Om te huilen.

'Nou... Ik zag dat er een hele pittige buikoperatie aan zit te komen. Het lijkt me niet makkelijk allemaal. Je hebt wel al kinderen? Ik bedoel, ik ben zelf ook 33...' 

'Ja...'

'En... Heb je wel een beetje mensen om je heen? Ook om eh... mee te praten enzo? Dit moet je niet alleen doen.' 

'Ja, ik heb gelukkig fijne mensen om me heen.'

En toch is dat het moment dat ik, hoe graag ik het ook niet wil, toch in huilen uit barst. Waarom moet iedereen dan ook zo vriendelijk en meelevend zijn? Kan ik niet gewoon even anoniem kanker hebben? Gewoon even een dag dat niemand me aankijkt met een medelijdende blik en net zolang stil knikkend blijf staren tot er vanzelf tranen in mijn ogen springen?

Nee, dat kan niet. En zeker vanmiddag bij de uroloog niet. Want hoewel ik geen kanker heb in nieren, blaas en urineleiders, kwam er door mijn baarmoederhalskanker wel aan het licht dat er iets mis is met mijn urineleiders. Te wijd, of zoiets. Dus het werd toch wel weer even spannend, want tja... Eenmaal bezig met kanker, gaat er niet veel anders meer door je hoofd. 

Vorige week aan alle kanten gescand, bloed geprikt, urine ingeleverd en vandaag dus de verlossende woorden: het ziet er inderdaad vreemd uit, maar alles werkt helemaal naar behoren. En toch zit ik daar dan te janken. Bij de uroloog. Die me net goed nieuws geeft, maar daarna nog even heel duidelijk samenvat wat me binnen 2 weken te wachten staat. 

En ik heb echt geen moeite met het uiten van mijn emoties, maar ik vind het gewoon vervelend worden om overal in tranen uit te barsten. Straks durft niemand meer met me af te spreken, omdat ik alles zo beladen maak. En zelfs nu, terwijl ik dit typ, springen de tranen in mijn ogen omdat ik mezelf zo zielig vind. Want natuurlijk vindt niemand het vervelend als ik huil, maar ik ben het gewoon zat. Het verdriet. En vooral het feit dat niemand dat verdriet minder kan maken, inclusief ikzelf. Maar iedereen wil me wel troosten. En ik stop wel met huilen, maar het verdriet voelt nog precies hetzelfde van binnen.