Gewoon van alles 2

Over 3 weken voor pakweg de 20e x naar de uroloog voor de psa uitslag en je zal het niet geloven, het went nooit, weer in de piepzak. Wachten is sowieso vervelend maar wachten op iets waarvan je zeker weet dat het je leven geen goed gaat doen, werkt, om het maar eufemistisch uit te drukken, niet mee aan een goede bui. Gelukkig geeft de prachtige herfst me zo af en toe weer een duw in de betere richting: het felle rood en geel van de bomen, paddestoelen die de grond uit knallen, ganzen in V-vlucht tegen de strak blauwe lucht.En ook zo nu en dan wat wrange humor:Een jaar geleden ben ik in verband met het opstellen van mijn euthanasieverklaring lid geworden van de NVVE. Hoor ik van de week de post op de mat vallen, Marjo haalde het op en ik vraag: ”Zit er nog wat tussen?” Zegt ze: “Ja, je dodenblaadje.”
Met de incontinentie gaat het wat beter. Ik heb al van alles geprobeerd: vanaf het begin de dagelijkse oefeningen en het wekelijks bezoek aan de fysio, pillen die mijn energie opvraten, weer terug naar de fysio en de Neurotrac Tens. Dat laatste apparaatje gaf me wel wat verlichting, ik gebruikte het tot 2 weken geleden zelfs iedere dag. Toen dacht ik, ik ga het eens anders doen: abrupt gestopt met de dagelijkse oefeningen en de Neurotrac en het gaat nu echt beter??? Minder verlies maar helaas is de aandrang om te plassen nog wel prominent aanwezig. Misschien was het zonder alle oefeningen e.d. ook wel beter gegaan, wie zal het zeggen? Ik ben in ieder geval blij met deze verbetering.
Aangezien ik al een tijdje het idee had dat mijn linkeroog achteruit ging ben ik naar de opticien gestapt die me direct door stuurde naar de specialist. Ik vermoedde dat er staar geconstateerd zou worden, aan mijn rechteroog ben ik al geholpen. En ja, er was een lichte vorm van staar maar dat kon ook over 2 jaar verholpen worden. Ik heb er toen toch maar op aangedrongen dat ik het prettig zou vinden gezien mijn situatie dat het zo snel mogelijk verholpen zou worden. Gelukkig volledig begrip dus na 23 november heb ik weer beter zicht.
Vanaf de 60er jaren heb ik altijd in een band gezeten. De eerste heette Highly Educated, een naam die mijn vader nooit begrepen heeft aangezien mijn schoolcarrière nou niet bepaald de schoonheidsprijs verdiende. Daarna een aantal gelegenheidsbandjes tot het Klein Orkest zich aandiende. Daar heb ik ingezeten tot ik de keus moest maken: studie Engels of band. Dat werd dus studie. Ik werd later nog wel uitgenodigd om voor het hoge stemmetje te zorgen in het refrein van Oh Oh Den Haag. Toch leuk als ik het weer hoor.Toen, ik had mijn diploma, kwam de bruiloften en partijen band Wave waar we in 10 jaar heel veel optredens in het Westland mee hebben verzorgd. Maar het was ineens afgelopen, er was geen vraag meer; een dj is natuurlijk een stuk goedkoper en kan je ook nog zacht zetten. Einde Wave. Vervolgens Still Crazy, een ouderband van het Erasmuscollege in Zoetermeer, 13 personen met blazers, wat een feest. En de laatste jaren was er After Midlife met 3 leden van Still Crazy. Met After Midlife speelden we alleen maar muziek uit de 60 en 70er jaren. Maar nu, na al die jaren in al die verschillende bandjes stop ik ermee. Het kost me steeds meer moeite om me naar de oefenavond te slepen en ik heb de liedjes nu vaak genoeg gespeeld en gezongen. Laatste optreden 12 november, JJ Music House, Zoetermeer. Altijd heel veel plezier gehad met de muziek maar het is mooi geweest en daarbij heb ik thuis genoeg spullen staan om mijn eigen muziek te maken.
Met kleinzoon Jack gaat het prima. Hij kruipt inmiddels de hele kamer door en ontdekt van alles ….. Geen moment rust dus. Hij is ook watervlug zodat hij op een bepaald moment aan onze aandacht ontsnapte en uit een stoel viel. Zo’n bult! En schreeuwen natuurlijk, maar dat was al weer gauw over.
En nu maar weer duimen voor 14 november.