Blog vanuit ziekenhuis!

Lieve schatten, waarde lezers, Middernacht. Ik lig in een ziekenhuisbedje in Amsterdam. Vanmiddag om twee uur ben ik geopereerd. Ik ga jullie van alles vertellen van alles wat ik heb beleefd! Vroeg op. Half acht schilder in huis. ( mijn huis wordt nu gerenoveerd en ik ook;) Vertrek half negen. Vriend B haalt me op. Ik moet me om half twaalf melden. Ik neem graag de reservetijd wat ruim. In case of file. En no hurry at all. Wèl belangrijke afspraak! De hele week wanneer ik denk aan de operatie komt er een lichte draaikolk in mijn buik, die me laat voelen dat ik dit dat gaat komen best wel spannend vind. Gewoon eng. Ik probeer met mijn cellen te praten, ik bedoel te luisteren naar hun bevindingen en geluid. Tis moeizaam te horen. Is het ingegeven door wijsheid of spreekt weer mijn hoofd? Ai. Afleiding helpt wondergoed. Dan is draaikolk stil gevallen. Geen last. Maar oh wee als mijn gedachten weer afdwalen: nog 4,3,2,1 dagen.. Ik communiceer naar mijn omgeving dat ik álle vertrouwen heb in AVL. Voel ik dit ook? Ja. Kan het niet anders? Neen. Wees verstandig. Dit hoort bij behandelplan en we zijn op weg naar genezing. Toch heb ik moeite met dit. Het snijden. Hoe gaat dat dan? Met de chemo wéét ik inmiddels dat het " a hell of a job" was. Maar ik had tenminste mijn twee (fraaie) borsten! Ai. En straks... Jahaa. Borstbesparend.. Lieve God, beste lezers, wát ben ik blij dat ik toch hier behandeld mag worden!!!!! In mijn woonplaats is het advies borstamputatie. Zonder meer. Geen twijfel. Ruchzichtlos! On ver bid de lijk #*!((, .... Kijk nu! Ik kijk. Ik zie mijn borst. Enigszins gehavend, maar toch heel netjes gedaan. Chirurg meldt dat hij 28 gram heeft weggehaald. Hoeveel is dat? Ik bedoel: hoe moet ik me dat voorstellen? Ik heb thuis wel een brievenweegschaal. Ik weet ongeveer wat 20 gram is. Bij meer moet meer porto op een brief. Ik zie de weegschaal voor me, maar kan nog steeds geen beeld bepalen in mijn hoofd over het weefsel, de partij cellen..? ... Afijn. Tis achter de rug. Hoeveel mensen branden vandaag een kaarsje voor me?! Ik stuurde een memo naar mijn netwerk. Uiteraard vrienden, geen zaken netwerk. ( ook maak ik geen enkele melding op facebook. Ik vind dit tè privé). Allen reageren. Met echte en virtuele kaarsen en toezeggingen voor gebed. Prachtig, hartverwarmend en heerlijk tegelijk. Ik voel me gedragen en word warm bij de gedachte dat er zovelen zijn die aan me denken. Allemaal mensen waar ik op de één of andere manier een betekenis heb in hun leven... Van aardig tot intens. Van werk tot hartsvriendin en alles tussen in. Dat is wel het aardige van dit spannend avontuur: de aandacht. de betrokkenheid. Mensen laten hun hart spreken. Er liggen lieve kaarten op de mat. Ook is dit hele gegeven van meebidden opmerkelijk. Komt doordat dit duidelijk is voor iedereen: datum, actie. Dan weet men hoe te reageren. Met die hele periode chemo (3 maanden) ligt dat anders. Dit is slechts een dag. Het feit is duidelijk: tumor is minder, vrijwel verdwenen en die word weggesneden. De kleine klier van 3 centimeter ook. Bij een MRI bleek dat ook deze was aangedaan. Deze is ook verwijderd. Ik merk dat ik veel te melden heb. Ook over afgelopen dagen. Een blog dat niet afkwam. Terug naar nu. Oh wat een zaligheid: een kamer alleen!! Mijn kamergenootje ging naar het diner weer naar Assen. De feitelijke toedracht volgt nu: half twaalf melden. eerst bloed prikken. naar de 5e etage. aanmelden. wachten. mini dutje in stoel. naar mijn kamer. zuster geeft uitleg over bedknoppen, tv, pc, laat toilet en douche zien. Op bed ligt een blauw operatiejasje op me te wachten. En een groen mutsje hangt te hangen. Ook voor mij. Straks. Ik heb ook een kast en een kluisje. Een restaurant voor patienten waar vrijwel doorlopend ik eten/drinken mag pakken! Luxe. Niet voor bezoek. Om half één krijg ik een verzameling pillen: paracetamol 2x 500 mg. Maagbeschermer Diclofenac ( en een ontstekingsremmer? dat weet ik even niet meer) en een Oxazepam om wat rustig te worden. Braaf genomen. Sinds vanmorgen acht uur niet gegeten. Sinds tien uur niet gedronken. Moet zo. Doe ik. Ik heb nog een uur. Ben al aardig rozig. Ik stuur B maar weg. Kan ie lekker naar buiten. Ik ga fijn pitten. Geen pil nodig zeg! ( tijdens bloed prikken was ik nog nerveus: ik hoú er niet van. ik nam mooi ' Bach rescue remedy' en werd al snel héél relaxed!) Dit gevoel houdt daarna aan! Wanneer we langs het restaurant lopen, ruik ik toch warme appeltaart.. Jammie! Ik beloof mezelf deze te eten zodrá dat mag!! Eigenlijk wil ik zuiver Moerman gaan ' doen', maar dit past nu bij mij en de situatie en maakt het feestelijk voor mij. Ik dutten van 12.30 tit 13.30 uur. Wat heerlijk. Ha. Het is 1.11 uur. Ik schrijf over gisteren. En moet even lachen omdat ik deze blogs al máánden maak met één vinger en een smartphone. Ik ben schrijfster! Twee jonge mensen komen me wegbrengen voor de OK. We babbelen wat. Overal wordt naar mijn naam en geboortedatum gevraagd. Oh. En ik mag met een stift een pijl zetten op de borst die wordt geopereerd. Extra controle zegt de zuster. Blauw shortje is aan. Ziekenhuisonderbroekje.Verder niets. Ik vraag een extra deken. Die is er snel. Mijn bril gaat op. De gang op. De lift in. Ik laat me rijden. Dan in een zg.voorkamer. Ik spreek een assistente anathesie. Vragen over allergie e.d. Infuusnaald. Ik heb ook een voorverwarmde deken om gekregen. Fijn!! De bril moet toch weg. Anders zijn ze bang dat ie kwijt raakt. Zuster neemt m mee naar mijn kamer. In de OK ziet het er hagelnieuw uit, zonder bril. Mensen geven handen. Noemen namen en functie. Goed. Ik maak nog grapjes met de chirurg. De sfeer is ontspannen. Ja. Ik zelf ben ook volslagen ontspannen. De narcose komt. Wanneer ik wakker word, ben ik op mijn kamer. Het ritje op de gang nu gemist?! Ik zie vriend B en M. Lieve mannen. Ik vertel en merk dat ik snel helder ben. Het is half zes denk ik. Vriend M blijft even. Dan komt mijn diner! Vis. Aardappelpuree en groente. Joepie . Ik heb echt trek en smul!! Hierna helpt vriend B me in mijn pyjama en vertrekt nu het nog licht is. Ik blijf. Ik app wat mensen. De pijn was schrijnend. Net als je je knie bij een val heb geschraafd. Valt reuze mee. Ja.er zijn pijnstillers. Ik kan mijn arm bewégen! Heel anders dan na de poortwachtklierverwijdering in het andere ziekenhuis. Daar kon ik een week mijn arm niet gebruiken en een maand niet op mijn rechterkant slapen. Dus dat verwacht ik nu ook. Toch is het anders. Beter. Veel beter. Ik lees. Mijn ogen zijn moe. Om 21 uur slaap ik. Om 23 uur wakker. Bloggen!! Op mijn nachtkastje zie ik een glas water met tabletten: opnieuw 1000 mg paracetamol en een maagbeschermer. Ik heb geen pijn. Ik vind het wat veel en besluit de bijsluiter te lezen van de fabrikant van de pijnstiller die in mijn toilettas zit. Deze schrijft dat de maximale hoeveelheid paracetamol 1500 mg is per 24 uur. Ik bemerk dat dit nu op 3000 mg komt in 8 uur. Ik vind dat wel heel veel. Wat te doen? Denk aan mijn lever en nieren. Mijn chemo mutsje is nat van het zweet. Nooit gehad. Ik besluit om Arnica D 6 druppels te nemen. Hier heb ik zulke goede ervaring mee. Het eerste middel bij vallen, herstellen in de (cursus) homeopathie. Morgen maar eens vragen aan een zuster.. Dat hoeft niet. Zuster Nena kwam nog even kijken zojuist. Ik vertel haar mijn twijfels en dat ik nu geen pijn heb. Ze antwoordt: " nou, wanneer je geen pijn hebt, dan hoeft het niet". Ik blij zeg! Tis laat. Ogen worden zwaar. Ik geniet van mijn private room. Het geluk dat ik voel omdat er veel mensen meeleven. Klapper: mijn mentor M stuurt kosmisch licht naar de medische staf en ' mijn' paragnost helpt me om goed uit de narcose te komen. Zaken die we niet kunnen meten, maar wèl weten! Ervaren! Ik hoef het ook niet te begrijpen. Het voelt heel heel goed. Voorheen enorm goede resultaten beleefd door diezelfde paragnost: ik werd niet meer misselijk door de chemo. Voor tussenkomst van de paragnost wel! Vergeet ik nooit meer. Ik vroeg het personeel hem te bellen wanneer de operatie helemaal achter de rug was. Ik had ook een kaartje geschreven. Ze plakten het op mijn hoofdeinde. Ze belde! Ik kreeg verslag van het gesprek. Ik was blij en voel me gezien. Tis een kleine moeite voor hen. In een reguliere omgeving dit vragen. En dit respecteren!! Chapeau. Hier zie ik weer de toewijding van AVL personeel naar de patiënt toe. Twee uur. Klaar. Waarschijnlijk mijn langste blog. Ik ga goed. So far so good. Weltrusten!