Opluchting.

Wat een opluchting. Vanochtend weer bij de uroloog geweest en te horen gekregen dat mijn psa nog steeds 0,02 is. Ik ben nu een jaar en 3 maanden aan de hormoonpil en tot nu toe worden de kankercellen een keurig halt toegeroepen door de Cyproteron. De eerste paar maanden was de psa 0,03 en sinds een half jaar zelfs 0,02, eigenlijk onmeetbaar zei de uroloog. Hij stelde wel dat ik er zeker van kon zijn dat de psa “eens” zou gaan stijgen (dat weet ik natuurlijk wel) maar op dit moment was het mooi stabiel. Of ik niet eens in overweging wilde nemen een langere periode tussen de controles in te voeren? Daar waren we helemaal niet voor want misschien gaat het volgende week stijgen en hoe sta ik er dan na 5 maanden voor. Daarbij was ik bang dat ik me na 2 ½ maand toch weer ongerust zou maken. In ieder geval is mijn onrust sinds het goede bericht vanochtend langzaam aan het zakken.
Afgelopen zaterdag na 30 jaar mijn laatste coverband optreden gehad. We waren in vorm en het liep lekker. Ik merkte wel dat de continuïteit van het optreden eruit was dus was ik wel wat zenuwachtig. Vroeger speelden we 2 tot 3 x per maand en dan blijft de flow er in. Ook onze zangeres stopt omdat haar energieniveau door allerlei lichamelijke ellende tot een minimum is gedaald dus de band After Midlife is op zoek naar nieuwe leden.
De volgende controle is half februari maar voor het zo ver is gaan we begin februari eerst lekker met zijn tweeën de zon opzoeken op de Canarische eilanden.
Dan hebben we natuurlijk de feestdagen nog waar we samen met de kinderen en onze kleinzoon een mooie tijd van gaan maken.
Genoeg om naar uit te kijken.