GodParkiet

Dochter Ans, vader Wim en moeder Karolina noemden hem GODParkiet vanwege zijn doorschijnende witte vederdek en helblauwe ogen waarmee het leek alsof hij hun recht in de ziel aankeek. GODParkiet was gehuisvest aan de Mathenesserdijk te Rotterdam. 

Het was 14 Mei 1940, 12 uur des middag. En GODParkiet was al de hele ochtend kras krijsend door het dolle heen aan het vliegen tegen de tralies van de ronde parkietenkooi. Het was van een blinde paniek. Ze waren bang, dat hij zich zou beschadigden! Veren en vogelzand verstuifden en verstopten zich in de pollige vloerbedekking. Kon de familie  den Hartog weer stofzuigen.

"Er hangt zeker iets in de lucht", zei dochter Ans.

13.30 uur.
Dan hoorde het gezin de zwarte meeuwen als woekeringen boven de stad vliegen. Het geronk van de Duitse Heinkels. 
Moeder Karolina ging dwangmatig afwassen, alsof t niet gebeurde. Dochter Ans liep te ijsberen door het huis en vader hield verstijfd zijn kop koffie in de hand, zittend in zijn lederen ouwe bruine fauteuil en zei met stem zonder adem: "Het is toch zover, de moffen!"..... 
Ans had gelijk....Een voorgevoel....

De kleine huiskamer met door sigarenrook aangeslagen bruine wanden waaraan schilderijtjes van landschapjes met molentjes boertjes, paadjes en hekjes enzo. Bronzen en porceleinen beeldjes op het antieke tafeltje en vooral een hele grote houten boekenkast vol met Freud, Kropotkin en Dostojevski, tegen ons bloemetjesbehang aangeleund. Deze geborgen woonkamer was nu  allemaal als leek het zonder enige betekenis, verstervend.

De grote knal!!!
Pa Wim keek met open mond door het raam en zag de inslagen van de bommen. Een stuk verderop was een huis in lichterlaaie door een brandbom getroffen. Door de dichte bebouwing konden branden  makkelijk overslaan.
"We moeten weg, we moeten weg hier! Zei vader tegen moeder Karolina en dochter Ans. "Pak jullie spullen!" 
Dan een bom op een huis aan de overkant van de straat! Ons hele huis trilde op haar voegen. Onze oren piepten, benen beefden en adem stokte. Gelukkig ontplofte de bom niet. De bom werd bedekt met strobalen.
GODParkiet stierf! van schrik door de enorme inslag aan een hartaanval en gaat van zn stokkie, plop...Verstijfd ligt hij op het witte fijne vogelzand. 

Zelfs GOD kan sterven........
https://youtu.be/YBjYjrc36VM?si=nuNomiiZnC-o74DL

Dochter, moeder en vader vluchtten rap het huis uit. De noodzakelijke spullen mee in tassen en rugzakken. Bye 🏡.
Op straat is t druk, zeiden buren geen gedag. GOD voor ons allen. We zagen hoe de bominslag aan de overkant van onze straat de voorgevel en het dak van de drogisterij Vos heeft weggevaagd. De familie liep tussen brandende en rokende brokstukken door naar een stuk van de stad waar t veiliger was. Her en der gemaand door handhavers. Een grijze man met stomende bolknak hangend in zijn mondhoek liep gedrongen langs de familie, ondersteund door een wandelstok. Hij had een wond aan zijn schouder, misschien wel door een bomscherf. Vluchtig was er oogkontakt en ging zijn eigen weg, zijn eigen verhaal. In rook op.
Vreemd genoeg zagen ze een tram die nog reed! Die pakten ze. Weg van hier! 
Rotterdam lag in minder dan een kwartier in puin. Ongeveer 900 mensen kwamen om t leven. Velen raakten dakloos. 
Een stoffige spookstad.

Vader Wim en moeder Karolina gingen wonen bij familie. 
Mijn moeder werd 'opgeborgen' bij oom Rob.

Moeder Ans en ik.
Het donderde en bliksemde in de nacht, de knallen na een schicht waren meedogenloos. Elke keer als dit gebeurde sloot mijn moeder zich zacht huilend urenlang op in de donkere douche. Ik telde in bed   hoever de onweer was, door de secondes tellen tussen schicht🌩️en klap. Terwijl mijn moeder in onze douche, de bommen van toen herbeleefde. 
De vuilniszak puilde uit. Ze kookte in het donker voor me. Altijd bruine bonen met aardappelen en jus. En het toilet lag bezaaid met haar Psoriasis huidschilfers die ze van haar huid vanwege de jeuk loskrabde. Witte vlokken op de grond en aangekoekt in de toiletpot, die ik dan probeerde weg te pissen. Overal stapels stoffige boeken en andere meuk. Ze durfde ook niet meer te stofzuigen, vanwege het te harde geluid. 
Er kwam niemand over de vloer en dus niemand trok haar hieruit. Ik denk dat ze zo geworden was door de bombardementen toen.

Kankerregen September 2023.
Het regent Kanker, What the fuck!
De hemel is vol zwarte meeuwen. Uit ons Hemelexpansel vallen grote kankertumoren, die als bloedballen op de straat uiteenknallen. Waaruit zwarte draden van webben, die uitzaaien over de straten, gaten in de straten maken waarin auto s, en fietsers, huilend en schreeuwend verdwijnen. Mensen die machteloos omwonden en verkankerd worden door het wilde rag, opgegeten. Waar ben ik in terecht gekomen! 
Een tumoroorlog?!
Ik weet de Kankerbommen die  naast me uitelkaar spatten te ontwijken door zigzaggend langs deze Kankerzooi heen te rennen🪱.

En dan, vlucht ik mezelf in. 

Het bombardement dat bijna een kwartier duurde stopt! 
Het is dan sereen stil, zonder wind.....
Ik kijk omhoog, naar de hemel die dan prachtig lichtblauw kleurt, met haar sierlijke wolken doorstraald door een magistrale gouden Zon. De zwarte meeuwen zijn nu wit geworden en fluiten de fijne melodieën uit de Matthäus Passion: https://youtu.be/P21qlB0K-Bs?si=8AZ-s6NYS3TdMX6B. 
Als een filmdoek, waarop de film is verandert.

En zie!...Daar vliegt GODParkiet ✝️!!!!🦜🦜🦜
We kijken elkaar aan en lachen.

GOD kan niet sterven.

Krullie

Geluk 
Niet anders is de gang van ieder ­leven:
Men raakt aan ’t eind van alle ­dingen los.
Wat heeft mij even een geluk ­hergeven?
Een neevlige einder, een verdoezeld bos.
J.G.Bloem

https://youtu.be/zMT-fNav7ww?si=waIKgvTcYPoSY-oh

https://youtu.be/0stuoRVNJSs?feature=shared

https://youtu.be/cXZOMccBuLg?si=V05DRUM9Z3In_6a4