Rommel in mijn hoofd.

Het zit helemaal door elkaar in mijn hoofd. Niet als in verward, of dat ik overhoop lig, maar het voelt een beetje alsof allerlei losstaande (negatieve) dingen connectie zoeken met elkaar. 

Alsof ik overal achteraan moet denken: 'komt vast door mijn kanker'. Ik voel me onzeker, terwijl ik normaal helemaal geen onzeker type ben. En het is ook weer niet zo dat ik elke dag denk dat de kanker terugkomt. Dus ook daarover ben ik niet onzeker (dat komt straks wel weer, richting de eerste controle over een paar weken). 

Anders onzeker. Wat als ik nooit meer dezelfde persoon word? Wat als mijn lichaam nooit meer hetzelfde wordt? Hoe kan ik mijn normale leven van eerst nog leiden, als ik misschien straks wel steunkousen aan moet van mijn voeten tot onder mijn borsten? Wat als, wat als, wat als? 

Nee. Je snapt natuurlijk zelf ook wel dat de onderliggende angst en onzekerheid helemaal niet te maken heeft met dat soort dingen. Want ik ben toch wel tevreden met mezelf. Of het vocht uit mijn buikje nou nooit meer weggaat of niet. Of ik nou steunkousen aan moet of niet. Of ik nou nooit meer uren achter elkaar kan lopen/staan of niet. Ik hou evengoed wel van mezelf. 

Ik ben gewoon bang dat mijn vertrouwde omgeving mij dan niet meer leuk vindt. Dat mijn vriend me niet meer aantrekkelijk vindt. En niet zo leuk meer, omdat ik misschien wel minder energie heb voor leuke feestjes en activiteiten. 

Bang dat ik nooit meer terug zal keren op school als de juf zoals iedereen me kent: bruisend van de levensenergie. Dat ik niet meer dat in een school breng, waar ik juist altijd zo trots op was. 

Wat als mijn kinderen zich voor altijd zorgen blijven maken over mijn gezondheid? Als de nachtmerries blijven komen over ziek worden en doodgaan? Ik ben bang dat ze zich zullen inhouden als ze bij mij zijn, dat ze zich gaan aanpassen. 

En dat is raar. Want ik was heel gelukkig. Heel gelukkig met de mensen om me heen, met het leven dat ik leidde. Maar nu voel ik me alsof ik niemand kan vertrouwen. Alsof ik alles weer opnieuw moet uitvinden. En dat speelt zich volledig af in mijn hoofd, dat weet ik. En als er wel mensen verdwijnen, dan heeft ook dat weer zijn redenen. 

Maar ik wil gewoon nu even geen pijn en moeilijke dingen en onzekerheid meer voelen. Ik wil gewoon duidelijkheid, voor altijd.