Hink stap sprong en nóg een stap!?!

Weer nacht. Het kleine witte vlak op mijn smartphone wacht op mijn letters. Geduldig en altijd present om mijn nieuws op te vangen... Jullie, mijn lezers.. Vooruit: ik ging gister naar het ziekenhuis voor de uitslag over de operatie. Deze is inmiddels twee weken geleden. Sindsdien voel ik me zo opgelucht, gezond en dankbaar. Ik sprak gister een verpleegkundige en een radioloog. Meer kan ik nu niet schrijven.... Ik spreek over een paar uur een internist... Eigenlijk wil ik het allemaal vertellen hier.... Eigenlijk wil ik..... Ik vertrouw het Leven! Ik wil alles begroeten. Dit ook. Maar.... Ik heb toch óók miljárden gezónde cellen??! Wordt vervolgd... Inmiddels is het vrijdagmiddag vier uur. Ik merk dat ik nu twaalf uur achter elkaar onafgebroken met dit nieuws bezig ben en nog steeds wacht op het telefoontje van de internist.. Hoop snel meer te berichten, dit even te laten wat het gewoon is: een enorm dilemma om daarna maar gewoon weekend te vieren...