Wat wil je me zeggen? / Er zijn twee kleuren in mijn hoofd.

‘Zo. Ik heb het gezien.’ Hoor ik vaag ergens. ‘Dat ging snel.’ Ik voel een slurf uit mijn keel belijden. Lucht. Opluchting.God ik leef nog. Kan adem halen. Waar ben ik. Endoscopie. Oké. Die lange gang. Oké. ‘ Loopt u maar mee. Ga hier maar zitten. We roepen u partner. Over zo een tien minuutjes komt de arts.’ Die lange grijze gang. Ilse moet er nu ook doorheen. Die is lang. ‘Hoi’. Bezorgd gezicht. Spanning. Wachten.

‘ Laat ik maar gelijk beginnen. U heeft een GIST tumor. Niet schrikken. Het klinkt als kanker maar dat is het niet. Kan zich wel zo gedragen. We moeten er wel wat mee.’ Oké. Nog half op de wereld begrijp ik het niet. Wat wil je me nu zeggen? Klinkt als kanker maar dat is het niet. Kan zich wel zo gedragen. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. Is dit goed nieuws of slecht nieuws.
‘Er komen nog wat vervolg onderzoekjes. Ik weet dat chirurgen er geen hand voor om draaien. Dus…. Loopt u maar naar de balie. Dan maken we gelijk een afspraak voor de CT-scan. 
Ik denk kut. Ct-scan. Wat gaan ze dan nog meer vinden? Rook, leef niet altijd zo gezond. Onder de loep. Bang voor nevenvangsten. De mallemolen waar ik nooit in heb willen zitten. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. Bang.

Twee dagen later. ’Moet ik mee?’ Vraagt Ilse. Ik zeg, mezelf volledig overschattend, nee. Mijn zus had gezegd dat het een hele leuke verpleegkundige is die dan werkt. Ze kent namelijk mensen daar.

Inchecken in het ziekenhuis. Spanning. Stress. Veel te vroeg op de ochtend. Wil hier niet alleen zijn. Vierde verdieping. ?. Vierde verdieping? Dat soort apparaten staan nooit op de eerste verdieping. Balie. ‘Gaat u maar zitten. De arts komt zo naar u toe.’ Oké. Een voorbespreking dan? En dan CT-scan? Is dat de procedure?

Ik had toch met Ilse afgesproken dat we alle gesprekken samen zouden doen nu ik door spanning het allemaal niet zo volg. En ik haar zou bellen als er wat is. Ik weet niet wat er komt. Dus wat moet ik zeggen? Ik weet niet. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd.

‘Meneer Erik komt u met mij mee?’ zegt een bezorgd gezicht, mij aftastend met zijn blik. ‘ Normaal gesproken is dit niet mijn kamer. Mijn kamer blijkt bezet. Dus zitten we nu hier. Dit is eigenlijk ook geen gespreksruimte.’ Wijzend naar de ramen. ‘Een beetje chaos op de afdeling vandaag.’ Ook bij mij denk ik bij mezelf.

’Kunt u mij vertellen wat u tot nu toe weet? En waarom u hier bent?’ Vraagt een bezorgd gezicht. Ik begin te vertellen. ‘Ik heb een GIST tumor in mijn maag. Klinkt als kanker is het niet. Kan zich wel zo gedragen. Dus we moeten er wat mee.’ ‘En kan kwaadaardige dingen doen.’ Vulde de arts mij aan. Vanachter de lap-top ‘rookt u? En hoeveel?’ Als elke roker zeg ik ja maar hou een marge wetende dat de arts dat ook weet. 
Deur slaat open. Schrik. ‘O zit jij hier? Eigenlijk is dit mijn plek. Het is zo een chaos vandaag. Zoek wel even verder. Sorry’ Deur slaat dicht. Vanachter de laptop ‘gebruikt u alcohol? En zo ja hoeveel glazen?’ Eeuh. Er wordt kennelijk niet op mijn antwoord gewacht. En begint een bezorgd gezicht mij er op te attenderen dat je ook van alcohol kanker kan krijgen. (Vervolgens hoor ik een maand lang op radio en televisie de gevaren van alcohol in relatie tot kanker.) En ik denk alleen maar wat wil je me zeggen? 
Kijkend over de laptop met een bezorgde blik ‘bent u afgevallen? ‘Eeuh, nee. Niet dat ik weet.’ Wat wil je me zeggen? Staat op. Sjort ergens een weegschaal vandaan. Slingert deze over de vloer richting mij. Ga er op staan. ‘Hmlhml.’ Shit. Kut afgevallen. Zweet. Benauwd. Stress. (Pas weken later na lang denken wordt ik me er van bewust dat het zo’n dertig jaar geleden is dat ik me gewogen heb.)   
De arts gaat verder. Nog steeds met een bezorgde blik. Vertelt de procedure. Onderzoeken. UMC, RAKU. Loodst me naar de secretaresses, die al giebelend in een sneltreinvaart er twee afspraken uitjassen. ‘CT-scan komende zaterdag. ‘Kan het niet wat later? Ik heb vakantie.’ ‘Is toch fijn zo snel te weten wat je hebt? En dat het zo snel kan?’ Ik denk nouuu. Ik wil er eigenlijk over nadenken. Twee dagen later echo endoscopie. Maar nu met roesje. ‘O ja, en nu er toch bent kunt u zo ook even bloedprikken.’

Kom thuis. Bezorgde blik van Ilse. Ze ziet het aan me. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. We spreken af dat ik nooit meer alleen ga. We gaan samen voor het geval dat. 

Nu alweer ruim twee weken vakantie. Om de dag in het ziekenhuis. Weliswaar samen. ‘Hebben we alles?’ Vraag ik met mijn sleutels in mijn handen. Klaar om naar het RAKU te gaan. Samen. Behandelplan, dat gaan we bespreken. Spanning. Stress. ‘Oké, dan gaan we.’ Telefoon. Wat nu? Kijk op het scherm. Anoniem. Voorheen veegde ik anonieme telefoontjes weg. Maar de laatste tijd is dat het ziekenhuis. Aarzel. ‘Neem op!’ zegt Ilse. Ik neem op. Polikliniek darm lever maag. ‘Uw afspraak over een uur gaat niet door. Er is nog wat verder onderzoek nodig. Excuses daarvoor. De arts belt u morgenochtend.’ Wat wil je mij zeggen? ‘Nee hè!!!’. Ik zie Ilse haast letterlijk door de vloer heen zakken. 
09.00u. De arts gaat bellen. We zitten er klaar voor. 09.15u. Anoniem belt. Opnemen. ‘Schrik niet.’ Te laat! Mevrouw van de polikliniek gaat verder. ‘De arts wilt u persoonlijk spreken. Kunt u nu komen? Hoe snel kunt u hier zijn?’ Eeuh. Kut. Wat wil je mij zeggen. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. 10.00u. Wachtkamer. Na tien minuten zijn we veel eerder dan de anderen aan de beurt. Bezorgd gezicht. Wat wil je me vertellen? Wat wil je horen? Er zijn twee kleuren in mijn hoofd.

’Gaat u maar hier zitten. Ik wil u dit liever persoonlijk vertellen.’ Tsssssss. Error. Hoor nog ergens oncoloog / logie. Iets met immuuntherapie. Geen kattenpis. Waas weg. Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. Wat is dit voor een idiote achtbaan waarin we terecht zijn gekomen? Wat wil je me vertellen? Wat wil je horen?  
Naar huis. Gelukkig was Ilse mee.

Idiote achtbaan. Rollercoaster. Danny Vera. Roller Coaster. Dit haalt het bij lange na niet. Veel te veel geromantiseerd. Veel te lief. Deze achtbaan ís hard. Rauw. Meedogenloos. 

Er zijn twee kleuren in mijn hoofd. Wat wil je me nu zeggen? Is dit goed nieuws of is dit slecht nieuws. Wat wil je van me? Hoe en waar geef ik dit een plek?

Nb. Bijgaand mijn muziekkeuze die beter vertaald waarin ik terecht ben gekomen. Ogen dicht en keihard, echt echt keihard luisteren. Ogen dicht. Ervaar het.