Blog 13 toekomstbeeld mooi, maar zo onzeker.

Ik kijk elke week het programma over mijn lijk terug. Ik sta enorm versteld van al die dappere jonge mensen en ik leer er ook heel veel van. Veel is zo herkenbaar. Telkens die spanningen tijdens de scans. Die uitslag kan weer zoveel veranderen aan een toekomstbeeld. Ik herken dat enorm. Heel dapper dat hun dit willen delen. De slecht bericht gesprekken zijn vreselijk. De goed bericht daarentegen geeft zoveel ontlading en het gevoel weer een paar maanden vooruit te kunnen denken is zo fijn om te horen. Mooi om te zien hoe ze allemaal nog enorm genieten van hun leven, maar ook zo verdrietig om te zien dat ze veel bezig zijn met hun uitvaart en de pijn die ze hebben omdat ze iedereen zoveel verdriet aandoen. Die lieve Kiki is nog maar 16 jaar. Zo oneerlijk. Ze was in de uitzending haar eigen urn aan het versieren met haar zusje. Bizar toch. Ze is vaak verdrietig omdat ze de mensen om haar heen zoveel verdriet gaat doen met haar overlijden. Daar heb ik ook vaak veel last van. Ik ben ook weer veel met mijn uitvaart bezig geweest. Ik wil alles geregeld hebben, maar het bespreken is nog lastig. Met Pierre kan ik dat gelukkig op zijn tijd wel. Zo raar om daar over te praten terwijl we zo genieten van ons mooie leventje .We genieten met volle teugen van de 2 kleinkids en in maart wordt ons 3e kleinkindje verwacht. Zo geweldig en leuk allemaal. Prachtig om ze te zien ontwikkelen en elke fase is weer zo bijzonder. Afgelopen weekend heeft Puck bij ons gelogeerd. Dat was geweldig. Ze is al ruim 3 maanden. Zo een mooi en lief meiske. Het gaat zo snel allemaal. Ik zie hun hier al lekker rondrennen in huis of in de tuin en met hun 3 in de jacuzzi liggen te spetteren. Ook hoop ik nog mee te maken dat er nog meer kleinkids komen. Het is zo een groot rijkdom. De toekomst beangstigend me soms enorm maar ik kijk er ook zo enorm naar uit. Pierre en ik hebben het zo heerlijk samen. Hij neemt me al het werk uit handen en ik kan al mijn energie in genieten stoppen. Zo fijn, onze liefde en onze relatie is nog sterker geworden. Al ben ik wel eens erg onzeker omdat ik toch wel veranderd ben merk ik. Ik ben vaak erg bang, ook dat bespreken we wel, maar ook dat is moeilijk. 

Ik heb vorige week met mijn jongste dochter en haar zoontje onze handen laten vastleggen. Dat was zo leuk om te doen. De kleine Xem sliep gewoon heerlijk door. Over een paar weken is het beeld klaar en we zijn zo benieuwd. Het komt eerst bij ons te staan en later bij Lincy. Dat zijn van die dubbele toekomstgedachtes. Ik heb vorige week van mijn zus en haar gezin een prachtige opgezette vlinder in een stolp gekregen. Die staat op de schouw en het handenbeeldje komt er straks naast te staan. Zo waardevol allebei!!!

Half maart ga ik 2 middagen oppassen op de kleine Xem als mijn dochter weer gaat werken. Dat gaat goedkomen en Pierre en ik kijken er al enorm naar uit. Op Puck past Pierre al 1 dagje per 2 weken op. Zo genieten telkens. Zo fijn om die kleintjes te verzorgen en heerlijk af en toe mee op stap te gaan. Eerlijk gezegd durfde ik daar eind vorig jaar nog niet zo zeker van te zijn of me dat zou gaan lukken. Gelukkig hebben we begin januari een goede uitslag gehad en heb ik al weer 3 immunotherapie behandelingen van de nieuwe serie van 12 gehad. Ik heb veel last van mijn onderrug. In het radioverslag van de scan staat iets over een plekje in de linkernier. Een cyste denken en hopen ze. Nu link ik de rugpijn aan de nier. Ik moet proberen dat wat los te laten maar dat is best lastig helaas. Vanmorgen mag ik weer naar mijn fysio gelukkig. Hopelijk helpt dat en zijn het gewoon spieren die vastzitten door het vele wandelen waar ik elke dag zo van geniet met de hond. Dinsdagmiddag gezellig met mijn zus, Lincy met Xem in de wagen en de hondjes naar het park gewandeld. Dat was ook weer zo bijzonder om mee te maken. Ook ga ik bijna elke morgen naar het park, zo genieten is dat. Gezellig wat kletsen met lieve mensen over van alles en nog wat en we lachen ook wat af.  Wat een mooie vriendschappen heb ik daar ook opgebouwd. Bijna elke dag komt er een echtpaar van dik in de 80 en ook daar kan ik zo gezellig mee babbelen. Ook alle hondjes zijn dol op hun, want ze hebben altijd lekkere snoepjes bij en ze worden altijd welkom onthaald door hun , geweldig!. 

Volgende week zie ik mijn collega's weer eens bij een lunch in Breda. Op 1 maart ga ik met ontslag en gelukkig mag er weer meer en kan ik hopelijk nog een leuk afscheidsfeest geven. Ik wil het leuk afsluiten. Ik ben als 18 jarig meisje bij de belastingdienst begonnen en heb echt altijd met heel veel plezier gewerkt. Ik had graag tot mimimaal  2025 gewerkt en mijn 40 jarig jubileum vol willen maken. Maar het is niet anders en daar heb ik me gelukkig al wel bij neer kunnen leggen. Met sommigen ben ik al bijna 30 jaar bevriend en we zien elkaar regelmatig gelukkig. We borrelen en lachen wat af samen. Wel jammer om zo mijn loopbaan af te sluiten maar ik ben dankbaar dat alles goed is geregeld en koester de mooie vriendschappen. Ik vermaak me gelukkig prima nu ik al bijna een jaar niet meer werk. Pierre is sinds vorig jaar juni gestopt met werken en we hebben nu alle tijd voor elkaar en ik hoop ook nog wat reisjes samen te kunnen maken. We hebben al heel veel van de wereld gezien gelukkig. We hebben ook alle tijd om op onze kleinkids te passen. Zolang het goed met mij gaat lijkt me dat zo geweldig. Mijn ouders hebben ook heel veel opgepast op mijn kids en de band tussen hun is zo mooi en hecht. Nu nog steeds. Prachtig toch. Dat wil ik ook zo graag, maar dat zijn weer van die toekomstbeelden die me bang en verdrietig maken. Momenteel geniet ik er enorm van en daar ben ik al heel dankbaar voor. Alle clichés kloppen en Pierre en ik zijn zo dol op die kleine hummeltjes en we  brabbelen in babytaal tegen ze. Haha. Zo bijzonder.  Opa en oma zijn is echt geweldig en we smelten bij elke foto of filmpje. Heerlijk dat we er samen zo van kunnen genieten.Ik worstel nog wel vaak met mijn onzekere toekomst. Ik heb er geen controle over en ik moet proberen dat los te laten. Niet te ver vooruit kijken en nu genieten van al het moois in ons leven.

Ik merk dat het schrijven me weer goed heeft gedaan. Carpe diem blijft mijn motto en we genieten elke dag ! Mijn ziekte heeft vele vriendschappen zoveel mooier gemaakt, dat koester ik enorm. Iedereen gaat bewuster om met genieten merk ik.

Kortom ik ga de komende weken nog meer genieten van alles en iedereen en wat ik ook heel belangrijk vind is dat mensen van mij genieten. Ik heb gelukkig heel veel liefde en vriendschap om te geven. Je ontvangt wat je geeft zegt men wel eens en dat is een heel fijn gevoel!.