Mijn kennismaking met de longarts

Vorige week donderdag kon ik eindelijk terecht bij de longarts in het ziekenhuis.

 Na ruim 6 maanden hoesten, 2 antibioticakuren en een prednison stootkuurtje van een week, knapte mijn longontsteking niet op. Sterker nog, ik merkte alleen maar dat de klachten toenamen. In april had ik mijn eerste thoraxfoto, en in juli de tweede. Ik was nog nooit zo vaak naar de huisarts gegaan als dit jaar; normaal gesproken kwam ik er hoogstens 1 keer per jaar of zelfs nog minder. Ik voelde dat er iets mis was in mijn lijf.

De PA van mijn dokterspraktijk die de tweede foto aan had gevraagd, verwees me door naar de longarts in het ziekenhuis. De eerst mogelijke afspraak duurde nog ruim 9 weken! Heel naar, want ondertussen maakte ik me dus best zorgen en voelde ik me steeds beroerder. 

Ha, op de site van het ziekenhuis stond vermeld dat er een wachtlijst gehanteert werd, aar je je kon inschrijven voor het geval dat er iemand uitviel; gelijk bellen dus! Nou dat viel aardig tegen; na 3 kwartier naar onzinnige bandjes en muziekjes geluisterd te hebben, werd me verteld dat die lijst niet bestond en dat ik maar elke dag moest bellen om te informeren of er misschien een plekje was vrijgekomen. Echt ik heb het een paar keer geprobeerd, maar de wachttijden speelde me parten, en iedere keer kreeg ik hetzelfde antwoord, om moedeloos van te worden!

Dan nog maar eens naar de dokterspraktijk. De PA die ik eerst had, was geslaagd voor haar opleiding en vervangen door een ander. Ze hoorde me aan, luisterde naar mijn longen, schreef een nieuwe antibiotica voor en handelde! Ze regelde dat ik ineens 3 weken eerder naar het ziekenhuis kon, wat een verademing!

Affijn; Een week later kon ik terecht! Fijn! Om 11.00 maakte ik kennis met mijn behandelend arts. Ik was behoorlijk benauwd na die lange gangen in het ziekenhuis doorgelopen te hebben en behoorlijk kortademig. Ze stuurde me door naar de SEH en er werd een MRI gemaakt. 

Om 13.30 vertelde de longarts; die ik dus nog maar net ontmoet had; dat ik niet meer gereanimeerd zou worden aangezien ik dan een vegetatief patient zou worden en dat het er niet goed uitzag; ik had longkanker!

De wereld stopte even met draaien.....