Boos op de radiotherapeut!
Vanmorgen werd ik boos wakker. Boos en belazerd. Op een ex, op de radiotherapeut, op een overheidsinstantie. Heel boos ben ik. Alle goede dingen komen in drie. Dit dus ook. Boos en belazerd. Die ex ga ik hier niet noemen, de overheid ook niet, maar de radiotherapeut wel. En ik ga je uitleggen waarom.
Facebook liet me zien wat ik een jaar geleden heb gepost, omdat facebook ' om me geeft' ?! schrijven ze?? Die datum was 16 maart 2016. Nu mag je weten dat ik nog nooit een letter over kanker heb genoemd op facebook. Dat gaat niemand wat aan, dat is te intiem. Ik wil er gewoon ook niet mee te koop lopen. Dat anderen dat wel nodig heb zeg ik niets over. Ik vind hier mijn ruimte.
Maar de datum liet me niet los! Wat was er dan zo bijzonder die dag? Ik dacht na en kwam tot de ontdekking dat deze dag de laatste dag is geweest van de serie bestralingen. Ik schiet zo weer terug in de tijd en merk dus dat ik nu een jaar verder ben. Een jaar!! En wat is er toch allemaal gebeurd in dat jaar? Een leven NA de behandelingen. NA de nachtmerrie?!! NA die dag -die ik nooit vergeet - dat een man in witte jas mij zonder een spoor van emotie meedeelde dat ik borstkanker had?
................................................................................
Terug naar mijn boosheid; na de operatie werd me verteld dat ik een serie bestralingen moest ondergaan. Men had mij wel verteld dat 'alles was weggehaald' , maar dat het toch heel verstandig zou zijn om die bestralingen te ondergaan, omdat ik dan 75 procent minder kans had op een herhaling. En wat zegt dat over die andere 25 procent? En waarom moest het dan gebeuren als alles al schoon was? En wat zouden dan de gevolgen zijn? Kreeg ik garanties? Kennen ze mij? Wat zou dit over mij zeggen? Weet men wie ik ben, wat ik eet, wat ik denk, wat ik meemaakte, waar ik van droom?... Men weet niets! Men kijkt alleen naar tabellen, cijfers en statistieken. Hun goed recht. Maar uh...
Zodoende geschiedde dat ik wekenlang met de radiotherapeut in conclaaf ging over het feit wel of geen bestraling. Alles in mij zei Neen. En elke week belde de radiotherapeut om met mij te overleggen. En elke week zei ik; ik voel een enorme neen, maar probeert u mij maar te overtuigen. En elke week was er een gesprek en elke week legde ik neer en we zeiden tegen elkaar; tot volgende week. De radiotherapeut was trouwens een heel innemende en vriendelijke jonge vrouw, die me alle ruimte wilde geven om mijn tijd te nemen voor een beslissing als dit.
Nadat dit zo een tijdje speelde, rijzen bij mij de tegenstellingen duidelijk in beeld; als ik het wel doe, zou ik minder kans hebben op doodgaan, het hoort bij de behandeling, protocol. Met de kans op eventuele schadelijke gevolgen zoals oedeem-arm etc. Als ik het niet zou doen, dan zou ik een eigenwijze donder blijven, die zich zou afvragen of het wel juist was om zo eigenwijs te zijn en zou ik zelf verantwoordelijk zijn voor een herhaling of zelfs voor mijn eigen dood?!
Je mag van me weten; dit hele dilemma zorgde voor een enorme partij stress. Hier valt niet uit te kiezen. Moest ik naar mezelf luisteren of naar een instantie, die toch gestudeerd heeft en het beste met me voor heeft?
Op een vrijdag werd ik hier knettergek van. Gelukkig belde toen vriendin I. Ze zei me: 'vandaag moet je iets kiezen en je eraan houden'. Ik heb alle feiten naast elkaar gelegd en gekozen voor bestraling in mijn eigen regio. Het zouden zestien maal zijn en ik had met mezelf afgesproken; ' als het niet gaat, dan stop je doodleuk' . En zo is het gegaan.
Ik heb er wel een beetje een feestje van proberen te maken door een Tshirt te nemen en een ieder te vragen om er iets op te schrijven. Zo kreeg ik een kostbare tastbare steun. De leukste zin komt wel van een jonge vriend van me: "je komt straks verlicht weer terug". Allemaal schatten en spreuken. Het Tshirt ging mee naar elke sessie. Ik noemde het maar ' Schtralerei" .Dat klonk even wat gezelliger dan bestralingen. En zestien maal ging ik met een taxibus op weg. En zestien maal ging er een vriendin mee. Of een vriend. In het bestralingscentrum ontmoette ik dus die nieuwe arts, bestralingsarts ofwel radiotherapeut. We hadden nog een goede discussie, waarbij ik hem vroeg wat hij zelf zou doen als hij in mijn schoenen zou staan. Wel? hij zou het ondergaan.
................................................................................................
We zijn een jaar verder. Ineens dacht ik weer aan die hele Schtralerei...
En ik werd toch ineens zo booooos! Op alles. Op dat ik ben gegaan. Op het idee dat men bestraald moet worden.
Op de klachten die ik nog steeds heb. Ik schrijf dat ik boos ben op de radiotherapeut, maar dat is niet waar. Ik zal je zeggen dat ik boos ben op mezelf. Boos, verdrietig, dat ik toen niet de moed had om bij mijn standpunt te blijven, bij mijn overtuiging!! Bij mijn hart. Ik had niet de moed, de kennis, de kracht, het vertrouwen in mezelf om dit aan te kunnen.
Dus heb ik goed gekozen door de stekker uit de stress te trekken. Want neem van me aan: stress is killing.
En nu voel ik me opnieuw belazerd. De stralen die ook van achteren komen. Ik voel me aangevallen. Overgeleverd. Als een prooi in een cleane omgeving met aardige zusters. Een horrorfilm. Dit is mijn verhaal achteraf. Hoop niet dat ik mensen afschrik. Want bestraling viel ergens wel mee, soms raar moe. Voelde het in mijn lijf. Geen pretje. En het kost veel tijd.
Maar er IS een leven na de behandelingen. Althans voor mij. En daar dank ik God op mijn blote knieen voor. Dat betekent dat ik nog wat te doen heb op deze aardkloot.
Wat heb ik enorm veel geleerd in het afgelopen jaar. Een megasnelle curcus over; Hoe Zit Het Nu Echt Allemaal In Elkaar? De ware waarheid omtrent kanker. Het gaat te ver om dit weer te geven in dit blog. Ik heb het al even eerder aangetipt.
Ik heb nieuwe ogen gekregen. Zie de wereld met andere ogen. Heb een extra bewustzijn mogen ontwikkelen en ben en blijf nog in ontwikkeling. Ben de kanker dankbaar dat ze in mijn leven kwam, want ze heeft me schoongespoeld.
Er waren vele ziekmakende overlevingsmechanismen, mechanismen die nodig waren om te overleven. Duizenden keren dat ik ja zei en nee voelde, duizenden keren dat ik nee zei en ja voelde. Bang voor ruzie. Bang voor weerstand. Alles voor de lieve vrede. Mijn God. Dat is niet meer. Ik ben waarachtiger en krachtiger dan ooit tevoren.
En begrijp dat de boosheid naar de radiotherapeut niet waar is. Maar dat ik nu pas inzie dat alles wat ik mee maak samenhangt met de liefde voor mezelf. Wanneer we onszelf waarlijk lief hebben, dan verandert het leven zelf. En dat wou ik even zeggen.
Het was lange tijd stil in mijn blogs, maar ik ga als een tiet!
Leuk nieuwtje: ik ben gevraagd om een lezing te verzorgen over mijn ervaringen en mijn pad naar genezing voor een oncologisch centrum. Men is geintereseerd in verhalen en andere manieren dan alleen regulier. Ik gloei helemaal op. Dit is een ere-taak. Dit is waar ik voor geboren ben. De volgende dag een verzoek uit Groningen. De dag erna uit Rotterdam. Het duizelt me. Ik schrijf mijn blogs. Ik schrijf mijn boek. Ik schrijf mijn lezing. Ik ben lekker bezig en gelukkiger dan ooit tevoren.
Zeker omdat ik elke dag steeds iets beter leer om mezelf waarlijk lief te hebben.
Aurinka
Facebook liet me zien wat ik een jaar geleden heb gepost, omdat facebook ' om me geeft' ?! schrijven ze?? Die datum was 16 maart 2016. Nu mag je weten dat ik nog nooit een letter over kanker heb genoemd op facebook. Dat gaat niemand wat aan, dat is te intiem. Ik wil er gewoon ook niet mee te koop lopen. Dat anderen dat wel nodig heb zeg ik niets over. Ik vind hier mijn ruimte.
Maar de datum liet me niet los! Wat was er dan zo bijzonder die dag? Ik dacht na en kwam tot de ontdekking dat deze dag de laatste dag is geweest van de serie bestralingen. Ik schiet zo weer terug in de tijd en merk dus dat ik nu een jaar verder ben. Een jaar!! En wat is er toch allemaal gebeurd in dat jaar? Een leven NA de behandelingen. NA de nachtmerrie?!! NA die dag -die ik nooit vergeet - dat een man in witte jas mij zonder een spoor van emotie meedeelde dat ik borstkanker had?
................................................................................
Terug naar mijn boosheid; na de operatie werd me verteld dat ik een serie bestralingen moest ondergaan. Men had mij wel verteld dat 'alles was weggehaald' , maar dat het toch heel verstandig zou zijn om die bestralingen te ondergaan, omdat ik dan 75 procent minder kans had op een herhaling. En wat zegt dat over die andere 25 procent? En waarom moest het dan gebeuren als alles al schoon was? En wat zouden dan de gevolgen zijn? Kreeg ik garanties? Kennen ze mij? Wat zou dit over mij zeggen? Weet men wie ik ben, wat ik eet, wat ik denk, wat ik meemaakte, waar ik van droom?... Men weet niets! Men kijkt alleen naar tabellen, cijfers en statistieken. Hun goed recht. Maar uh...
Zodoende geschiedde dat ik wekenlang met de radiotherapeut in conclaaf ging over het feit wel of geen bestraling. Alles in mij zei Neen. En elke week belde de radiotherapeut om met mij te overleggen. En elke week zei ik; ik voel een enorme neen, maar probeert u mij maar te overtuigen. En elke week was er een gesprek en elke week legde ik neer en we zeiden tegen elkaar; tot volgende week. De radiotherapeut was trouwens een heel innemende en vriendelijke jonge vrouw, die me alle ruimte wilde geven om mijn tijd te nemen voor een beslissing als dit.
Nadat dit zo een tijdje speelde, rijzen bij mij de tegenstellingen duidelijk in beeld; als ik het wel doe, zou ik minder kans hebben op doodgaan, het hoort bij de behandeling, protocol. Met de kans op eventuele schadelijke gevolgen zoals oedeem-arm etc. Als ik het niet zou doen, dan zou ik een eigenwijze donder blijven, die zich zou afvragen of het wel juist was om zo eigenwijs te zijn en zou ik zelf verantwoordelijk zijn voor een herhaling of zelfs voor mijn eigen dood?!
Je mag van me weten; dit hele dilemma zorgde voor een enorme partij stress. Hier valt niet uit te kiezen. Moest ik naar mezelf luisteren of naar een instantie, die toch gestudeerd heeft en het beste met me voor heeft?
Op een vrijdag werd ik hier knettergek van. Gelukkig belde toen vriendin I. Ze zei me: 'vandaag moet je iets kiezen en je eraan houden'. Ik heb alle feiten naast elkaar gelegd en gekozen voor bestraling in mijn eigen regio. Het zouden zestien maal zijn en ik had met mezelf afgesproken; ' als het niet gaat, dan stop je doodleuk' . En zo is het gegaan.
Ik heb er wel een beetje een feestje van proberen te maken door een Tshirt te nemen en een ieder te vragen om er iets op te schrijven. Zo kreeg ik een kostbare tastbare steun. De leukste zin komt wel van een jonge vriend van me: "je komt straks verlicht weer terug". Allemaal schatten en spreuken. Het Tshirt ging mee naar elke sessie. Ik noemde het maar ' Schtralerei" .Dat klonk even wat gezelliger dan bestralingen. En zestien maal ging ik met een taxibus op weg. En zestien maal ging er een vriendin mee. Of een vriend. In het bestralingscentrum ontmoette ik dus die nieuwe arts, bestralingsarts ofwel radiotherapeut. We hadden nog een goede discussie, waarbij ik hem vroeg wat hij zelf zou doen als hij in mijn schoenen zou staan. Wel? hij zou het ondergaan.
................................................................................................
We zijn een jaar verder. Ineens dacht ik weer aan die hele Schtralerei...
En ik werd toch ineens zo booooos! Op alles. Op dat ik ben gegaan. Op het idee dat men bestraald moet worden.
Op de klachten die ik nog steeds heb. Ik schrijf dat ik boos ben op de radiotherapeut, maar dat is niet waar. Ik zal je zeggen dat ik boos ben op mezelf. Boos, verdrietig, dat ik toen niet de moed had om bij mijn standpunt te blijven, bij mijn overtuiging!! Bij mijn hart. Ik had niet de moed, de kennis, de kracht, het vertrouwen in mezelf om dit aan te kunnen.
Dus heb ik goed gekozen door de stekker uit de stress te trekken. Want neem van me aan: stress is killing.
En nu voel ik me opnieuw belazerd. De stralen die ook van achteren komen. Ik voel me aangevallen. Overgeleverd. Als een prooi in een cleane omgeving met aardige zusters. Een horrorfilm. Dit is mijn verhaal achteraf. Hoop niet dat ik mensen afschrik. Want bestraling viel ergens wel mee, soms raar moe. Voelde het in mijn lijf. Geen pretje. En het kost veel tijd.
Maar er IS een leven na de behandelingen. Althans voor mij. En daar dank ik God op mijn blote knieen voor. Dat betekent dat ik nog wat te doen heb op deze aardkloot.
Wat heb ik enorm veel geleerd in het afgelopen jaar. Een megasnelle curcus over; Hoe Zit Het Nu Echt Allemaal In Elkaar? De ware waarheid omtrent kanker. Het gaat te ver om dit weer te geven in dit blog. Ik heb het al even eerder aangetipt.
Ik heb nieuwe ogen gekregen. Zie de wereld met andere ogen. Heb een extra bewustzijn mogen ontwikkelen en ben en blijf nog in ontwikkeling. Ben de kanker dankbaar dat ze in mijn leven kwam, want ze heeft me schoongespoeld.
Er waren vele ziekmakende overlevingsmechanismen, mechanismen die nodig waren om te overleven. Duizenden keren dat ik ja zei en nee voelde, duizenden keren dat ik nee zei en ja voelde. Bang voor ruzie. Bang voor weerstand. Alles voor de lieve vrede. Mijn God. Dat is niet meer. Ik ben waarachtiger en krachtiger dan ooit tevoren.
En begrijp dat de boosheid naar de radiotherapeut niet waar is. Maar dat ik nu pas inzie dat alles wat ik mee maak samenhangt met de liefde voor mezelf. Wanneer we onszelf waarlijk lief hebben, dan verandert het leven zelf. En dat wou ik even zeggen.
Het was lange tijd stil in mijn blogs, maar ik ga als een tiet!
Leuk nieuwtje: ik ben gevraagd om een lezing te verzorgen over mijn ervaringen en mijn pad naar genezing voor een oncologisch centrum. Men is geintereseerd in verhalen en andere manieren dan alleen regulier. Ik gloei helemaal op. Dit is een ere-taak. Dit is waar ik voor geboren ben. De volgende dag een verzoek uit Groningen. De dag erna uit Rotterdam. Het duizelt me. Ik schrijf mijn blogs. Ik schrijf mijn boek. Ik schrijf mijn lezing. Ik ben lekker bezig en gelukkiger dan ooit tevoren.
Zeker omdat ik elke dag steeds iets beter leer om mezelf waarlijk lief te hebben.
Aurinka
5 reacties
Wow, wat mooi. Wat een wijsheid en wat heb je een prachtige ontwikkeling doorgemaakt.
Dit greep me aan, dit is zo ontzettend waar.
Maar dat ik nu pas inzie dat alles wat ik mee maak samenhangt met de liefde voor mezelf. Wanneer we onszelf waarlijk lief hebben, dan verandert het leven zelf. En dat wou ik even zeggen.
Heel veel succes met je lezing, je hebt echt iets te vertellen !!
liefs, Doortje
Chateau Boos voorlopig met ware liefde en zorg omringen in de kelder en over tien jaar opdrinken als was het goede wijn. Zegt sommelier Chomo.