Essentie

Wakker. Smartphone. Toilet. Ontlasting. Auhau. Hoeraa. Strompel de trap af. Gordijnen open in deze villa. Ik groet de kat. Zet thee. Maak pap. Het moet tien minuten koken; zo lang kan ik niet staan. Ik pak een stoel en kijk naar de pan. Ik moet het zakie wel in de gaten houden, want ik ben hier te gast. Tien minuten. Ik kijk naar buiten. Buren groeten elkaar. Een straatbeeld. De pap. De warme pap. De pap die mijn maag gaat vullen. Het blijkt vrijwel ondoenlijk om mijn eigen pap te koken, maar een private nurse is er niet. Dus je moet wat. Terwijl ik naar de pap tuur denk ik : " ach, al die andere dingen? Daar kan ik me straks wel weer druk om maken!" En ik zie mezelf als een heuse stresskip in het verleden, die zich druk kon maken om allerlei zaken. Ik kan me nu echt nergens druk om maken. Niet dat ik totaal ontstresst ben. Neen. Maar er is nauwelijks energie. Ik snap niet hoe het kan dat ik nog leef! Een week at ik niet. Kon niet. Drinken zo moeizaam. Een halve liter per dag.. Radeloos. Moedeloos. En nu is er alleen maar die pap! De kale essentie vandaag is PAP. Het draait nu echt alleen om deze basale zaken: Eten, drinken, plassen, poepen!! Ik ben hier alleen met de kat vandaag. Mijn hoofd denkt: jasses. zit ik hier alleen. ben al zo verzwakt. Daarna: (ik doe mijn stinkende best om een Aurinka 2.0 te worden!!) Dus daarná denk ik: okay. ik ben zwak. maar ik heb vandaag het rijk alleen! kijk. Ik geniet van de nieuwe bank. Het marmer aanrechtblad. Het licht in huis. De stilte. Dus ik ben rijk. Mijn mindset zal ook straks van groot belang zijn. Voor mijn herstel. Voor mijn genezing. Ja. Ik vergelijk mezelf in een treurige bui wel met dat vogeltje in de mijn. (alsof zieke mensen het eerste dood moeten gaan omdat de omgeving, -lees wereld - te veel ziekmakende factoren kent). Maar dat terzijde. Ik heb besloten dat de tumor mij heeft gevraagd om een betere versie neer te zetten van mezelf. In ontwikkeling natuurlijk! Hi hi. Voor mijn geest vind ik wel afleiding vandaag. Ik verveel me nooit. En Goddank heb ik mijn humor behouden! Ik spreek lief tegen mezelf als een oud bessie. Lopen is strompelen. Benen die trillen. Moeite om mijn lijf te dragen. Een hoofd dat moe is om rechtop te staan. Mijn geest nog helder. Zelden was mijn wereld zo smal. Een kaal hoofd en babyvoeding doen me zelfs kort grinniken.. Nu nog een liefdevolle moeder die me zou wiegen.. Momenteel ben ik bij vriendin M. Ze woont mooi vrijstaand. Ik geniet van haar gezin. Haar huis en tuin. En haar gastvrijheid. De wind laat de boomtoppen wuiven. De kat ligt in de stoel. Ik op de bank. De pap moet op. De blog er uit. De middag komt. Essentie . . . . .