Hier komt de break langzaam tot stilstand

Vannacht weer goed geslapen en dat helpt. Gister als een zombie met dikke ogen door de dag heen gegaan. Ondanks dat het een leuke en gezellige dag was met een Picnic met onze lieve kinderen.

Het nieuws van de dag ervoor echoot nog steeds door mijn hoofd. Mijn tumormarkers (CEA waarden) zijn aan het stijgen….
En met dat slechte nieuws stopte de bliss van stabiel zijn en de heerlijke kankerbreak die ik had. Alle hoop die ik had om hier zonder chemo uit te komen lijkt vervlogen. Over drie weken heb ik een vervroegde CT scan om te zien wat er aan de hand is.

Ik heb weinig mensen in mijn omgeving geïnformeerd, ik kan het niet aan al die berichtjes met “weer slecht nieuws”. Met het idee al springen de tranen weer in mijn ogen. Ik heb besloten eerst maar eens te kijken wat er uit de CT scan komt voordat ik iedereen informeer. Alles staat weer op losse schroeven. Alle leuke uitstapjes die gepland staan, worden weer overschaduwd met dit slechte nieuws. Ik durf niet te denken wat dit gaat betekenen voor de komende maanden. Kunnen we weer onze net geboekte vakantie gaan annuleren en word ik weer doodziek van behandeling? Mijn hoofd tolt. Ik wil dit niet, ik wil gewoon een toekomst hebben en er zijn voor mijn drie prachtige kleine kinderen, maar met ieder slecht nieuws bericht lijkt de toekomst me te ontglippen. 

Vandaag is ook de Alpe d'HuZes om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker met als slogan “opgeven is geen optie”. Een slogan die voor mij (en velen met mij) lijkt geschreven, dus ook nu zetten we onze schouders eronder. Ze hadden een prachtig hart van kaarsjes voor Henk neergezet op de tocht en zijn vrouw Monique (blognaam Orangelover) heeft een weer prachtige en inspirerende blog geschreven vol kracht. Na het lezen van de blog belt mijn moeder om te zeggen dat ze ons mee uiteten neemt en dat we juist nu moeten genieten van elkaar (de foto hierboven is met mijn lieve moeder). 

Met z’on ochtend moet je ook gewoon weer verder en de dag plukken. Het is alsof het universum dit naar je schreeuwt. Dus ik parkeer de kankerspoken weer in de kast en geniet van een prachtige dag.