Daag Jessie

Er waren eens zes vrouwen in een cluppie. Allen borstkanker. Het was zomer. Twee jaar geleden. We leefden nog en zochten elkaar op tijdens een mooie zomerdag. Verbondenheid alom. De jaren glijden voorbij. We herpakken onszelf. Verwerken de boel en leven het Leven. Verleden jaar moest één vrouw terug. Terug naar vanwaar we komen. Dag Ageeth. Gister kreeg ik het nieuws over Jessie. Ik had al een tijd zo'n gevoel: dit klopt niet helemaal. Berichten werden niet beantwoord.. Tot een bericht van haar, dat niet door haar, maar door haar man werd geschreven.. Zo bizar. Haar foto. Zijn woorden. Het nieuws van haar overlijden.. Onwerkelijk, afschuwelijk. Niet te bevatten. En vandaag de hele dag gehuild. We waren met zes. Nu zijn het er vier. Er gaat van álles door me heen, merk ik: mijn eigen verhaal, geschiedenis, flitsen van voorbije tijden, ziekenhuizen, krankzinnige stresstijden.. Onmacht en radeloosheid. Weggeslingerd uit eigen kracht en macht. Ontsteld. Bij een bericht als dit voel ik zeker onmacht. Ik schreef haar man dat ik graag een liedje voor hem zou zingen, dat alle verdriet zou wegtoveren.. Perplex. Dat ook. Ik word doodleuk even 'stilgezet'. De dag gleed voorbij. We schrijven elkaar in onze groep in Messenger. Het belang van delen. Verbondenheid. Solidariteit. Vanzelfsprekend. Wat een kracht. We delen onze gedachten en gevoelens. Hoe waardevol!! Ik zeg ze dat ik steeds opnieuw moet huilen. Karen zegt me naar "binnen" te gaan en stil te zijn. Ik doe dat maar. ............ In de stilte van mijn hart groet ik haar in haar reis. Ze reageert zoals ik haar ken: lief en ook nuchter. We praten wat; ik vraag en zij antwoordt in mij. Ze troost mij. Zegt dat ik me niet druk moet maken. Dat er vrede is. Ze lacht zelfs om mij. Zegt dat er Vrede is en dat het goed is met haar. Ik voel de onrust en verdriet langzaam wegebben. Ik kan vóelen waar het zit! Met mijn ogen dicht kan ik beter voelen. Ons praatje geeft me wat lucht. Het huilen is er nog, maar minder. En nu zonder tranen. Graag wil ik dit delen. Delen is helen. Ik weet dat ik mag schrijven. En wat als je kon blijven? Je tijd was gekomen, je zei het zelf. -------- En ik? Ik ween. Ik rust. Ik dans een dansje voor je. En groet je nog een keer, lieve sterke Jessie 💚🌿🌾🍀🌼🐱