Zero (mind)fucks given.

Wat een mindfuck. Bizar. Ik ben ooit op 23-jarige leeftijd bewust moeder geworden. De tweede werd geboren toen ik 25 was. Wilde graag kinderen en wilde ook het liefst zo snel mogelijk kinderen. Gewoon een levenslange droom, weet je wel: moeder worden. En daar ben ik nog steeds elke dag heel blij mee. 

Maar het vreemde is: ik ben dus ook al een tijdje vervuld met dat gevoel van 'compleet zijn'. Ik hoef al een tijdje geen kinderen meer erbij. Dus toen de vader van onze kinderen en ik uit elkaar gingen, had ik ook geen aandrang om een partner te vinden die per se nog een paar kinderen wilde. 

Tegelijkertijd ben ik ook wel weer een realist: dingen waar ik nu keihard van overtuigd ben, kunnen altijd later weer veranderen. Naarmate de tijd verstrijkt kun je toch weer anders naar dingen gaan kijken, om welke reden dan ook. 

Toevallig ontmoette ik in maart 2022 een hele leuke jongen die daar hetzelfde in stond: hij hoefde niet per se kinderen, ik ook niet, maar het 100% uitsluiten deden we ook niet. Juist omdat je het maar niet weet en daarbij: we waren (zijn) allebei nog jong genoeg om de komende jaren nog van beslissing te kunnen veranderen, dus: prima. Op 1 lijn, niks aan de hand. 

Maar een paar maanden later bleek ik kanker te hebben. Moesten we ineens gesprekken gaan voeren over baarmoeder preventief laten verwijderen. En werd daarna ineens de keuze al vrij resoluut voor ons gemaakt, gezien het stadium. 

Natuurlijk zijn we allebei niet veranderd van ons idee. Maar dat betekent dus ook dat er nu geen eventuele keuze meer is. En dat doet toch dingen in mijn hoofd. Ineens krijg ik gedachtes als: 'wat nou als hij over 3 jaar ineens nog wel echt per se een eigen kind wil? Dan verlaat hij mij, omdat ik geen baarmoeder meer heb en hem dat dus echt nooit kan bieden' en er zijn zelfs mensen die dat tegen hem zeggen: 'Ooh oké, maar als het wel uitgaat kun jij nog wel kinderen krijgen, dat is dan wel weer lekker.'

Op sommige dagen is dit het enige dat door mijn hoofd gaat. Naast alle zorgen om hoe mijn lichaam er nu uitziet, hoe het nu voelt, hoe mijn hoofd nu verward en onzeker is. Ik kan het niet weg denken. Gedachten gaan en komen. Ik moet ze aanhoren en voelen. Gelukkig heb ik een vriend met wie ik dit soort dingen bespreek. Ook hij heeft op zijn beurt struggles door die hele kanker. Onze grootste redding is dat we met enige regelmaat belachelijk openhartige gesprekken voeren, onze diepste gevoelens aan elkaar blootleggen. Van die gevoelens waar je je een soort van voor schaamt, die je kwetsbaar maken en eigenlijk liever ter zelfbescherming voor jezelf houdt.

Samen onzeker zijn, huilen en later weer lachen. Omdat niet elke dag in het teken staat van onzekerheid. De meeste uren zijn overspoeld met een gevoel van 'Ik kan dit, wij kunnen dit. Fuck kanker, Bring it on'.

En al die andere uren, waarin ik me verloren en bang voel... Al die uren huil ik stiekem als ik een moeder met baby zie lopen. Huil ik stiekem als ik in de wachtkamer bij de gynaecoloog zit, tussen allemaal hoogzwangere vrouwen. Huil ik stiekem bij zwangerschapsaankondigingen van bekenden. Huil ik stiekem als mensen zeggen: 'Gelukkig heb jij er al 2'.

Want ik kon niet kiezen. En daarmee werd niet alleen voor mij, maar ook voor mijn vriend en voor ons samen die keuze gemaakt. En gek genoeg voelt het dan ineens heel anders dan wanneer je samen definitief besluit geen kinderen met elkaar te maken. Zoals ik al zei: mindfuck. 

Kanker is een grote mindfuck.