Kanker met kinderen

De afgelopen maanden stonden bij ons thuis in het teken van mijn kanker. Mijn kinderen, zoon van 7 en dochter van 9 is niets bespaard gebleven, tot mijn grote verdriet én tot mijn grote opluchting: wat zou ik voor moeder voor mijn kinderen zijn als ik, altijd openhartig en eerlijk en betrouwbaar, dit niet met ze zou delen. Ze merken het toch wel, voelen het aan alles. En dankbaar ben ik, dat ik het met ze deelde. Want zij delen al hun angsten/zorgen/vragen/etc. ook met mij. 

Vorige week kwam het bericht dat ik nu 'schoon' ben. Tussen haakjes, want hey: zo voel ik me echt niet, na alle operaties, mentale shit en onzekere toekomst. Maar goed, wel een soort van reden tot feestje. Dus dat Deden thuis. Taart bakken, kankertaart. Met kankerappels en kankersuiker en kankermeel. De zei ik heus niet hardop, stel je voor dat ze dat op school aan hun juf of meester vertellen? Maar toch. Kankertaart voor een kankerfeestje. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Allesomvattend. Een feestje voor een enorme kutsituatie. Zeg maar. 

Anyway, ik merk de laatste tijd dat mijn dochter van 9 binnenkort 10 wordt. Ze snapt grapjes die ze eerste niet eens doorhad. En ze maakt ze ook. Ze begint sarcasme te gebruiken. Afgelopen weekend kneusde ze haar elleboog. Daardoor werd ze vrij beperkt in haar bewegingen en moest ze ineens geholpen worden met aan- en uitkleden, brood smeren, afvegen, etc.

Toen we maandagochtend voor het eerst na de kerstvakantie weer vroeg uit bed moesten, moest ik haar dus helpen met kleren aantrekken. Vorige week hielp ze mij nog met sokken aantrekken, gezien mijn operatie van 3 weken geleden. Dat vond ik wel grappig toen ik eraan dacht, dus ik zei tegen haar (met een dikke knipoog): 'Nou lekker dan, ik ben hier de patiënt en nu moet ik jou ineens helpen met aankleden!' Waarop zij antwoordde: 'Ehh, mam, niet zo zeuren. Je hebt nu geen kanker meer, he?'

Daaropvolgend kregen we allebei de slappe lach. Het enige wat ik hier nu nog over kan zeggen is:

My job here is done.