'De blik'
Als er 1 ding is waar ik een gruwelijke hekel aan heb gekregen sinds kanker, is het wel 'de blik'. Je weet wel, hoe mensen je aankijken als je ergens binnen komt: hoofd een beetje scheef, semi glimlachje, ernstige/vragende wenkbrauwen, kin naar beneden en als extra toevoeging de hand op de borst. Kankermedelijden zonder woorden.
Verschrikkelijk. Al snel leerde ik dat de enige remedie was om ergens regelmatig langs te blijven gaan, dan werd het wel minder. Tenminste, in de meeste gevallen. Bij sommige mensen kon ik iedere dag langsgaan en iedere dag weer diezelfde blik krijgen. Needless to say dat ik die mensen steeds minder vaak zag.
In de beste gevallen, zoals op mijn werk, ging ik elke week heen en werd 'het' normaal. Kon ik gewoon weer een beetje mezelf zijn en gesprekken voeren die eens niet over kanker gingen. Of bij goede vrienden, met wie het leven gewoon verder kon gaan naast de kanker.
Maar nu ik geopereerd ben, merk ik dat ik weer terug bij af ben. Opnieuw vallen alle gesprekken stil als ik binnenkom, krijg ik 'de blik' en ben ik weer 334374 keer hetzelfde verhaal aan het vertellen: 'jaaa, het gaat eigenlijk hartstikke goed. Ik mag niet klagen, had veel erger gekund, blablablabla' uiteraard gevolgd door 'de lach'. Een lach die ik heb ontwikkeld om mensen gerust te stellen: ik ben nog dezelfde, het gaat goed met me, ik heb geen medelijden nodig.
'De lach' is een veilige tegenhanger van 'de blik'. Ik ben beland op het duistere punt van kanker. Ik zit volledig in de knoop met mezelf, maar ik heb weet geen woorden die dat omschrijven. Ik snap ze zelf ook niet. En belangrijker nog: ik wil ook niet dat iemand het weet. Dat iemand het snapt. Want dan krijg ik nog meer medelijden en dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten.
Ik wil gewoon even doen alsof er niks gebeurd is. Morgen weer aan het werk gaan zonder te praten over alles wat er gebeurd is. Mijn sporten weer oppakken alsof ik nog hetzelfde lichaam heb. Weer de sterke, onafhankelijke vrouw zijn die ik was.
Misschien is daar juist 'de blik' wel voor. Ze weten het, dat het zo niet werkt. Iedereen weet dat ik het moeilijk vind te accepteren dat ik misschien wel nooit meer terug ga naar hoe het was.
Er zit maar 1 ding op: een nieuwe identiteit aannemen, verhuizen en nieuwe vrienden maken die niets weten van wat ik heb meegemaakt. De oplossing is altijd dichterbij dan je denkt.
4 reacties
Mooi geschreven en 100% gelijk.
Maar wat doe je als je aan de chemo bent , doodskop , zo wit als een lijk , kale knikker ...
En misschien voel je je desondanks nog best redelijk goed , maar dat geloven ze dan toch niet .
Dan helpt verhuizen niet , integendeel
Nee, dan lost verhuizen niets op, maar wie weet helpt een beetje make up op de wangetjes... :-p
Mijn één na jongste achterkleindochter komt met haar moeder bij ons op visite. Ze is bijna 4. Ze komt naar binnen en stevent direct met een ernstige en doordringende blik op mij af en vraagt: "Opa, bent u ziek?" Ik moest lachen om haar en antwoord "Nou, vandaag niet, hoor." Even later, in en de keuken, hoor ik haar tegen haar moeder zeggen: "Nou, Opa is niet ziek, hoor. Haar moeder vraagt: Oh, hoe weet jij dat?" Antwoord: "Hij lacht!"
Zo kan je er ook tegenaan kijken. Feit blijft, dat kinderen dat soort dingen wel degelijk oppikken..... H
Weet je wat het vervelende is bij verhuizen? Je neemt jezelf mee.... Uiteindelijk heb jij nog heel wat te verwerken en daar zal je doorheen moeten. Maar, als het jou helpt als mensen er niet naar vragen: bespreek dat dan gewoon. Een vriendin van me zei: "ik wil altijd naar je luisteren, en ik wil het er altijd met je over hebben, maar: ik kan me voorstellen dat jij het af en toe gewoon wilt vergeten, dus ik begin er niet over. Als je er behoefte aan hebt, ben ik er voor je. Als jij er niet over begint, dan hebben we het gewoon lekker over alle andere dingen en kan je het even vergeten."
Dat was voor mij de beste reactie ooit. Iemand die laat weten er te zijn, en er altijd te zijn, maar wel op mijn initiatief. Als dat is waar jij behoefte aan hebt: vertel het de mensen om je heen.
Weet je wat het lastige is als je ernaast staat? Je kan niet zien waar iemand behoefte aan heeft, en je wilt ook niet ongeïnteresseerd over komen, dus vraag je ernaar. Jij hebt dat liever niet, maar een ander kan juist heel boos worden als mensen er na een tijdje niet meer naar vragen, maar gewoon met hun eigen leven door zijn gegaan. Je kan jezelf helpen door de mensen om je heen te helpen: vertel ze gewoon wat jij graag wilt, en laat het ook weten als dat anders geworden is. Het hele proces is al rottig genoeg, als je de voor jou juiste ondersteuning kan krijgen, dan is dat in ieder geval een frustratie minder.
Heel veel sterkte!