Maar wat nou als hoop naïef is? Of naïef hoop is?

Drie weken op weg in een belachelijke achtbaan. Te eng voor de meest doorgewinterde thrillseeker.  Niet wetend wat komen gaat. Is het zwart of wit. Zoekend naar antwoorden. Zingeving. Zoals gewoonlijk zoek ik de nacht op. Kijk ik, zoek ik, naar iets wat mij rust geeft. Vandaag ‘Floortje Dessing naar het einde van de wereld’. Mensen die de uiteinden van de wereld opzoeken om tot rust en bij zichzelf te komen. Zingeving. Altijd jaloers.

Zingeving. Het is voor mij niet uit te leggen dat, met wat ik nu mee maak en waar ik misschien naar toe ga, alles zinloos zou zijn. Misschien op zoek naar het positieve. Misschien wel in al mijn naïviteit of wil ik gewoon naïef zijn. ‘Noem mij maar naïef dan.’ Bang. Bang, is het dan allemaal zinloos?

Floortje. Prachtige beelden. Mooi rustgevende muziek. Natuur. Ik zoek hoop. Ik zoek ook die rust. Ik krijg te zien, te horen wat ik wil en zoek. Ik……

Ik kan er niet bij. Dat is alleen bij anderen. Niet weggelegd voor mij. Waarom ik. Hoe kan ik hier nu zingeving aan geven. Hoop hebben dat het ergens toch nog goed voor is.

Kijk tv. Luister en zie. Wat wordt er nu gezegd? Nog ‘s luisteren. Tekst. Woorden. Die ga ik gebruiken. Hoop. Zingeving. Hoe onwerkelijk ook. Ik huil.

’Ilse, ik heb een poster gemaakt.’ Ik weet zeker dat hij in huis moet komen te hangen. Ik wil het geloven. Ik ben niet naïef. Ik wil er naar toe. Ik wil dat de poster die achtbaan stopt. Ik wil dat die poster mij daaraan herinnerd.

Ik hoop dat ik niet naïef ben. Noem het naïef. Noem het hoop. Maar wat nou als hoop naïef is? Of naïef hoop is?

Ik ben zo bang. Ik zou het willen geloven. Ik zou er naar toe willen. Ik zou willen dat die achtbaan stopt. Regie. Zingeving.
Maar ik zou niet weten hoe in wie ik ben.

Mijn poster hangt nog niet. Te bang naïef te zijn. Te naïef om hoop te hebben.

Ik moet eerst nog een hoop leren.

Ik wacht nog op een gaatje in mijn agenda.

Voordat mijn poster hangt.

(Ik heb ‘m wel stiekem bijgevoegd.)