Mijn eerste IVA-chemokuur

In de dagen voor mijn eerste chemo was er al zoveel gebeurd. 2 operaties, echo's, oogonderzoeken en natuurlijk mijn kanker diagnose. Er was een knop in mij die ik heb ingedrukt, De Overlevingsknop.  Overdag werd ik naar de afspraken gebracht door de lieve vervoersvrijwilligers met bed en al. Ik had geen kracht om te staan en al helemaal niet om het hele ziekenhuis door te moeten lopen voor mijn afspraken. 's Avonds en 's nacht probeerde ik alles een beetje te realiseren. Ik huilde veel, voelde me zo alleen en snapte niet waarom mij dit overkwam. 

Kaartjes, ballonnen, slingers, knuffels, lampjes. Van alle kanten kreeg ik lieve dingen om mijn kamer op te vrolijken. Hiervoor ben ik zo enorm dankbaar. Ik heb alles bewaard!

Ik zou 9 IVA kuren (ifosfamide, vincristine en actinomycine-D) krijgen, wat 6 maanden zou duren. Tijdens de IVA kuren zou ik 23 protonen bestralingen krijgen, dagelijks in Maastricht. En vervolgens nog 6 onderhoudschemokuren (cyclofosfamide en vinorelbine), ook 6 maanden. 

21 juli 2021 - De dag van mijn eerste chemokuur. Ik wist niet wat ik kon verwachtte, dus ik liet het me overkomen. Al kon ik op dat moment ook niet heel anders. Ik had nog een infuus in mijn hand voor de pijnstilling. En mijn PAC was aangeprikt net na de plaatsing gister. 

Rond 10.00u ging de pomp aan en begon mijn strijd tegen de kanker. Of misschien wel meer tegen de chemo, want mannn.. wat een vreselijk spul. Voor de aankomende 3 dagen zat ik vast een het infuus. Meestal chemo, maar tussendoor ook spoelen met blaas- en maagbescherming.

Misselijkheid die je niet kan beschrijven als je nog nooit chemo hebt gehad. Vermoeidheid, maar niet kunnen slapen. Een gek gevoel in heel je lichaam. Door de chemo of de andere medicatie? De verpleegkundige waren enorm lief en checkte regelmatig op mij. Al snel merkte ze dat ik geen behoefte had aan aandacht. Het liefst wilde ik alleen gelaten worden.

Ik merk dat ik het lastig vind om er zo op terug te kijken het het op te schrijven. Het gevoel wat ik toen had kruipt nu weer door mijn hele lichaam. De misselijkheid, de onrust, de angst en het verdriet. 

Elke ochtend en avond op de weegstoel. En bidden dat je niet teveel vocht vasthoudt wat je via het infuus ook krijgt. Als je 2+ kg aangekomen bent, krijg je plasmiddel. En dat vond ik vreselijk. Elke 10 minuten naar de wc, terwijl je kotsmisselijk en uitgeput bent..

De eerste dag was voorbij.. Rond 03.00u zou de infuuspaal gaan piepen, omdat de chemo klaar was. Dan werd de volgende aangesloten. 

22 juli 2021 - Vandaag was weer vreselijk. Elke 30 minuten overgeven terwijl ik niks at. Gal dat brand in je keel en mond. Verpleegkundige die al weten dat als ik bel, ik een nieuw spuugzakje nodig heb. 
De dietiste kwam om te kijken naar opties kwa voeding. Ik kreeg drinkvoeding, als dat niet werkte was een sonde de andere optie. 

's Middags rond 13.00u was de laatste chemo ingelopen. Nu kreeg ik nog 24u blaasbescherming en dan mocht ik naar huis.

Nog een afspraak vandaag met mijn oncoloog. Het ontslagrapport. Alles wat ik en mijn ouders moeten weten voor als ik thuis kwam. Want morgen is de dag! Bij koorts bellen, dat was het belangrijkste wat ik had onthouden. En de neulasta injectie binnen 48 uur na de laatste chemo.

23 juli 2021 - De dag dat ik naar huis mag. De laatste uren duren het langste. En zeker als je zo ziek en zwak voelt. Maar toch haal je ergens de energie vandaan om je kamer op te ruimen en je tas weer in te pakken. Alle kaartjes, knuffels, kadootjes. Alle medicatie, spuugzakjes, bijsluiters.

15.00u en de infuuspaal ging eindelijk piepen! Wat was ik blij om naar huis te mogen. Mam rolde me met rolstoel en al mijn spullen naar de auto. Waar we met spuugzakje op schoot opweg naar huis reden.