Bestraling

Hoi allemaal, Even een verslag over de bestralingen. Ik vind het een waardeloos en naar woord, dus ga verder met "Schtralerei"; klinkt veel gezelliger. ------- De aanloop naar dit verhaal is doordrenkt met zenuwslopende afwegingen, gesprekken en absolute vertwijfeling. Immers; niemand kan mij zeggen óf er nog kankercellen in mijn lijf zitten. Geen enkele arts of onderzoekmethode. Daarnaast kan men niet wéten of Schtralerei helpt, ja of nee. Men kan het ook niet controleren. Wèl heeft men kans op bijwerkingen op korte en lange termijn. De bijwerkingen kunnen varieren tussen matig en ernstig. De bijwerkingen kunnen tijdelijk en blijvend zijn. Over de aard vd bijwerkingen ga ik niet uitwijden. Men kan altijd nog googelen of simpel nalezen op deze site. ----- Wanneer ik mijn arts (radiotherapeut oncoloog) conftonteer met deze twijfels antwoordt hij het volgende; " Wanneer we twee groepen vrouwen zien in dezelfde situatie als u, dan leert de praktijk ons dat de vrouwen die bestraald zijn een grotere overlevingskans hebben dan de groep vrouwen die niet bestraald zijn". Maar, - vervolgt hij- " het is ook zo dat van de groep onbestraalde vrouwen er wel weer enkelen zijn die ook overleven". Het laatste deel van deze laatste zin weet ik niet meer precies uit mijn hoofd, maar de essentie is duidelijk. Toch? ------ Wat mij uiteindelijk heeft doen besluiten om toch te " kiezen" voor Schtralerei was beslist niet mijn wens om bestraald te worden, maar mijn enorme verlangen om verlost te worden van de stress; mijn Hollandse boerenverstand zei me: "Probeer het nou maar, waar blijf je zonder vertrouwen?" .... ------ Dan hoor ik " mijn" arts nog zeggen dat dit de meest krachtige behandeling is tegen kanker en dat men hiermee de meest optimale bescherming aanbiedt om terugkeer te voorkomen.... ------ Mijn behandelingsplan bestaat uit zestien dagen: zestien dagen bestralen, uitgezonderd het weekend. Inmiddels zijn er acht voorbij!! Dus nu kan ik je vertellen hoe het dan werkelijk gaat; blij dat nummer één achter de rug was. Pff. Gaat dat zó? Nummer twee ging goed. Nummer drie ging mis; ik bedoel; de bestraling ging goed ( veronderstelling), maar direct er ná werd ik inééns doodmoe! De andere keren ging redelijk, waarbij ik wel een patroon ontwaar: fit in de morgen, reizen met taxi, aldaar wachten, thee en plee. Uitkleden, liggen, uitlijnen, behandeling, aankleden, moe, thee, plee, terugreis taxi, thuis op de bank blijven zitten voor een paar uur. Bijkomen! ---- Nu lees je overal over vermoeidheid. "Mijn" arts zegt dat er ook vrouwen zijn die gewoon door blijven werken en tegen collega's zeggen: ' ik ga even een uurtje weg'. Bikkels?!? Ik snap dat niet. Echt niet. Nu kun je best wel lopen en alles, maar de vermoeidheid lijkt toch wel wat op de vermoeidheid bij chemo. Alsof er geen kracht meer in je bloed zit. Zo zeg ik het maar. Het herstelt wel door de slaap. ----- Belangrijk aan mijn relaas is het besef dat het míjn relaas is! Ik wil maar zeggen dat dit niet ' leading' is, omdat dit een persoonlijk verslag is. ----- Het laatste half jaar ben ik namelijk elke dag aan het lezen over kanker: lotgenoten op facebook, websites bezoek, tijdschriften, documentaires, populair wetenschappelijk onderzoekresultaten, holistische kijk op zaken, etc etc. Het is prima om te lezen. Het is prima om te weten. Het is fijn om welterusten te lezen van een volslagen vreemde lotgenoot. Het is goed om een inloophuis te bezoeken. Het is alleraardigst om belangstelling op te merken voor mij uit mijn omgeving. Maar waarom denk ik dan dat ik eerst een recent medisch rapportage zou moeten vermelden? Ik bén niet " mijn" kwaal!! ------ Ik merk door al dat gestudeer de focus ligt op informatie; hoe hiermee te leven? Wat moet ik eten? Wat moet ik denken? Wat moet ik verwerken? ---- Zodat ik nóóit, maar dan ook nóóit geen kanker meer zal krijgen? Zodat ik op z' n liefst zo snel mogelijk hélemaal " beter" ben?! En zo snel mogelijk mijn leven weer kan oppakken?!? ------ Leven oppakken??? Is het leven dan gaan liggen??? Waar is het leven dan??? Wat is mijn leven dan??? Blijf ik nou net zo lang leven als zonder kanker??? Leven Leven.....!..... ------ Het lezen, spreken, schrijven over borstkanker is goed, maar ik weet dat ik ben vergeten dat er meer is dan lezen, spreken en schrijven! Er is ook lachen, zoenen en zonnen- om maar een aantal te noemen! ---- En dát was ik kwijt!! .... Dus nu ben ik af en toe dat Leven aan het oprapen... ---- Koesterend koester ik de lente zon in mijn achtertuin! Mijn nieuwste hobbies, -pinterest en humor tv-, brengen me veel plezier. Met zoveel lieve vrienden die meereizen naar Schtralerei, wordt er meer gezoend! Nog zeven maal nach Schtralerei... Blijf mij nabij. Dan blijf ik schrijven. En oprapen. En lachen. En zonnen. En zoenen. SMÁK!💋