Au. Een gedicht voor mijn borst.

Het idee doet zeer. Nu ben je er nog. Wat deden ze toch met jou? Platdrukken voor mammografie. Prikken voor puncties. Radioactieve stralingen. Blauwe kleurstof ingespoten naast mijn tepel om de locatie van mijn schildwachtklier te bepalen. Niemand streelde jou de laatste tijd. Mijn borst. Ik gaf leven door. Ik voedde mijn baby. Lang lang geleden. Mijn borsten. Favorieten van mijn minnaar. Mijn borsten. Mijn decolleté. Mijn borsten. Mijn trots. Mijn borsten. Mijn sierraad. Mijn borsten. Mijn zorgzaamheid. Mijn borsten. Mijn moederschap. Mijn borsten. Mijn vrouwelijkheid. En de chirurg adviseert me met klem borstamputatie. Waar is mijn evenwicht? Ik rouw nu al. Nu. Nu er nog geen enkele behandeling is gestart. Ik hou me voor: "Het zijn slechts woorden". Er zijn twee borsten en die horen bij mij. Ach en wee. Het doet nu al zo'n pijn!