Kwijt..

Vandaag is het precies twee weken geleden dat ik bij mijn lief was, omdat hij ziek was. Hij dacht aan een zomergriep. Het bleek een herseninfarct.. Vandaag (vannacht) is de eerste kans om te schrijven over de afgelopen tijd. Een tijd waarin ik hem kwijt raakte, zonder kwijt te zijn. Er waren kritieke dagen op intensive care. Er was een operatie. We leefden heel intens, op de rand van de snede! Gelukkig gaat hij goed vooruit. Hij is immers een gezonde jonge vent. Er liep alleen even iets anders in zijn hoofd. Eergister hoorden we zijn arts zeggen dat hij meende dat lief ' nu wel door de bocht was'. Hoe blij ik was dat ik weer heel even zijn ogen kon zien. Hij ging bewegen. Hij herkende. Even zwaait. En nu ineens rechtop zit in bed. Veel slaapt. Zelfs moet gymnastieken in bed. Fietsen! Voor herstel van spierkracht en tegen de trombose. Twee maal daags rechtop zitten blijkt een ware olympische topprestatie. Gister als klapstuk met looprek en begeleiding zelfs een aantal passen gelopen.. Hij ziet me wel. Herkent me wel. Maar zijn ogen staan anders. Moet nog indalen, uitlijnen, herstellen. Geen idee, maar het komt helemaal goed. De revalidatie-arts zei tijdens de intake dat het lang zal duren. Hij zal opnieuw moeten leren slikken, praten en lopen. En ik leef de dag. Doe wat moet en mag en verbaas me enorm over alle energie en toewijding. Van het personeel en van mezelf. Van de liefdevolle zorgen van zijn familie. Moeders met Lourdeswater op een zakdoekje dept zijn hoofd en longen.. Vaders die ik gister voor het eerst weer zag lachen. Zijn jongens die dit heel bewust beleven. Een broer, een zus en heel veel kaarten. Memo's die ik schrijf. Foto's die zijn gemaakt om hem straks te vertellen over de tijd die hij kwijt is. Ik ben hem niet kwijt. Hij is in een ziekenhuisbed. Ik lees de appjes van voor 7 augustus.... Kijk naar foto's van onze vakantie. Kayakken, picknicken, familiekiekjes. Samen koken, eten en plagen. Wat is er werkelijk belangrijk wanneer alles alles op scherp staat? Hij gaat goed. Hij doet het goed. Artsen zijn tevreden en verbaasd over zijn herstel. Wat hij laat zien. Inzet. Wilskracht. Ik ben mateloos trots op hem. Nu in de nacht schrijf ik. Schrijven, schrijven, schrijven. Leven, zuchten, hopen, bidden, leven, missen, missen, missen, missen, missen. De dagen zijn als een surrealistisch schouwspel. Allen acteur in dit plot? De dagelijkse gang naar de IC. De uiterst vriendelijke mensen daar. De familiekamers met een uitgebreide koffiemachien. Ik heb alle keuzes al gehad. Die IC afdeling is onbetwist de meest spannende afdeling van een ziekenhuis! Hoor de meest aangrijpende verhalen; scooterongeluk, aorta stuk, val van paard, sprong van balkon, zag geen uitweg, maar mislukt.. Of een hersenkneuzing, verkeersongeluk. Een zaak van hoop en beven, daar. Van verdwaasde gezichten vol ontzetting. Aangeslagen verbijstering. Zelf beleefde ik de eerste dagen alleen maar ontzetting. Zat ik twee maal in een gillende ambulance die dag? Op de verjaardag van mijn vader? Zijn auto staat voor de deur. Toch is hij niet thuis. Het is vreemd en went echt niet. Zelfs de buurvrouw vindt het naar. Wel ben ik blij met buuf. We appen goedemorgen en weltrusten en de nieuwtjes. Ze bracht al vlaggetjes. Voor straks. Als hij thuiskomt. En een strijkplank. Die had ik even nodig. Nu nog een stel armen om eens hartverscheurend uit te huilen. Alleen in bed is zo verschrikkelijk alleen. Ik ween en kijk in de nacht. Hoop dat je goed slaapt. Straks zal ik er zijn. Als je weer even loopt. Straks is over een paar uurtjes. Straks gaan we verder. Vol goede moed en een rotsvast vertrouwen dat alles helemaal alles helemaal goed komt! Straks.. En later? Later is van latere zorg. Nu is nu. We leven nog. En dat is alles wat telt.............