Leven onder voorbehoud

Alles was anders ná 7 augustus. De dag dat mijn vriend een herseninfarct kreeg. Vier weken later kwam ik zelf in het ziekenhuis. Ik schrijf hierover, terwijl mijn klachten ditmaal geen kanker betreffen, maar evenzo afschuwelijk zijn. Kanker zelf speelt nu geen rol in mijn leven, dat was in 2015 en 2016. Maar ik heb gemerkt dat het schrijven voor mij een goede therapie is en daarom blijf ik schrijven. Daarnaast ben ik gevraagd om opnieuw een lezing te verzorgen over "de achterkant van kanker": een totaal andere kijk op kanker. Niet als iets waartegen we moeten vechten, maar wel als een boodschap in ons leven. Een lijf wat het verhaal vertelt over het leven dat ik leef, over de pijnen die er zijn en die  niet/niet goed/nooit gezien zijn. Ik onderzocht hartstochtelijk de ware oorzaak van kanker en kwam tot de ontdekking dat het een antwoord is, een richtingaanwijzer. Een heel logisch verhaal eigenlijk. Ik noemde het al eerder. Wanneer mijn woorden je intrigeren, wil ik je aanraden om eens te googelen op www.biologikanederland.nl. Van harte aanbevolen! 

Thuisgekomen leefde ik de dagen in mijn bedje in de serre. Weldra kwam de dominee op bezoek en brachten mensen van de kerk soms een bordje eten bij me. Dat was lief. Inmiddels zijn we vier maanden verder en merk ik dat ik nog lang niet ben hersteld. De eerste drie maanden ben ik niet buiten geweest en leerde het gemak van thuisbezorgen. Elke week kwam er een vriendelijke Jumbo-jongen mijn boodschappen bezorgen, terwijl ik op 400 meter van de Jumbo woon..... Mijn wereld werd klein. Erg klein. Ik wilde ook geen mensen zien. Niet iets moeten. Laat me. Laat me maar. Ik had zoveel tijd nodig om te bij te komen! 

De decembermaand kwam en mijn vriend mocht naar huis! Ik heb mijn uiterste best gedaan om de maand 'mee te doen'. We vierden zijn thuiskomst, sinterklaas en kerst. Oud en nieuw was ik alleen. Dat vind ik echt fijn. Tijd voor mijmeringen en de top 2000. Ik ben immers ook fijn gezelschap voor mezelf. Ik maak er wat van. 

Het Leven is anders nu. Zo anders. Mijn vriend kan weliswaar lopen, maar wordt snel moe. Het onbevangene is weg. Bij hem, maar vooral bij mij. Beiden zijn we aan de dood ontsnapt. Je zou juist denken dat je dan gelukkig zou moeten zijn, maar ik ben nog te zeer beduusd van alles. Over geluk: Ik weet dat er een tijd was dat ik het zéi: 'ik ben gelukkig'. Ik vroeg me af of het samenhing met de ontmoeting met mijn vriend en dat bleek te kloppen. Sinds 7 augustus ben ik niet gelukkig. Dat is ruim vijf maanden. Dat is niet vreemd. Ik heb wel geluk gehad, dat zeker. En mijn vriend ook! Dat we nog leven. Absoluut! 

Het Leven is anders. Ik heb nauwelijks energie en doe de meest noodzakelijke dingen. Ik kan voor mezelf zorgen en meer niet. Dat is best jammer, maar het is een gegeven. Ik maak er wat van. Toch besef ik dat ik niet leef. Niet echt. Ik doe mijn best, maar mijn lijf en geest werken niet als voorheen. Ik kan niet tegen drukte of geluid, kan weinig hebben. Nog steeds niet. Het wordt iets beter. Toen ik na drie maanden toch eens in een supermarkt kwam, werd ik helemaal dol van alle licht, geluid en kleuren. Ik rende naar huis! Nu gaat het iets beter. Ik ben nu vier maanden thuis en merk dat mijn energie nauwelijks toeneemt en dus naar ome dokter. Ik heb ook veel last van slapeloze nachten en ben dan werkelijk de hele nacht klaarwakker! Dit klopt niet, maar het is een gegeven. De dokter verzamelt mijn klachten in een beeldscherm en noemt het 'overspannen'. Daar koop ik niets mee. Ik hoop dat ik iemand mag spreken om mijn verhaal te delen en samen te kijken naar zaken die me vooruit helpen. Mijn werk moest ik afzeggen. 

Ik leef nu in Niemandsland. Weet nooit hoe ik me voel op een dag. Het wisselt en er is geen peil op te trekken. De laatste tijd overvalt me een intens gevoel van totale leegte en schreinende eenzaamheid. Zelf denk ik dat het een kwestie is van herstellen en verwerken. Ik probeer er maar in te berusten. Mijn omgeving noemt de invloed van een bloedmaan. Ik weet niet goed wat ik daar van moet denken. Vandaag dacht ik nog; "Ik ben niet levensmoe, maar ik ben dit leven zo moe". Afspraken maak ik nu maar onder voorbehoud. Ik weet niet of ik ze kan nakomen. Het is een rare tijd. Ik ben vaak mezelf kwijt. Het is een nare tijd, maar ik troost mezelf met de woorden; ' alles gaat voorbij' en hoop op betere tijden.....