Ik dans

Vanavond gedanst. Net thuis. Nagloeien. Biodanza! Een dansvorm zonder pasjes. Dansen wat je voelt. Je lijf weet hoe. Sinds twee jaar in mijn leven. Een start van een gestage ommekeer. Dansen als expressie. Samen. Alleen. In een kring. Een docent en een gymzaal en twintig mensen. Ze worden als familie. We dansen. We praten dan niet. Het heeft me veel, heel veel gebracht. Toen ik pas begon had ik moeite met de ruimte om jezelf te laten zien. Zei de juf dat je je hart mocht openen, dan dacht ik: helluppie en nu? Ben je belazerd! Ik had werkelijk het idee dat ik de meest stijve trut was in die hele stad. Met mijn haar in een keurig lief knotje. Ruimte om mezelf te zijn. Mezelf te laten zien. Plezier in de dans. De muziek. De contacten. We kijken elkaar veel aan om goed te kunnen afstemmen. Mooi. Gaanderweg verdween de knot. Gooide ik mijn haar los. Kwam de bevrijdende lach. Kwam ik ook weerstand tegen. Dwarrelden tranen als ik aan iemand dacht. Nu gaat het heel goed. Ik dans veel voor mezelf. Liet alles los. We zijn twee jaar verder. Ik dans normaal elke week mee. Na de operatie ben ik snel moe. Ik verzuim twee maal. Alle andere keren dat ik hier ben, ben ik van de partij. Ook als ik hondsberoerd ben. Ik lig de hele avond op een matje. Kan niet dansen, maar ik bén er! De dans. De mensen. Het contact. Het is zoals ik altijd had gehoopt, gezien, geweten hoe mooi dat kan zijn. Ik voel me vrij om in het voorbijgaan een andere danser ( danseres) licht te strelen als ik dat zo voel. Ik ben vrij. Ik ben mij. En ik ben blij. Lijkt waarachtig een reclame-tekst voor Biodanza. Terugschakelen naar kanker. Ik kan vertellen wat dit voor mij is aan de hand van volgende gedachte: (ik was rock bottom ziek van de chemo. dacht dat ik wel eens kon sterven). Ik vroeg me af, wáár ik voor lééf?? Is het mijn werk? Huis? Kind? Vriendinnen? Wát is het dat ik lééf? Ik nam de tijd om goed te voelen.. Huis, werk, alles leek op ' geven' ! Ik zie Biodanza en besef dat ik er zoveel warmte geef, maar ook zoveel kríjg! Dat laat me leven. Dat laat me stralen. Ik begreep dat ik voor Biodanza lééf. Wil leven. Biodanza houdt míj in leven. Nu ben ik snel lyrisch. Men kan mij naief noemen. Maar mijn hart jokt niet. Tis biodanzaaaa. In een oefening vanavond merk ik iets wonderbaarlijks: ik voel de zegeningen van mijn eigen handen. Dit is een dans voor onszelf. We maken gebruik van de liefde uit ons hart. Warmte voel ik in mijn huid, zonder aanraken. Kan wel aura zijn. Ik weet dat niet. Ik weet wat ik beleef. Ervaar. Alsof ik mezelf zegen. Vroeger- vóór kanker- was ik van mening dat alleen een dominee kon/ mocht zegenen. Nu weet ik, voel ik, dat ik ook kan zegenen. Ik zegen van alles: mijn eten, mijn pruik, mijn talent, mijn verdriet, mijn lotgenootjes, de zon, de nieuwe dag. De tandenborstel. Ik zegen. Het is zo goed om aandachtig te zijn voor alles wat er is. Ik voel me rijk met al die zegeningen. Ook voel ik me weer een zondagskind nu een tweede ronde van drie maanden chemo is afgeblazen; de internist en ik zijn overeengekomen dat dit van geen toegevoegde waarde is. Een verhaal apart. In een ander blog licht ik dat wel toe. Nu is het nog steeds een kwestie van nagenieten. Helemaal top om eigenliefde te ontwikkelen. De sleutel tot heling geloof ik. In die liefde is alles goed en heb ik niemand nodig. Ook overtuigd dat er genoeg liefde is voor iedereen. Het hangt in de lucht en je kunt het zó plukken... Ik wens mijn lezers een liefdevolle nacht. Of dag. Afhankelijk wanneer je dit leest. Kanker. Dansen. Er is meer dan alleen kanker. Vandaag was ik erg moe. Veel in bed. Krachten sparen voor Biodanza. En ik ging! En ik dans! En ik vertel over mijn borst aan de groep. En over " nieuwe ogen" die ik na de operatie heb " gekregen".. We dansten dankbaarheid. En alles is dan oh zo goed. Morgen spreek ik twee artsen. Ik ga slapen met een smile op mijn face. Rust en plezier in mij. Ik zal slapen. Ik blijf schrijven. Het stroomt. Het leeft. Ik mag léven... God dank!