Stampen!

Ik lig nog wat wakker te worden. Alweer een nieuwe dag waarin ik geen zin heb. Ik moet wel wakker worden. Alweer een nieuwe dag. De pillen maken alles zwaar. Moe, zo moe. Brak, zo brak. Opgezwolle kop. In bed voel ik me goed. Niet ziek. 5 minuten er uit en ja daar is ie weer. Een lange rechte weg met bomen en altijd tegenwind. Regen. Geen horizon.

Stampen! Stampen! Doorgaan. ‘Erik je kan het!’, hoor ik roepen. Stampen! Stampen met die pedalen. Niet stoppen of langzamer. Dan wordt het nog moeilijker. Stampen en gaan. De donkere silhouetten van de bomen gaan langzaam, heel langzaam, aan een grijze massa aan me voorbij. Stampen! Geen horizon. Ik weet niet waar naar toe. Regen, ik kan de horizon niet zien. Hoe lang nog? ‘Erik je kan het!’, hoor ik achter me.

Een witte jas loopt achter me en dirigeert me naar een kamer. ‘Helemaal aan het eind van een gang. Links.’ Oké, linksaf. Ilse zegt nog, ‘ga jij daar maar zitten dan zit je niet achter het scherm.’ Ik wil gaan zitten.

Ik kijk om. Tranen in mijn ogen van de tegenwind. Regen. Iets vaags meen ik te zien. Een zwarte lijn omarmt me en verdwijnt in een schim. Stampen! Je bent er bijna!

Op antwoord van Ilse wil ik gaan zitten. Evenzo Ilse. ‘Laat ik gelijk zeggen dat ik goed nieuws heb.’ zegt de witte jas nog achter ons. God zei dank denk ik. ‘De immuuntherapie slaat aan. Heel goed resultaat. Echter nog niet voldoende. Ik stel voor nog 3 maanden door te gaan. En verwacht daarmee dat je geopereerd kan worden.’ We zijn blij. Ik ben blij. De witte jas is blij.

Ik loop het ziekenhuis uit. Tranen in mijn ogen van de tegenwind. Een lange rechte weg met bomen en altijd tegenwind. Stampen! Dit keer geen regen. Misschien een glimp van een horizon. ‘Stampen! Stampen Erik!’, schreeuwt iedereen om me heen. ‘Je bent er bijna! Je kan het!’ Iedereen is blij.

Ik kijk om. Stampen! Een witte jas. Iets omarmt me. Een lange lijn die eindigt bij de witte jas. Stampen! De lijn veert mee en houdt me dan weer tegen.

Een lange rechte weg met bomen en altijd tegenwind. En soms regen. Stampen! Doorgaan! ‘Je kan het Erik’, zeg ik tegen mezelf.

Aan een elastiek vastgehouden door… fiets ik over een lange rechte weg met altijd tegenwind. En een glimp van een horizon.

Stampen Erik!