegen met veel te grote takken in hun bek voor het nest dat blijkbaar snel af moet. Verder 2x per week naar de sportschool dus ik blijf mooi op gewicht.
Vandaag hebben we onze kleinzoon Jack te logeren omdat de jonge ouders een dagje sauna doen. Dat was natuurlijk een complete volksverhuizing: Kinderwagen, zo’n wippertje dat zo lekker schommelt, kleding, extra kleding en reservekleding, tig flesjes en speentjes en een heleboel aanwijzingen hoe het moet. Het opvouwbare kinderbedje hebben wij al thuis staan. Wat is ie leuk als ie zo rustig en blij in dat bedje ligt; of als ie zijn flesje drinkt daarna een knoert van een boer geeft en dan weer rustig in slaap valt. Wandelingetje in de kinderwagen, mooi weer en Jack slaapt. Maar eenmaal thuis komt toch het moment dat hij wakker wordt en niet meer zo tevreden is en zie hem dan maar weer stil te krijgen. Lukt niet! Wat een herrie kan zo’n kleintje produceren, ongelooflijk. En dat gaat maar door met af en toe even een wat rustiger moment om daarna weer met volle kracht vooruit te gaan. Dan maar weer in de kinderwagen en nog een wandeling, daar is mijn vrouw nu mee bezig. Ben benieuwd. Hij kwam weer helemaal tevreden terug en na z’n flesje leuk gespeeld met gekke geluiden en zo. Hij groeit overigens als kool en kan ‘s nachts al aardig doorslapen. Wat ik persoonlijk altijd zo lastig vond en vind is dat ze dus niet kunnen zeggen waarom ze nu zo schreeuwen …..
Op de tekst van Winnen doe je nooit heb ik een liedje gemaakt en omdat ik 100 % achter de inhoud van het liedje sta, heb ik het na wat overweging naar Giel’s Talentenjacht gestuurd. Niet omdat ik het grote podium op zoek maar omdat ik de boodschap naar buiten wil dragen en ik zie wel of het liedje opvalt. De link naar YouTube voeg ik hieronder toe. Als je kijkt druk dan even op het duimpje!
Heel toevallig zat gisteravond bij Umberto Inge Dekker aan tafel die na een operatie wegens baarmoederhalskanker nu weer aan het trainen is. Ze wil dolgraag naar de Olympische Spelen. De vraag werd gesteld: kan je vechten tegen kanker? Volgens Inge was het een kwestie van geluk of pech. I couldn’t agree more.
Bij het laatste bezoek aan de uroloog in januari had ik pillen meegekregen die de aandrang om te plassen wat zouden verminderen. Ik heb dat een week of 6 volgehouden en ben er toen mee gestopt. Ze vraten een flink deel van je energie op en ze hielpen wel iets maar niet zoveel om het verlies aan energie te compenseren. Toen ben ik weer terug gegaan naar de bekkenbodemfysio en werd er dus weer gemeten hoe sterk de bekkenbodemspier is (fijn) en of ik mijn oefeningen wel goed deed. Ik bleek te fanatiek te zijn. Net als met fietsen of hardlopen vroeger, als er een heuvel kwam ging ik iets harder. Dat was vooral leuk bij bv de City Pier City want vervelend voor degene die naast je liep maar goed voor je eigen zelfvertrouwen. Maar bij deze oefeningen gebruikte ik teveel mijn buikspieren en het was natuurlijk de bedoeling om alleen die speciale spier te trainen. Vanaf dat moment heb ik dat dus gedaan. De week daarop kwam er bij de fysio ook een apparaatje tevoorschijn dat met behulp van stroomstootjes op mijn voet en enkel voor verbetering zou kunnen zorgen. En verdomd, ik verlies minder, zelfs veel minder urine dan daarvoor maar of dat nu door de intensiteit van de oefeningen komt of door het apparaatje. Dat wordt nu getest dmv een pauze van drie weken wat betreft het apparaatje. Vooralsnog denk ik dat het komt door de wat minder fanatieke aanpak van de oefeningen. Alleen doet zich nu weer iets anders voor: de aandrang om te plassen is nu direct na het plassen al weer aanwezig en is soms zelfs pijnlijk. ‘s Nachts moet ik er nu wel vier keer uit. Misschien en hopelijk is daar ook nog wat aan te doen.
Begin mei ga ik met twee vrienden naar Ierland. Vroeger gingen we dan lopen, we zijn in Italië, Schotland, Ierland en Friesland (Slagte marathon) geweest, maar nu wordt het meer sightseeing. En ‘s avonds een pub met goede folkmuziek opzoeken. En een lekker biertje drinken, maar dat deden we vroeger natuurlijk ook.Eind mei met mijn vrouw drie weken Californië in een joekel, voor Europese begrippen, van een camper. Maar nu eerst maar even 20 april weer afwachten.
1 reactie