Accu

Gister was een leuke dag: yoga in het inloophuis en ' smiddags zat ik er weer voor mijn eerste bijeenkomst borstkankervereniging lotgenotencontact. Kromme zin. Wel helder denk ik. Afijn. De dag was goed. Mijn verhaal gedaan. Goed om gehoord te worden! --- Ook hoor ik verhalen van andere vrouwen over behandeling, ervaringen en verdriet. Ongelovelijk wat ik er hoor! Zoveel verdriet kan een mens niet dragen!! --- Ik was aangedaan en mijn hart liep over van liefde voor deze vrouw. Amputatie, verhalen; afgrijselijk en levensecht. Toch goede gastvrouwen van de borstkankervereniging, want ik ging niet alleen aangedaan weg, maar ook opgelaten. Da' s knap! --- Ik kan ook niet mijn eigen verdriet afzetten tegen haar verdriet. Zou God het wel eerlijk verdelen? --- Naderhand ben ik nog even naar mijn favo zaak geweest voor tweedehands kleding; het geld voor mijn verjaardag brandt in mijn tas! ( en ik pas bijna niets meer, miss Twiggy ben ik nu). Opgetogen fiets ik de stad in. Het leven is leuk! Ik vind er een jurk en een vest. Beiden staan me goed. Helaas heb ik te weinig geld bij me. En pinnen kan nu niet meer. Ik vraag of ik later mag komen betalen. Dat mag. ---- Thuisgekomen nog steeds uitgelaten. Ik kreeg zelfs zin om mee te dansen die avond met de Syriërs in de opvang hier!! -- De oude ik was ik. Vol energie en vreugd!! -- Zou ik wel gaan dansen? Na de bestralingen merk ik dat ik ' s avonds niet meer weg kan; om acht uur lig ik echt plát; gevloerd! Ik besluit om thuis te blijven. Wijs van mij. --- Vanmorgen sta ik op en ik weet het meteen: mijn accu is leeg!! Huh? Gister spartelen! Vandaag sukkelen! --- Waar zie ik in hemelsnaam de meter die aangeeft hoe het staat met mijn accu? Geen idee!! --- Ineens is er MOE. Zomaar. Als dief in de nacht. Als grote zware paardendeken over me heen geslagen. Plotseling!! --- Vandaag lukt alleen het ontbijt en sinasappels uitpersen. Verder niets meer. Vriendin M kwam op bezoek en zei dat ik er slecht uit zag. Fijn. --- Mijn benen zijn als gelei. Gelatine? Mijn hoofd is een warboel. Mijn wangen rood van vermoeidheid. En toen een kennis belde voor een afspraak kon ik niets antwoorden; ik krijg het niet op een rijtje! --- Dit is kanker dus.. --- Deze verrassing is vervelend en laat me overduidelijk zien dat het niet normaal is om me gezond te voelen. Althans: niet constant. --- Het is drie weken geleden dat de laatste bestraling was. Ik dacht mijn leven op te pakken, maar neen: ik moet herstellen! Ai! Was het gewoon even vergeten! Terwijk ik zo graag Gewoon Weer Wil Leven.. --- Vanmiddag een kaarsje gebrand voor lieve M, die haar eerste bestraling had. Lieve M. Ik denk veel aan haar.. -- Elke dag komt kanker voorbij.. Houdt het dan nooit op?? -- Mijn lijf laat me weten dat ik moet rusten. NU. Dan ga ik maar gauw een tukkie doen! -- En dat eten dan? En het koken? En de boodschappen? Geen puf. Echt niet. Dat is van later zorg. --- Bel net even de apotheek over noodvoeding. Mijn eetlust is laag. Wil ik de flesjes, moet ik een nieuwe verwijzing van de huisarts. Maandag maar bellen. Word ik zo moe van. En ik ben al zo moe! -- Er komen vast weer andere tijden; dinsdag heb ik bij vriendin I gegeten. Haar goede zorgen maakt dat ik haar zei; " jouw lieve zorgen voelen alsof ik een miljoen euro op mag drinken.." -- Ik ben rijk. En ik ben moe. Verder niets aan de hand. Ciao!