Borstkanker? Huh?

Sinds drie weken is alles anders dan voorheen. Een knobbel. Een dokter. Onderzoeken. Uitslag. Diagnose. Het blaast me uit mijn sokken. Nauwelijks te bevatten. Onwerkelijk. Krankzinnig. Ik kan nog zó de avondvierdaagse lopen! Toch merk ik gaanderweg dat er ook mooie kanten zijn door de komst van de tumor. Begrijp me niet verkeerd; het is en blijft afgrijselijk, maar het brengt me wel iets. Alsof het me iets wil vragen, vertellen. Wat ik nu merk is dat ik een veel dieper bewustzijn ervaar. Ineens doorzie ik de ware essentie van het leven; dat is namelijk Het Leven Zelf! Het is het leven beleven. Met alle hoop en wanhoop. Liefde voelen en delen. Passie voelen en volgen. De tumor zorgt voor een fulltime baan voor mij. Ik lees veel en wéét wanneer iets goed is voor mij. Zojuist iets gelezen uit "genezend vermogen". Het raakt me. Breekt me open in bevrijdende warme welkome tranen..