Schrik

Zoals je kunt proeven uit mijn voorgaande blog ( hink-stap-sprong), zal de behandeling mogelijk aangepast moeten worden. Meer kan ik nu niet zeggen. Eerst goed gesprek met internist voeren... Gisteravond zit ik tv te kijken. Ik kijk nauwelijks hoor. Ik kan er niet tegen. Bovendien nam de pc de tv tijd over. Enfin. Ik werd getipt dat er cabaret zou zijn. Nou, daar ben ik gek op. Ik kijk. Ik lach en vergeet. Ik kijk en geniet. Nadien zap ik nog even. Een spelshow. Weinig potenties, maar wel gezellig. Een gevoel van vroeger: samen tv kijken, heel gewoon en heel gezellig. Ik ben nu alleen thuis. Dekentje op de bank. Fijne nootjes bij de hand: ik vier het weekend! Wanneer ik na afloop de tv uit druk is er een fijn " na- genieten-gevoel". Dan! Opeens! Flitz! Is er die harde snijdende waanzinnige werkelijkheid: ik heb kanker! Ik was het kwijt als ik lach. Ik was het kwijt. Nu niet. Niet meer. Al maanden kleeft dit horrorscript aan mij. Mijn naam. Mijn leven. Maar kanker is niet slechts een nare kwaal. Het brengt me ook bewust- zijn. Een verruiming van mijn bewustzijn. Niets is meer vanzelfsprekend. Sinds de operatie kijk ik met andere ogen om me heen. Ogen van intense dankbaarheid. Het gevoel wordt verbrijzeld door woorden uit het ziekenhuis. Ik huilde de longen uit mijn lijf. Ik gilde tot ik was uitgegild. Een aanrader. Narigheid een plaats geven! Ik geef het geluid! (Doe ik wel als ik alleen thuis ben. Ben veel alleen thuis). Ik kijk tv. Ik schrik. Ik gil. Ik typ. Ik slaap. Ik kook. Ik leef.... En dat ik leef verbáást me. Verbaast me steeds. Lange tijd heb ik stil van binnen dikwijls gemopperd op mijn lot. Voordat de diagnose kwam. Nu het hoofdstuk 'kanker' is gekomen is er geen tijd om te mopperen. Tis alleen overleven. Na de 'gil-hellup-dag' besloot ik dat het mooi was geweest. ( ik nam wel een mix remedie Bach Bloesems om mijn emoties in balans te brengen). Ik besloot om het nieuws even te parkeren en níet op de eerste plek te zetten. Ik besloot om weekend te vieren! Een dierbare vriend zei me om nu ' quality-time' te nemen en mijn rust te nemen. Nou, ik neem zijn advies graag ter harte. Ja. Weer nacht. Ik typ. Het is heerlijk stil. De klok terug zetten. Straks wordt het licht. Een nieuwe dag. Het Leven zélf weet hoe dat moet: een nieuwe dag. Mijn lijf heeft ook een wijsheid. Ik wil naar je luisteren. Diep in mij wéét ik wat goed is. Ken ik mijn talenten. Proef ik wat mijn hart laat dansen. Zie ik waaruit ik winst kan halen. Dus ben ik gestart met ademhalings-oefeningen. Slaap ik ineens met het raam open. Kleur ik mijn kleurboek. En schrijf en schrijf. Omdat het stróómt. De woorden. Als vanzelf. This is me. En ik vertrouw het Leven! Me gegeven! Ik koester het! Met alles wat in mij is...