Aan de dood ontsnapt

In mijn voorgaande blog schets ik de situatie waarin ik was beland afgelopen zomer: mijn vriend met een herseninfarct en de spannende, indringende weken die volgden. Maar wat ik nog niet heb vermeld is dat ik precies vier weken daarná zèlf in het ziekenhuis ben beland! In dit blog praat ik je even bij. 

De weken dat mijn lief in het ziekenhuis verbleef werden vier weken, waarvan twee op de intensive care, (één week in coma) en twee weken op een verpleegafdeling neurologie. Opvallend was dat hij na een verhuizing naar een ander ziekenhuis begon met overgeven en dit wéken achtereen heeft gedaan. (Hij moest verhuizen omdat zijn situatie was verbeterd en "academische zorg nu niet langer nodig was". ) Ik merkte op dat de start van deze narigheid was begonnen ná een onderzoek met contrastvloeistof. Het was voor mij afgrijselijk om mee te moeten maken dat hij vrijwel doorlopend aan het overgeven was. Ik zei hem soms dat hij aan het 'helen' was. Ik bedoel dit spiritueel. Ergens moest hij dit wel begrijpen, want hij zei me dat hij alles eruit zou gooien, wat hij nooit eerder kon doen. Zijn maaltijden bestonden uit vla, vla, vla en pap. Er was geen bijvoeding of infuus. Ik was niet echt "wakker" om dit op te merken. Leef in een roes. Een surrealistische film?! Pas later kwam het besef (en de woede!) dat hij -voor mijn gevoel- zo aan zijn lot werd overgelaten, spuugde, spuugde en spuugde!  Ik vergeet nooit dat ik op een gegeven moment dacht:"Hij sterft niet aan een herseninfarct, maar aan complete uitputting!??"

In het tweede ziekenhuis zei de verpleegkundigen bij aankomst dat ik bij hem mocht blijven slapen. Een unieke kans,die ik meteen aangreep. Ik was onvoorbereid, maar sliep op een stretcher naast zijn bed. Althans; dat was de bedoeling. Maar door het vele spugen, was er geen sprake van een fijne nachtrust. Het enige waarmee ik bezig was, was kotsbakjes aanreiken, hem helpen en deze bakjes weer weggooien. Dit deed ik vier dagen en vier nachten lang. Toen zei een andere verpleegkundige dat ik naar huis moest gaan. Ik was op! Zelf bedacht ik dat het weliswaar heel aardig leek om er te mogen logeren, maar dat ik in feite ook een heel goedkope arbeidskracht was!?!

Op een dinsdag in september moest er opnieuw een onderzoek gebeuren bij mijn vriend. Met contrastvloeistof. Ik heb met klem gemeld dat dit niet goed zou gaan en gevraagd naar een alternatief. Dit bleek niet mogelijk. Ik bleef nu elke mogelijke minuut bij hem en was bij hem toen hij klaar was met het onderzoek en in zijn bed lag op een gang. We zouden samen wachten op een man met een karretje die zijn bed met hem terug zou brengen naar zijn kamer. Terwijl we wachten, kwam er opnieuw een golf van braken opzetten. Het was enorm. Ik heb hem zoveel als mogelijk rechtop gezet, vastgehouden en laten spugen. Rechtop! Rechtop! Hij had nauwelijks zelf de kracht om rechtop te zitten. Rechtop moest hij zitten, anders zou hij stíkken in zijn eigen braaksel! Nog nooit heb ik me zo eenzaam en ontredderd gevoeld in een ziekenhuis! Ik moest hem vasthouden en er was geen bel voor een zuster. Er liepen nota bene zusters langs ons heen en zagen een man die aan het braken was... Niemand hielp... Ik geloof dat ik daar opnieuw zijn leven heb gered... De man met de bedkar kwam na zo'n tien minuten opdagen. Mijn vriend had er alleen ook niet op een noodbel kunnen drukken, omdat deze niet op die plek was in de gang....

We kwamen aan op zijn kamer. Er snelde een neuroloog naar me toe. Ze zei me: "Dit hadden we niet verwacht". Ik heb haar geantwoord dat ik hiervoor heb gewaarschuwd, maar dat er niet werd geluisterd. Ik was (innerlijk!!!) behoorlijk overstuur, maar liet niet veel merken..... Ik en mijn vriend zijn immers afhankelijk van die mensen!! ..... Ze antwoordde: "Ik weet wel een elegante oplossing. Ik maak een aantekening (over zijn mogelijke onverdraagzaamheid van contrastvloeistof) in het dossier. En ze glimlachte zelfingenomen. En weet je wat? Op dat moment kon ik haar wel door het midden scheuren!!!!!! Indirect was zij degene die ervoor had gezorgd dat mijn vriend bijna was gestikt.... 

.......................................................................................................................................................................................................

Diezelfde avond gebeurde er met mij iets geks: ik kreeg steken in mijn rechterzij. Nu had ik al een blaasontsteking, maar sloeg er weinig acht op. Het was te doen. Deze steken werden pijnlijk en steeds pijnlijker. Totdat ik uiteindelijk crepeerde van de pijn! Ik weet dat ik voor het aanrecht stond en moest overgeven en plassen tegelijk. Daarna zakte ik op de grond en kronkelde van de pijn in eigen urine op de keukenvloer.... Ik belde wanhopig een buurvrouw. Het was al laat. Ze kwam vrijwel direkt en heeft een arts gebeld. Deze kwam twee uur (!!) later..... Ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. Mijn hele leven niet. Ik zei tegen mijn buurvrouw dat ik het niet langer kon verdragen en verwachtte dat ik snel buiten bewustzijn zou raken omdat de pijn ondraaglijk was...... De dokter die kwam gaf me al snel een morfine-injectie en zei me dat ik de volgende dag mijn huisarts moest bellen. Morfine is een prachtig goedje! Ik was eigenlijk meteen van de pijn verlost??!! 

De dagen die volgden bleef ik spugen en sliep veel. Slapen is goed, dacht ik. Ik moet herstellen. Na drie dagen spugen en slapen kon ik met moeite een gekookt eitje eten. Het was inmiddels vrijdagavond en de krampen kwamen weer opzetten. Ik besloot een huisartsenpost te bellen, zodat ik zonder pijn en zonder angst het weekend door kon komen. De huisartsenpost wilde dat ik naar hun toe zou komen, maar ik kon beslist niet rijden. Mijn buurvrouw kon me ook niet brengen. (baby in huis). Ik belde een aantal mensen, maar er was niemand thuis. Toen bedacht ik me dat ik beter op zaterdagmorgen kon bellen om iemand te vragen om mij naar de huisartsenpost te brengen. Wellicht had ik dan meer kans om iemand te treffen. Toen dacht ik ineens aan mijn nieuwe buurvrouw in eigen woonplaats. Ik ken haar net. Ze is jong, heeft een auto en kan mij misschien brengen? Goddank nam ze de telefoon nog aan, zo laat. Ze luisterde naar mijn verhaal en zei direct te komen. Na een klein uurtje was ze er inderdaad en we togen naar de huisartsenpost. Ze zei me wel een logeer-tas mee te nemen, voor het geval dat.... (ze werkt als doktersassistente en begreep de ernst van de situatie, ik dus niet?)

Bij de huisartsenpost was ik te beroerd om te zitten en ben op de grond gaan liggen in de wachtruimte. De arts onderzocht me en riep uit: "Je moet met spoed naar de eerste hulp!" Ik bleek volledig uitgedroogd? Hup in de auto met buurvrouw naar het ziekenhuis. De rit duurde een half uur? Aldaar heeft een verpleegkundige bijna twee uur lang geprobeerd om een infuus te zetten om zo vocht toe te dienen en medicijnen. Hij zei me dat hij me niet kon prikken omdat mijn aderen te diep lagen vanwege de totale uitdroging. Daarna zei hij  nog iets over mijn aderen: deze waren te stug om te prikken als gevolg van de chemo behandelingen van drie jaar geleden. (mijn God, was dat waar??) De man zei me ook iets geks; "Je nieren hebben een opdonder gehad, je bent totaal uitgedroogd, je hebt een begin van bloedvergiftiging. Als je een uur later was gekomen, had je het niet gered......"

.......................................................................................................................................................................................................

Uiteindelijk werd er toch een infuusnaald geplaatst in mijn linkerhand. Ik bleef een week. Een week met een infuusnaald en verder alleen diarree. Al snel kwam ik op een kamer met drie andere patienten. Allemaal lieve mensen hoor, maar er was daar bezoekuur van 14.00 tot 20.00 uur! En ik was al zo moe van wekenlange stress! Mijn vriend was net een paar dagen tevoren ontslagen uit dit ziekenhuis en naar een revalidatie-kliniek gegaan. Ik lag nu in datzelfde ziekenhuis! Tijdens de bezoekuren kwam er veel familie voor de mensen. Bij mij niet. Oh nee: mijn zusje is eenmaal geweest. Weet je: 6 uur lang geluiden en gepraat van minstens 9 mensen is niet haalbaar als je al doodmoe en gammel bent! Op een gegeven moment heb ik gevraagd of de gangdeur dicht mocht. Ik wou éven slapen. De nachten sliep ik ook niet, omdat ik telkens naar het toilet moest met infuuspaal en al vanwege die diarree! Ik was weer totaal óp! Even was het stil.... Dit duurde drie minuten en toen kwamen er weer mensen en personeel en was het een drukte van belang. Ik ben opgestaan en heb geroepen:"Dit is krankzinnig! Hier liggen zieke mensen die moeten rusten en niet tot rust kunnen komen!". De volgende dag moest ik in quarrantaine vanwege de diarree. Mogelijk had ik een ziekenhuisbacterie opgelopen, zei men. Ik vond alles best, als ik maar rust kreeg! Ineens had ik een kamer voor mezelf! Mijn gebed was verhoord! Er kwam een po-stoel en ik was blij met mijn kamer en po-stoel. Ik mocht niet op een normaal toilet, vanwege een mogelijk besmettingsgevaar, maar het maakte me niet uit. Ik had rust! Elk uur drukte ik op de knop voor de zuster die de po van de po-stoel kon legen. De kamer alleen was echt heerlijk en zou ik elke patient gunnen! Aan het einde van de week werd ik ontslagen en zei men dat er geen sprake was van een ziekenhuisbacterie. Wist ik wel. Ik denk nog steeds dat ze me apart hebben gezet, omdat ze zagen dat ik anders door zou slaan. Niet gek, gezien de situatie waarin ik zat.....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een vriend bracht me thuis. Samen met mijn ex haalden ze mijn bed van boven naar beneden en zette het in de serre. Ik was zo verzwakt en kon nog geen theekopje optillen! Mijn vriend kon ik niet bezoeken en hij mij ook niet, omdat hij net in een revalidatie-kliniek was opgenomen... 

Wordt vervolgd....