Schoon (!)
Na de hele nacht wakker liggen, de hele dag zenuwachtig/chagrijnig/emotioneel in huis rondhangen kwam daar eindelijk het verlossende telefoontje. Ik kon haar eerst niet goed verstaan, mijn arts komt uit Nijmegen: toch een heel ander accent dan hier in de Noordkop.
Maar ze zei het echt: geen extra kanker gevonden in het omliggende weefsel van mijn baarmoeder en niet in mijn lymfeklieren. Mijn eerste gedachte, vrij bizar: 'What the fuck. Dan hadden ze het dus helemaal niet weg hoeven halen.' Uiteraard kon mijn rationele brein me wel weer vertellen dat ze anders dus niet zeker zouden weten of het wel of niet in mijn lymfeklieren zou zitten, dus anders was ik toch niet gerustgesteld geweest.
Dus. Schoon. Het is klaar. Nou ja ... Ik ben eigenlijk een beetje bang dat het nu pas begint. Nu ben ik niet meer ziek. Nog wel herstellende van een operatie, maar dat zie je niet zomaar aan de buitenkant. Ja, aan mijn 'buikje', die nog vrij gezwollen is van de Wertheim operatie. Maar dat valt met kleren te verbergen.
Ik maak me meer zorgen om de schade in mijn hoofd. Die is voor niemand zichtbaar. En ik ben heus geen binnenvetter, dus mijn omgeving weet heel goed wat er allemaal met mij aan de hand is... Maar dat is nu. Wat nou als ik over een tijdje weer aan het werk ben? En nog steeds slecht slaap? En nog steeds moe ben? En nog steeds moet huilen iedere keer als ik eraan terug denk? Of als ik last krijg van lymfoedeem en daar de rest van mijn leven aan moet wijden?
Ik ben schoon van de tumor, maar de kanker zit nog wel in mijn hoofd.
5 reacties
Ha nachtschrijfster. Toch fijn, schoon! En logisch al die muizenissen. Zo'n kankerbericht en zware operatie gaan niet voorbij zonder heftige emoties en onzekerheden. Nu weer rustig vertrouwen op bouwen. Verder leven. Gefeliciteerd!šš¹
Wat fijn dat je schoon bent! Gefeliciteerd!
Een beter bericht had je niet kunnen krijgen. En inderdaad, als ze het niet hadden weggehaald, dan had je niet zeker geweten dat je schoon bent. Natuurlijk voelt de operatie dan 'overbodig', maar gemoedsrust is ook heel belangrijk.
Het lijkt me vrij normaal dat het nog altijd in je hoofd zit. Wat je mee hebt moeten maken is een ontzettend ingrijpend proces, en je zal tijd nodig hebben om dit te verwerken en een plek te geven. Goed dat je er in ieder geval over kan praten, dat zal bijdragen aan de verwerking. Niemand verwacht van je dat nu opeens alles vergeten is. (Niemand, behalve jijzelf misschien..?) Je mag op je eigen manier dit verwerken. Geef in je omgeving goed aan wat je nodig hebt, en wees lief voor jezelf. Neem je tijd, praat, huil, lach, wees boos, doe wat jij moet doen om dit op een goede manier los te gaan laten. Dat zal tijd kosten, gun jezelf die tijd. Wees niet bang om hulp te vragen, je behandelend arts kan je iemand aanbevelen die ervaring heeft met mensen in jouw situatie, waardoor je gericht hulp kan krijgen als je dat nodig hebt.
Richt je nu ook op je lichamelijk herstel, neem voldoende rust, en probeer je hoofd ook rust te geven!
Heel veel sterkte!
Liefs,
Fleur
Gelukkig! Nu herstellen, wat je schrijft is zo herkenbaar. Rustig aan. Als je fysiek weer wat sterker bent, gaat het in je hoofd waarschijnlijk ook met sprongen vooruit.
Het doet gewoon heel veel met je, het heeft een grote impact. Is ook niet niks, kanker krijgen. Het kost tijd.
Liefs,
Sandra
Wat fijn dat er geen uitzaaiingen zijn! De boodschap waar je zo op hoopt maar tegelijk zo'n dubbel gevoel oproept (heb zelf ook een werdheim operatie ondergaan augustus 22). Enerzijds opluchting maar zijn ook nog zo veel vragen en onzekerheden die veel impact hebben op je leven.
Voor mij werkt stap voor stap, dag voor dag het beste. Te ver vooruit kijken zorgt bij mij voor op hol slaande gedachten, slecht slapen en prikkelbaarheid. Heel veel sterkte gewenst met je herstel.