Onthutst

Vandaag is het een week geleden dat ik uit het ziekenhuis kwam. De week verloopt erg goed, mede door het zorgrooster dat vriendin C heeft opgesteld: je gelooft het niet, maar élke dag komen er twéé vriendinnen op bezoek om me te helpen! Met de herinnering van de poortwachtklieroperatie nog in mijn hoofd had ik opnieuw verwacht dat ik een weeklang mijn arm niet zou kunnen bewegen/ gebruiken. Ik had toen echt steeds iemand nodig bij aan- en uitkleden en bij meer dagelijkse dingen die je tegen kan komen. Er kwam geen wijkzuster. Huh? Ik ben geopereerd. " was niet nodig" zei het ziekenhuis. Oh ja? Vandaar mijn vraag om hulp in mijn netwerk vriendinnen. 'sMorgens om tien uur tijd voor een praatje en wat er gedaan moet worden. De was. De vaat. Stofzuigen. Bed verschonen. Ik merk dat ik veel praat. Over hoe opgelucht ik ben. Dat het écht is meegevallen. Dat ik nauwelijks pijn heb. Dat ik zo vreselijk dankbaar ben. 'sMiddags om vier uur weer een engel die luistert en voor me kookt.. Ik ben zo blij en dankbaar. Omdat de chemo voorbij is. Een hel. Omdat ik mijn tiet nog heb. Omdat ik op knap. Maar ook zo blij omdat ik me zo ontzaglijk gedragen voel door mijn vriendinnen! Dank meiden! Sinds de operatie is er veel veranderd. Ben ìk veranderd. Ik weet het. Ik voel het. Een stille blijde ondertoon. Een kalme vreugde. Een vooruitgang. Een herstel. Een vergroot bewustzijn. Klinkt wat zweverig misschien. Ik ga het toelichten; ik kijk met andere ogen naar alles om me heen. Haast alsof ik het voor het eerst zie. Verbazing. Verwondering. Liefde voor mijn vertrouwde spullen in huis. Ik merk dat ik hardop tegen de gietijzeren kachel praat: " wat kan ik me verheugen op de dag dat jij gaat branden!" Mijn huis wordt nu gerenoveerd. Boven kreeg ik romantisch kleine raampjes,die je naar buiten kunt openen als bij Vrouw Holle die haar dekbed uitklopt. Dikwijls loop ik naar boven om naar die ramen te kijken. Zo leuk! Alle bezoek moet mee naar boven. Kijk eens hoe mooi. Ik voel mezelf een bofkont dat ze deze oude woningen dicht bij het centrum toch willen opknappen. Ik voel me een zondagskind die de dans ontspringt: Tumor vrijwel verdwenen. Borstbesparend. Goede prognose. Ik word helemaal beter.... Ik kan het niet bevatten. Alleen het gevoel in mij als van een jarig kind is voelbaar. Al de hele week. Ook is er deze week een oncoligisch verpleegkundige op huisbezoek van Care For Cancer. Fijn dat ze even naar mijn borst kijkt en de twee littekens. Ik doe mijn verhaal uitvoerig en krijg tips voor de verzorging. Deze zorg kan je vijf maal 90 minuten krijgen gedurende het traject. Gewoon aanvragen. Gewoon vergoed. Vriendin A meldt dat ik wel een BH moet dragen voor het herstel. Ik koop straks nieuwe zonder beugel. Vriendin I brengt zomaar een gebakken visje. Vriendin N neemt courgettesoep mee en stofzuigt de hele bliksemse boel. Die bouwvakkers sjouwen maar in en uit. Ze worden wel steeds knapper. Gister deed ik mijn huispak uit. Mijn kleren aan. Van herstellen naar.. Ja. Naar wat? Vanmiddag komt zomaar weer vriendin I. Ik zeg haar; " jij trekt me steeds weer tot leven". Ze nam me al eens mee uit fietsen. Ze neemt me nu mee naar de supermarkt. Ik ga op de fiets. Beetje eng. Dikke jas aan. Help. Mijn mooie wollen jas is veel te wijd geworden. Gek. Hij zat goed.. De wind kiert nu langs mijn rug en buik. Jakkie! Terug naar binnen. Andere jas. We vinden een oud donsjack van mijn dochter. Een S. Pas ik nooit in denkt het hoofd. Essayez. En dan past het wèl! Huh? Het zit warm. Tien kilo kwijt. Waar bleef het? Het is wel mooi, maar toch ook een beetje gek. Mijn mannen (exen) vinden het mooi. Ik kijk er naar alsof ik een meisje van zestien ben. Tja?? We fietsen. Hmmm. Wat is het heerlijk buiten. Pruik op hoofd. Leuke wollen baret erop. Warme oren. Dikke sjaal. We gaan naar Albert Heyn. Ik pak een kar en leun er op. Mijn benen zijn nogal wiebelig merk ik. Fijn dat ik kan leunen. Ik rijd de kar naar binnen. Het lijkt warempel net alsof ik pas bevallen ben! Voor het eerst na een week weer buiten. De geluiden brommen en gonzen om me heen! Vriendin ziet het en zegt bij mezelf te blijven. Het is veel. Het is indrukwekkend. Het is druk. Het is zaterdag. Ze blijft dicht bij me. Ineens begin ik hardop hartverscheurend te huilen, midden in die supermarkt!! Schokkend mijn hoofd in haar hals. We houden elkaar vast. Ik huil zó. Ik huil. Ik ben buiten! Ik ben in de supermarkt! De gewone dingen.. De gewone dingen!!! Volslagen onthutst sta ik een tijdlang te kijken naar alles om me heen. Ik sta in een supermarkt! Meer tekst weet ik niet. Ben helemaal van slag. Pas thuis begrijp ik waarom; " ik mag weer mee doen....."