Weerstand onder nulpunt

Tja. Geen goed nieuws. Ben bezig met de vijfde kuur. Ging aanvankelijk goed. Geen misselijkheid door hulp magnetiseur. Dank de kosmos! Maar sinds een week gaat het helemaal mis: slikken gaat niet doordat slokdarm is aangedaan. Eten gaat niet vanwege pijnlijke tong. Praten gaat moeizaam. De uitgang staat in brand. Dat heet anusscheuren of kloven. Dat wil je niet; elke keutel is als een bevalling waarin ik loop te kermen van de pijn. Ik tril op mijn benen. Ik heb verdovende zalf. Helpt iets. Mijn linkerpols doet zeer. Mijn rechterbovenarm. Mijn hele huid is aangedaan deze reis: de huid van mijn gezicht is als verdoofd. Niet aankomen. Je kent het gevoel wel bij de tandarts. Mijn oor zit dicht en doet pijn. Mijn ogen plakken aan elkaar. Mijn armen kan je niet aanraken. Zo zeer doet het! Vrijdagmorgen was ik zo verzwakt dat ik niet in staat bleek om mijn eigen pap te maken! Na een kwartiertje op, móet ik liggen! Daarbij wordt mijn huis gerenoveerd. Ik moet uit mijn huis. Het dak gaat eraf. En eigenlijk moet ik toegeven dat ik voldoende kenmerken zie die duiden op een depressie.. Enfin. Ziekenhuis bellen. Komt veel voor, vrouwen met borstkanker en depressie, hoor ik de verpleegster aan de telefoon zeggen. Anuskloven zien we hier ook veel. Fijn dan. Gister heb ik niet meer kunnen eten dan een half kopje soep en thee. En een zakje ORS. Was bij een arts in mijn woonplaats die me dat had geadviseerd. Ik ben van slag als ik zie dat ik drie kilo in een week ben afgevallen. Nog even, dan pas ik weer in mijn trouwjurk! Mijn opsomming narigheid is geenszins bedoeld om nieuwe patienten af te schrikken. Neen! Ik lig nu in bed. Half twaalf. Kan niet slapen van koorts, buikpijn en de huid van mijn uitgang. Terwijl ik zo moe ben. Ik schrijf uit onmacht!! Ik hou mezelf steeds voor dat alles voorbij gaat. Dat houd me op de been. Anders zou een mens gillend gek worden. De klachten beleef ik nu allen tegelijkertijd. Niet te doen! Ik ben nu bij een superlieve vriendin, die echt geweldig voor me zorgt. Biologisch kookt en alles voor mij fijnmaakt met de blender tot vloeibaar of babyvoeding. De schat!! Vandaag vier happen havermoutpap gehad. Half kopje bouillon van bleekselderie. Half kopje thee. Een waterijsje. Half kopje ORS. Ik kom bij lange na niet aan twee liter!! Nog geen liter!! Ik heb het al eerder aangegeven bij het ziekenhuis. Maar men zegt dat zelfs een infuus een tijdelijk lapmiddel is. Ik moet gewoon drinken! De arts hier constateerde verhoging en dat ik weliswaar aardig ben uitgedroogt. Ze overweegt sondevoeding door mijn neus. Wanneer ik vertel dat ik zo verzwakt ben, trekt ze het aanbod in. Ze zegt dat " we het risico niet willen nemen om u op te nemen in verband met uw geringe weerstand" Het ziekenhuis blijkt één grote bron van bacteriën te zijn. Ik moet maar naar huis. En ik moet maandag maar mijn ' eigen' ziekenhuis bellen. " omdat zij weten welke medicijnen ik gebruik". Dat kan ik zelf wel toelichten: niets!! Ja. Een AC kuur. De vijfde. Moet ook zeggen in dit horrorverhaal dat diezelfde kuur er voor heeft gezorgd dat de tumor is geslonken van een doorsnede van 7 centimeter naar 7 milimeter. Maar gek genoeg kan ik er niet eens blij mee zijn. Omdat ik me zo miserabel voel. Nu ook hoofdpijn. Niet vreemd: vochtgebrek. Wat is de zin van dit alles? Leven is nu lijden. Het mooiste is de hartverwarmende zorg van vriendin I. Wereldwijf! En ik lig hier. Ik schrijf. Ik schrijf maar wat om de tijd te doden. Maar diezelfde tijd werkt ook voor mij: alles gaat voorbij!! Nog een lichtpuntje: bij controle gister bij die arts bleek mijn hart goed, mijn longen goed en mijn bloeddruk. Lief lief lijf. Wat een aanslag!! Ik zou zo graag anders wensen. Ik schrijf. In bed. Te moe om te huilen.. Ik schrijf....