Bloody Mary

Na de conisatie voor mijn baarmoederhalskanker kreeg ik al vrij snel (nog in het ziekenhuis) een nabloeding. De hele korst had losgelaten en het bloedde vrij intens, zeg maar. Ik weet nog dat ik mijn benen in beugels moest leggen, zodat de gynaecoloog even kon kijken wat er aan de hand was, en dat ik het bloed op de grond hoorde kletteren. Anyway, ik was toen nog in het ziekenhuis, dus ik werd weer snel teruggebeld naar de OK en opnieuw dichtgebrand. Daarna thuis verder geen last meer gehad en het leek allemaal keurig te genezen. 

Een week na de conisatie zou ik weer ongesteld moeten worden. Dit gebeurde ook, maar het was allemaal wel een beetje anders dan normaal. Wat minder bloedverlies, het voelde een beetje twijfelachtig. Ik maakte me geen zorgen, je baarmoeder zal vast even van slag zijn na zo'n operatie: het komt wel. 

9 dagen na de conisatie zou ik even langsgaan op mijn werk, voor de gezelligheid. Ik had mijn kinderen net afgezet bij hun vader, dus had even de tijd om op pad te gaan. Ik ging nog even snel plassen voor ik wegging. Op de WC werd ik overvallen door een plotselinge bloedprop. Een enorme klont die ineens naar buiten spoot. 'Shit', dacht ik,' daar zal je de rest van mijn menstruatie hebben'. Na de prop bleef er maar bloed uitstromen. Leek me logisch, misschien had het wel vastgezeten in mijn baarmoeder en was nu de weg eindelijk vrij.

Ik bedacht me wel dat ik niet genoeg maandverband in huis had, dus besloot ik eerst nog even langs de action te rijden. Die is zo'n 5 minuten rijden bij mijn huis vandaan. Terwijl ik de action in liep, voelde ik het bloed naast mijn ondergoed lopen. 'Kut. Nu al doorgelekt. Dat is wel heel veel bloed.' Gelukkig had ik een jurkje aan, dus was het niet gelijk zichtbaar voor de buitenwereld. 

Mijn werk is vlak naast de action, dus ik haalde snel een pak maandverband en een schone onderbroek en bedacht me dat ik dan op mijn werk eerst ff snel de wc in zou glippen om me te verschonen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik snel naar binnen en gelijk door naar de WC. Zit ik op de WC, verlies ik weer een enorme bloedprop. Dit keer schrok ik, want daarna stroomde er nog meer bloed non-stop uit. Ik kon wel janken. Dit was niet heftig ongesteld. Dit was weer net zoveel bloed als bij die eerste nabloeding. 

Op dat moment gebeurt er dan toch iets raars in mijn hersenen. In plaats van dat ik me excuseerde op het werk en naar huis ging om contact op te nemen met het ziekenhuis, bedacht ik me dat ik nog wel even koffie kon drinken met collega's, om geen argwaan te wekken (want stel je voor dat ze weten dat ik weer een nabloeding heb...).

Nog nooit zo snel een kopje koffie achterover geslagen. Terwijl collega's vroegen hoe het met me ging, voelde ik het bloed in no time mijn maandverband helemaal vullen, om vervolgens weer naast mijn ondergoed te lekken. Met een of andere slappe smoes excuseerde ik mij en scheurde ik naar huis.

Nadat ik opstond uit mijn auto, zag ik een grote donkere vlek in de bekleding van mijn auto. Kuuuuuut. Half achteruitlopend (zodat niemand de enorme bloedvlek op mijn jurkje zou zien) naar binnen gegaan en naar boven gesneld om onder de douche te springen. Ik schrok toen ik mijn kleren uitdeed, het bloed gutste er echt weer uit. Ik stuurde mijn vriend een appje: 'ik denk dat ik weer een nabloeding heb, 2 grote bloedproppen verloren en het stroomt weer alsof de kraan openstaat'.

Mijn vriend belde me gelijk op, gelukkig. Want ik was zelf nog een beetje in staat van 'ik wil niemand hier mee lastig vallen, joh'. Ik was lichtelijk in paniek en aan het huilen toen hij belde. Hij vroeg of ie naar huis moest komen. Ik twijfelde nog, maar mijn vriend was al onderweg: hij wilde  niet dat ik alleen was terwijl ik zoveel bloed verloor.

Daarna belde ik naar het ziekenhuis, in de veronderstelling dat ik dan zometeen gelijk door kon rijden met mijn vriend om de boel weer te laten dichten. Ik kreeg een telefoniste van de afdeling gynaecologie aan de lijn en deed mijn verhaal. Ik hoorde haar mijn situatie herhalen, maar dan afgezwakt. Ik zei bijvoorbeeld: 'Ik moet iedere 5 minuten schoon ondergoed aan, omdat het maandverband helemaal verzadigd is', wat zij herhaalde als: 'Je moet dus vaker maandverband verschonen dan normaal bij je menstruatie'. Ik vertelde heel duidelijk hoeveel bloed ik verloor en dat ik me niet goed voelde, maar deze mevrouw had een ander beeld in haar hoofd en weigerde dat aan te passen. 

Ze zou het even voorleggen aan de dienstdoende gynaecoloog en dan zou ik voor de middag worden terug gebeld. Voor de middag. Het was toen 10.30 uur. Ik raakte half in paniek. Nog 1,5 uur lang zo doorbloeden leek me niet echt veilig. Gelukkig kwam mijn vriend net binnen en wist me te kalmeren: 'de arts laat je zo heus wel langskomen, ze weten daar wel waar ze het over hebben, je gaat niet zomaar dood.'

Na een half uur met mij aanwezig te zijn in huis, begon ook mijn vriend onrustig te worden. Het was echt veel bloedverlies en sinds hij thuis was, was ik alweer een paar keer helemaal doorgelekt. Ik had inmiddels 4 maandverbanden dakpansgewijs bovenop een in drieën gevouwen handdoek in mijn ondergoed. Maar zelfs dat liep over. Na enig aandringen van mijn vriend heb ik toen toch maar weer het ziekenhuis gebeld (tja, ik wilde ook niet overkomen als een zeikerige patiënt, snap je...).

Na een kwartier (!) in de wacht te hebben gestaan, kreeg ik de telefoniste aan de lijn. Zij zocht even mijn dossier erbij, want ze wist wel de gynaecoloog al antwoord had gegeven. 'Oh ja, hier staat het. Ja, het is niet ongebruikelijk dat na een conisatie de eerste menstruatie even anders is dan normaal. Dus ook wat meer bloedverlies hoort erbij. Kijk het even een paar dagen aan en als het na het weekend nog niet over is, dan kun je weer even contact opnemen'. 

Ik dacht dat ik gek werd. Een paar dagen? Het bloed stroomde er non-stop uit! Ik huilde dat ik echt niet een paar dagen zoveel bloed kon verliezen. Ik vertelde dat ik eerder een nabloeding had gehad na die conisatie en dat dit echt hetzelfde was. Ik smeekte of ik alsjeblieft mocht langskomen om een arts er naar te laten kijken. 

Nou, dat mocht dan uiteindelijk wel. Bij de dienstdoende spoedgynaecoloog. Die had wel een plekje voor vanmiddag om 15.00 uur. Ik hing de telefoon op en huilde. Om 15.00 uur pas. Het was nu pas 11.45 uur. In 3 uur zou er nog veel bloed uitstromen en ik voelde me al niet helemaal lekker. Gelukkig was mijn vriend erbij en wederom wist hij me te kalmeren. 

Ik voelde me steeds slechter en slechter en het bloed bleef maar lopen. Na een half uur en weer wat verschoningen later was mijn vriend er ook klaar mee. 'Ik zie het niet zitten om nog langer met je thuis te blijven. We rijden wel vast naar het ziekenhuis. Dan gaan we daar in de wachtkamer zitten. Als het dan toch niet normaal blijkt te zijn, of het gaat mis, dan zijn we er maar alvast.' 

Ik zou me nog even versch0nen voor we weggingen. Toen ik opstond van de WC en terug wilde lopen naar de woonkamer, zakte ik in elkaar. Het werd zwart voor mijn ogen. Mijn vriend schrok en zette me op een stoel, wilde me water geven. Ik kon niet eens mijn hand optillen om het glas te pakken. Mijn hele gezicht zat onder de zweetdruppels en ik was lijkbleek, mijn lippen kleurloos, ik kon niet meer praten. Zelfs ik was bang dat dit niet goed zou aflopen (dat weet ik nog heel goed, dat ik me ook realiseerde dat ik nog nooit echt bang was geweest om dood te gaan ofzo, maar ik voelde me zo slecht dat ik echt dacht dat het eraan zat te komen). 

Mijn vriend durfde zo ook niet naar het ziekenhuis te rijden met me (half uurtje rijden), dus hij belde 112. Zij namen ons gelukkig wel serieus en stonden binnen 5 minuten bij ons thuis. Ze checkten mijn hartslag, saturatie en dat soort dingen (ik ben nog steeds geen arts, hoor) en hielpen me in een positie waardoor mijn hart minder moeite hoefde te doen om bloed rond te pompen. Ik voelde me direct weer wat beter. 

Het ambulancepersoneel leek het slim om naar het ziekenhuis te gaan, zij zouden wel even contact opnemen met de gynaecologie. Ook zij stonden eerst 15 minuten in de wacht en daarna kregen zij ook de telefoniste aan de lijn. Ze legden uit wat er aan de hand was en dat ik nu naar het ziekenhuis kwam. Nu mocht ik wel gelijk door de naar de afdeling gynaecologie, in plaats van naar de poli. Eindelijk... 

Eenmaal met mijn benen in de beugels voelde ik me onzeker. Wat nou als het toch niet zo erg was? Wat nou als ik wel een aansteller was? Ik verontschuldigde me tegenover de gynaecoloog: 'Sorry dat ik toch weer gebeld had. Ik dacht gewoon echt dat het heel veel bloed was en ik voelde me echt niet goed enzo.' De gynaecoloog keek me vragend aan. Ik legde uit hoe de ochtend was verlopen. Vol ongeloof hoorde ze het verhaal aan en zei 'ik ben heel, heel, heel erg blij dat je bent blijven bellen. Het is ongebruikelijk, maar je hebt weer een nabloeding, dit is geen normaal bloedverlies. We gaan je gelijk klaarmaken voor de OK.'

Niemand die toen wist hoe of waarom ik niet 1, maar 2 keer een nabloeding kreeg. Ik had het er laatst met mijn huidige arts over (2 ziekenhuizen verder inmiddels) en zij gaf aan dat het mogelijk komt door het resterende stuk tumor in mijn baarmoeder. Dat leek mij een logische verklaring.