Alleen

Om vijf uur is het al licht. Het wekt me. Een rauw gevoel schreeuwt in mijn buik. Was een paar dagen weg. Ben weer thuis. Het alleen-zijn overspoelt me. Ik voel de aanwezigheid van een kaal leeg spook, volslagen verlaten en besluit het te onderzoeken. Of zoals mijn mentor altijd zegt: "Verbinden, versmelten en loslaten".

Ik had een onverwacht buitenkansje. Mijn vriendin vroeg me een midweek mee naar een camping. We zaten in een chalet van haar ex. Het was zalig weer, ik had er zin in en zo togen we op pad. Chalet was fraai, de camping groen en aardig en een paar dagen "Dolce far niente"bleek heel heilzaam voor me. Kun je voorstellen dat er dagen zijn dat ik niets deed en dat dan de hele dag lang? Het was het summum voor mijn geest. Wakker worden als je bent uitgerust. Een dutje doen overdag kan altijd. De zon was er steeds en koesterde onze lichte huid. We aten maaltijdsalades en snoepten nootjes in de avond. Tot laat buiten zitten en uiterst sympathieke buurtjes die maar lief bleven groeten, praatjes kwamen maken en echt altijd vrolijk waren. Het Leven was goed. Een zwembad, een sauna, supermarkt, wasserette, bootjes om te varen. Het was er leuk. Met vriendin I waren er fijne gesprekken en een fijn samenzijn. Wat was het lang geleden dat ik op een camping was en me kon overgeven aan de dag, zonder dat de dag mij in de greep hield.

Vijf dagen in escape modus. Ik vroeg me af op welke wijze ik het vakantie-gevoel thuis zou kunnen vasthouden. Dat moest toch mogelijk zijn? Ik besloot me niet meer zo druk te maken en de dag te souperen zoals ik dat op de camping kon. Gisteravond ben ik terug gereden en besloot om een andere route naar huis te nemen. Het bleek me te voeren door de Veluwe, waar zoveel herinneringen liggen opgeslagen. Ik kende elke meter van de snelweg en groette de bomen langs de weg. Oude beelden zoefden als flarden door mijn hoofd. Ik zag plaatjes van een stel dat gelukkig was met elkaar. De vrouw was ik. De man mijn gewaardeerde ex. Een mens die ik intens heb liefgehad. Natuurlijk zal de herkenning van een omgeving mij leiden naar oude beelden van voorbij. Het besef dat dat was, deed doodleuk zeer. Ik stopte bij een benzinepomp. De auto staat stil. Ik probeer het snikken binnen te houden, maar vriendin I zegt dat ik juist moet huilen. Toch niet handig als ik niet alleen ben. Drink wat. Zucht veel en besluit maar weer te gaan rijden, terwijl mijn hart op bezoek wil gaan bij een lief van voorheen. Schrijnt.

We drinken nog even thee als we zijn aangekomen bij vriendin I. Daarna ga ik naar mijn eigen huis, waar alleen wat planten op me wachten. Ik appte mijn buurtjes even dat ik weg ging. Het huis was warm van binnen. Gooide tassen in de bijkeuken en zocht mijn bed op. Hoopte dat ik geen vlo zou zien. Deze had ik net voor de reis ontdekt. Het weer is zonnig, het is zomer. Ik zag er één. Opnieuw werd ik om vijf uur wakker en hoorde een geluid buiten. Het raam was open om de benauwdheid te verfrissen. Ik luisterde gespannen naar het geluid. Het klonk als een ladder die tegen een gevel wordt geplaatst? Om vijf uur? Ik besloot even te gaan kijken en schoof voorzichtig mijn gordijn aan de kant om te kijken hoe een mogelijke inbreker er uit zou zien. En of ik er één kon vinden.... En vond er geen. Zuchtte even en probeerde weer te slapen. Maar dat ging dus niet. Het besef van alleen-zijn werd steeds helderder en vervulde me met een intiem verdriet. Voel me alleen, verlaten, verraden, gelaten, verloren! Begrijp nu pas waarom ik al jarenlang met mijn kiezen op elkaar slaap. Hoeveel moeite het me moet kosten om alleen te leven. Denk na over een hond. Het zou zo goed bij me passen. Mijn ogen staren naar binnen. Mijn hoofd hangt gelaten. En al die alleen-gevoelens doorspoelen mij. Als zout in de wonde. Ik begrijp nu hoe intens dit moet leven in mij. Veel leven we aan de oppervlakte. Dit zit diep.

Toen ik klein was, waren er een papa en een mama. En een zusje. We waren samen en woonden in een huis. We waren we. We waren een gezin en de verhoudingen waren duidelijk. Er was zorg en gezelligheid. Ik was nooit alleen, want er was altijd iemand die voor me kon zorgen. Er waren veel verschillende huizen. We verhuisden zelfs van west naar oost. Ik blijk nog steeds de taal en humor van mijn roots te missen. In het deel van het land waar ik nu al geruime tijd woon, zijn de mensen over het algemeen wat ingetogen en bedeesd. Ik mis het joviale makkelijke contact en weet dat ik in het westen al snel veel meer van mezelf kan laten zien, vlotter en vrolijker ben. Of zouden het toch nog inbeeldingen zijn? Hmmm. Laat ik stellen dat ik het heb ervaren als prettiger, zeker in sociaal opzicht. Vraag me dikwijls af de laatste tijd hoe mijn leven zou zijn gelopen als ik niet was verhuisd.

Verhuizen. Vakantie. En alleen zijn. Lieve lezer, ik kan mijn gedachtekronkels wel toelichten; ik schrijf om mijn verdriet te groeten. Een manier om met mijn emoties om te gaan. Omdat ik weet dat het signalen zijn van mijn ziel en mezelf steeds beter leer kennen. Ze is een alleraardigst mens. Kijk, kanker leerde me om niet langer voorbij te lopen aan mijn emoties. Ik groet ze nu. Ik schrijf. Ik wil er graag van leren om weer vooruit te kunnen. Wanneer ik schrijf over huizen en zorgen, dan weet ik inmiddels dat het thema "nest "een heel grote rol speelt in mijn liefste wensen. Zou best kunnen zeggen dat juist een nest mijn zielewens is.......

Na de kindertijd was er de pubertijd. Aan het eind vond ik een liefde. Als meisje droomde ik al van een gezin. Dat zou dan mijn nieuwe nest zijn. En ik zou moeder zijn. Lief was liefde en samen mochten we dit ontdekken. We waren jong en verliefd. Hoe zoet. Dit zoet werd wreed verstoord en beëindigd. Later ontmoette ik een jongeman die mijn echtgenoot zou worden. We kochten een hond en het Leven leek zo eenvoudig. We trouwden, verhuisden en kregen samen een kind. We waren een gezin. Ik was de koning te rijk. Ik merk dat ik omwegen noem om tot de pijnkern te komen. Het huwelijk ging voorbij. Ik schrijf maar verder. Er kwam een grote liefde plotsklaps. We reisden veel heen en weer. Latten heet dat. Ik was een jaar lang intens verliefd en heb zo lang gedacht dat dit nooit voorbij zou gaan, we samen oud zouden worden, maar neen...

Gister reed ik door zijn dorp. De vakantie was voorbij en de zon scheen naar lievelust. Ik ging naar huis. Het stille huis. Het lieve huis. En in deze nacht kruipt het spook eenzaamheid door mijn botten. Ik kijk er naar en schrijf dan maar. Huil maar wat.
De inbreker die geen inbreker bleek te zijn. Niemand die me opwacht en vraagt: hoe was het? (heb beslist lieve mensen om me heen hoor, maar zij wonen in hun eigen huizen). Al vaker kwam ik het thema 'eenzaamheid' tegen. Of het Godgewenste Nest!
Wanneer ik de spiri-teksten moet geloven is eenzaamheid een denkfout, omdat we allen zijn verbonden. En ik weet heus dat wij mense-mensen dezelfde mensenwensen hebben; een plek om te rusten, om te leven, om te lieven, om te koesteren. Een thuis. Een nest. Ik spreek over sociale opzichten, waarbij ik de noodzaak van sociaal contact nog wil noemen. Want hoe fijn was het eigenlijk dat campingburen groeten? Een praatje kwamen maken! Ik voelde me geborgen. Als klein kind voelde ik me geborgen bij mijn ouders. In mijn huwelijk was ik geborgen in ons klein gezin. Bij mijn nieuwe grote liefde was ik geborgen in zijn nimmer aflatende goede zorgen voor mij. Alles ging voorbij. Alles ging over.