Bloot

Oeps! Vanmorgen had ik nog haar op mijn hoofd. Maar ik merk de laatste dagen wel dat het vervilte matje haar- dat ik liefkozend " mijn kroontje" noem, nog maar aan enkele haartjes hangt... Tja ik zie het schuiven. Tja. Soms is er kriebel. Tja. Hoe zou ik zijn zonder? Eigenlijk lijkt het ook op een vreemd soort toupetje. Zie je het beeld van een man op leeftijd met een open sportwagen? En dan dat toupetje op zijn hoofd? Er zijn ook mensen die het stukje haar " cavia" noemen. Afijn. Ik ben dus geen man. ( zeker weten, Aurinka? Ha ha!) En mijn lieve malle mooie haarwerkje gaat behoorlijk los zitten. Het wiebelt helemaal. Nou, en toen vanmorgen... Ik nam een schaar.. Ik zucht eens diep.. Ik kijk in de spiegel.. Ik pak een andere spiegel. Zo zie ik ook de achterkant. Ik heb een prachtige vorm hoofd. Niets om voor te schamen. Wanneer was ik voor het laatst kaal? Als een baby! Maar dat weet ik zelf niet meer. Ik kijk naar de schaar. Ik besluit dat het goed is geweest. Oh, wat was ik trots dat ik na acht weken chemo nog kan zeggen dat ik nog mijn eigen haar heb! Het zilver van de schaar weerschijnt in het licht van mijn nachtlamp. Ik open het gordijn voor het daglicht. Mijn bril op mijn neus. Ik kijk. Ik slik. Ik knip. ----***----:( Er klinkt opnieuw een zucht. Ik zie ineens een beeld van een navelstreng voor me. Een vergelijking met mijn laatste haren, die toch maar zo haar best hebben gedaan om het grappig haarwerkje van mij op mijn hoofd te houden... Ai. Het is gebeurd! Ik heb het haar in mijn handen. Mijn haar!! Ik kijk. Het lijkt op een vogelnestje. Prachtig gemaakt!! Ik kijk en streel het. Ik koester het. De spiegel kijkt mij aan. Ik zie mij. Ik kijk in mijn ogen. Ik zie mijn hoofd. Mijn blote schedel. Ik zie het voor het eerst in mijn leven..... Ik buig me voorover naar het spiegelglas in mijn slaapkamer. Ik kijk in mijn ogen. Ik kijk goed. Ik zie mijn ogen. Mijn lippen drukken zachtjes een kus op de spiegel. Tranen lopen over mijn wangen. Doorlopend. Ik fluister zacht: " ik hou van je"