Seks

Het kon ook eigenlijk niet anders dan dat dit tegen ging vallen. Niet omdat ik ergens last van had ofzo, of tegen mijn zin in ging seksen, maar juist omdat na die hele Wertheim operatie alles zo voorspoedig ging in mijn herstel. Laat dat maar aan mij over, herstellen na een operatie! Keurig aan de regels gehouden, elke dag wandelingetjes gemaakt, niks geforceerd. Ik heb zelfs 6 weken niet gestofzuigd (mijn vriend ook niet trouwens, moet je even bedenken hoe ons huis eruit zag).

Ik zal jullie de details besparen, want dat zou ongepast zijn op een site als deze, maar laat ik het zo zeggen: de seks zelf ging prima. Beetje spannend natuurlijk, spannender eigenlijk dan ik het van te voren had bedacht, maar we waren allebei voorzichtig en op ons hoede: je wil toch ook niet je vers dichtgenaaide vaginatop zonder baarmoeder openscheuren voor een enkele beurt. 

Uiteindelijk kwam er een hoogtepunt (die was er eerder ook al, zonder penetratie uiteraard, dus ik wist al dat dat nog wel werkt) en toen ging het mis. Vanuit het niets ineens helse pijn in mijn onderbuik. Echt van dat op-je-handen-en-knieen-op-je-bed-kermen-van-de-pijn-pijn. En ik ben niet echt een kleinzerig typje, geen zorgen. Maar ik voelde gelijk dat er iets mis was. Gek genoeg voelde ik niet per se alleen maar pijn aan mijn nieuwe vaginatop (leuk woord, net zoiets als een klimaattop, maar dan in mijn lichaam), maar mijn hele onderbuik en -rug waren gevuld met pijn. Mijn buik zwol meteen weer een stuk op, uiteraard ook wat bloedverlies (maar dat was normaal, hadden ze me van te voren op het hart gedrukt, dus daar had ik voor deze ene keer geen stress van). 

Wel stress dus van die pijn. Want na een half uur deed het nog veel meer pijn. Zelfs vlak na mijn operatie heb ik niet zoveel pijn gehad. Toen had ik natuurlijk wel morfine, maar om maar even aan te geven dat ik wel echt dacht van 'oh nee, daar gaat mijn seksleven OF nieuwe vaginatop'.

Naja. Het was al avond en ik bloedde niet leeg, dus ik besloot eerst de nacht af te wachten. Dat was lastig, omdat ik iedere 20 minuten wakker werd van de pijn. Toen het eindelijk ochtend was, was de pijn niet minder. Lopen ging nog steeds niet soepeltjes, rechtop staan ook niet. Maar eigenlijk zitten of liggen ook niet. Snap je? 

Ik had die dag toevallig een belafspraak met de gynaecoloog die me geopereerd heeft, dus ik vertelde haar uitgebreid mijn hele verhaal. Haar reactie was op z'n minst een beetje vreemd. Ze vroeg of ik mijn eerste menstruatie al gehad na de operatie en hoe het bloedverlies toen was geweest...

Dat was zeg maar de meest ongemakkelijke seconde stilte van mijn leven. Ik snapte er even helemaal niks meer van. Ik begon bijna te denken dat ik gek was en de hele voortplantingsorganen van een vrouw niet snapte. Dus ik stamelde iets van: 'Nee, maar... Jullie hebben mijn baarmoeder enzo eruit gehaald... Dus.. Eh..'. Ik denk dat er toen een kwartje viel bij haar, want er werd wat gerommeld en een paar 'oooh' en 'jaaa'-tjes later, had ze denk ik toch mijn dossier erbij gevonden. 

Ik kon eigenlijk wel janken, want ik voelde me al vrij verloren met al die pijn terwijl ik zo braaf 6 weken gewacht had. Maar dat deed ik natuurlijk niet, want huilen aan de telefoon vind ik al helemaal ongemakkelijk. Dus ik liet me afschepen met een 'laat de huisarts er maar even naar kijken en dan kan hij contact opnemen met mij'. 

Dus ik, de volgende dag pas, naar de huisarts. Met al die pijn enzo. En die arme man stamelde dat hij eigenlijk nog nooit echt zo'n 'situatie' had gezien. Oftewel: zo'n vaginatop, zonder alle lymfeklieren en eileiders in mijn jonge buik: I get it. Desalniettemin pakte hij zijn eendenbek en voor het eerst sinds alle tientallen onderzoeken waarvoor ik met mijn benen in de beugels moest, heb ik gehuild van de pijn. 

Het goede nieuws was: hij zag littekenweefsel.En geen uitpuilende darmen ofzo, die wil je natuurlijk ook niet zien in een vaginatop, dat snap ik zelfs. Na wat heen en weer gebel met het ziekenhuis werd besloten dat ik het dus maar weer even wat rustiger aan moest doen de komende dagen. En als het echt niet minder werd, dan toch even naar Amsterdam voor een echo. 

En nu begeef ik me weer in een hele nieuwe fase. Want vanaf wanneer mag ik dan nu weer seks hebben? En hoe moet ik dat dan heel voorzichtig opbouwen? Het antwoord blijf ik jullie voorlopig nog even verschuldigd, want de huisarts kwam niet verder dan: 'Tsja... Dat is wel een beetje een gewetensvraag...'

En daar moet ik het mee doen. Ik zoek het zelf wel weer uit.