Weer een maand verder.......
Dag lezers,
Op de foto sta ik hele maal rechts in mijn Limburgs wielertenue.
Alles gaat zijn gangetje. Ik merk wel dat ik steeds meer moeite ga krijgen om telkens weer op die fiets te stappen, ook door het regelmatige slechte weer maar toch........ik geef me er niet aan over hoor, dan moet er meer gebeuren!
Ook merk ik dat ik van hele kleine dingen ongelooflijk kan genieten, véél meer dan vroeger....
Helaas trek ik me de vervelende dingen die in de wereld gebeuren me ook veel meer aan en moet ik vaak moeite doen om dat los te laten, ik kan er immers zelf helemaal niets aan veranderen!
En van de Olympische Spelen heb ik giga genoten, moet weer helemaal afkicken.....OMG, supermens Harrie Lavreysen, wat een gigant en Sifan en Femke...en nog vele anderen.....
En dan denk ik...... slik...... zouden het mijn laatste Olympische Spelen zijn die ik heb gezien.......kan zo genieten van sport en ook dat gevoel word nog sterker dan dat het al was! Ik wil nog zo lang leven hè en ik geniet nog zo van het leven, maar.................
ZUCHT.......
Dat zijn zo van die beslommeringen die ik me dan in mijn hoofd haal.....
Ook al gaat het nog naar omstandigheden meer dan goed, je weet nooit wanneer het moment komt dat het ff niet meer gaat, dat lees je hier op de site regelmatig, slik.........wil geen namen noemen.........
Nee hoor, ik ben niet somber maar het vervelende aan deze ziekte is dat het je zelden loslaat, ja, als ik op mijn racefiets zit dan denk ik niet aan kanker.
Gelukkig gaat het ook met mijn oog prima, ik zie die vlek in mijn gezichtsveld nog zelden, hij is er nog wel maar ik let er niet op. Mijn hersenen, ja, die heb ik ook, whaaaaaaaa, wennen er aan.
Verder heb ik een dure multifocale sportbril aangeschaft met meekleurende glazen en anti-condens. Tot 2x aan toe was het niet goed maar nu is het super en zie ik weer mega scherp!
Ben gelukkig hier in het kneuterige Eygelshoven samen met mijn lieve vrouw en hoop nog heel lang op deze wereld te zijn, heb mega te doen met jonge mensen met een onzekere toekomst voor zich.
Ik heb zo het vermoeden dat het opperwezen het wel welletjes vind met onze globe die we helemaal verziekt hebben door machtswellust, welvaart en de strijd tussen gelovigen en niet gelovigen......
Amen.....
Iedereen heads up en keep smiling ook al valt het lang niet mee!
Jilles
6 reacties
Ja, Jilles, de kleine dingen. Ik kan er ook zo van genieten tijdens de kortere fietstochten die ik nu maak.
En niets moet, alles mag. Wanneer ik zin heb in een iets langere tocht dan doe ik die gewoon. Maar alles aan mijn eigen tempo. En er zou geen verplichting mogen zijn wat betreft presteren, althans niet voor mij. Het plezier komt nu op de eerste plaats, terrasje doen, kopje koffie of een spuitwatertje...
En wat ik soms hoor, een elektrische fiets kopen, neen, zolang ik kan, liever niet. Ik hoef niet meer mee te kunnen met m'n vroegere fietsmaats, 27 0f 28 gemiddeld is mij veel te snel en bovendien gevaarlijk.
We doen gewoon ons eigen ding, hé.
Hou je haaks, vriend!
Marc. 👍👍
Ja Marc,
In je eigen tempo fietsen is met afstand het fijnst. Dat betekent dat we vaak alleen moeten rijden. Zo fiets ik tegenwoordig af en toe mee met een nieuwe groep pensioanados die in vergelijking met een eerdere groep waarmee ik fietste, weliswaar iets langzamer fietsen maar het blijft toch meestal een uitdaging voor me. Soms fiets ik met een goede dag 25 of zelfs 26 maar fiets het liefst 22 a 23 gemiddeld. Maar ik vind het leuk om af en toe met anderen te fietsen, een beetje dollen en dat Limburgse geouwehoer aan te moeten horen, whaaaaaaaaa!!!!
Ook als ik in mijn eentje fiets pak ik regelmatig een terrasje of ga ergens een half uurtje zitten op een idyllisch plekje.
Af en toe blijf ik mezelf wat uitdagen en probeer dan weer eens een pittige beklimming te pakken zoals een Eyserbosweg, Kruisberg, Gulpenerberg of Keutenberg. Zolang ik die nog op kom zonder af te stappen gaat het nog wel goed. Op het moment dat ik dat niet meer zou kunnen dan moet ik ook dat weer een plekje geven net zoals ik het een plekje heb gegeven dat ik mijn fietsmaatjes niet meer kan volgen en al helemaal niet met heuvelritjes......toch baal ik daar soms nog steeds van als ik zie hoe ze ogenschijnlijk heel makkelijk van me wegrijden als er weer eens een kinderachtig pukkeltje verschijnt......
En nee, een elektrische fiets met ondersteuning ga ik niet kopen!!! Dat is niets voor mij, dan ga ik wel wat anders doen.
Wij blijven lekker fietsen, ieder in ons eigen tempo en zin!
Adië wa!
Jilles
Zoals je zegt, Jilles, de toekomst mag dan voor ons onzeker zijn, maar voor de generaties achter ons is het toch ook allemaal niet zo roodskleurig.
Fijn dat het weer goed gaat met je oog en goed dat je een knappe bril hebt aangeschaft. Ik hoop dat we in september samen een rondje kunnen fietsen in Limburg. Ik kijk er naar uit. Het zal voor mij nu wel lastiger worden met die hormoontherapie, maar een klein rondje moet lukken.
Hey vriend Jilles, ouwe reus!! Goed om te horen dat je niet bij de pakjes neer gaat zitten. Daar heb je ook teveel spirit voor om door te gaan, zoals ik je ken!! Op enig moment in het traject loop je wel eens tegen een tegenslag aan, das logisch maar als je die tegenslag weer weet te overwinnen dan schept dat weer moed om door te gaan. Afgelopen week heb ik een aanslag gepleegd op mijn lijf, mijn dochter is gaan samenwonen en ik heb een dag of 4 IKEA meubels in elkaar geschroefd, nou, als dat geen aanslag is😂😂. Ik ben nu nog aan het bijkomen. Als het dan iedere dag een beetje beter gaat dan denk ik, gelukkig, ik kan het nog!! Ik weet natuurlijk wel beter want wij gaan met hele kleine stapjes helaas achteruit want beter zal het niet worden maar ik hou de moed er maar gewoon in!! Jouw kennende doe jij dat ook want……we zijn niet te vreten!! Hou je hoofd omhoog, vriend, je bent sterk!! Blijven knokken!!
Het beste maar weer !!
Hoi Dick,
Nee, maak je om mij maar geen zorgen, tuurlijk weet ik ook dat het langzaam en beetje bij beetje wat minder word maar leeftijd speelt hierin ook een rol. Ik hou de moed erin en blijf fietsen totdat ik een ons weeg.........inderdaad Dick, wij zijn niet te vreten, whaaaaaa!!!
Ik merk wel en ook al is het langzaam dat het fietsen ook steeds langzamer gaat en ik al helemaal geen zin meer heb om me uit elkaar te trekken als ik weer eens mee "moet" met mijn fietsmaatjes......maar ik vind het zo gezellig en we maken een hoop lol met mekaar.
Dus ik ga nog wel eens mee maar het word spaarzamer.
Adië wa!
Jilles